نقد فیلم Another Round – یک دور دیگر

فیلم Another Round در ستایش شور و شوق و جوانی است؛ در ستایش آنچه از دستش داده‌ایم. اثر جدید توماس وینتربرگ، با این جملات از کی‌یر کگور، فیلسوف دانمارکی، آغاز می‌شود که تمام فیلم سعی در تشریحش دارد:«جوان بودن چیست؟ یک رویا. عشق چیست؟ ارزش آن رویا.». و بلافاصله مسابقه‌ی پر شور و هیجان دانش‌آموزان دور دریاچه را می‌بینیم. مسابقه‌ای که با افراط دانش‌آموزان در خوش‌گذارنی کات می‌خورد به جلسه‌ی مدیر مدرسه با معلمان، جایی که مارتین سرد و بی‌حوصله در آن نشسته. این مسابقه‌ی پرهیجانِ دور دریاچه، دقیقا همان چیزی‌ است که مارتین به آن نیاز دارد؛ برگشت به هرچه روزی در وجودش به او هویت می‌بخشیده است. 

وینتربرگ و میکلسون به کمک هنر واقعا ناب توانسته‌اند، جانی در ابتذال آدمی بدمند؛ جانی در عام‌ترین تجربیات آدمی

وینتربرگ می‌کوشد چیزی را که موضوعی شاید غیراخلاقی شمرده می‌شود، مست بودن، را به موضوعی زیبا تبدیل کند. او برای انجام این کار طبعا فرم را به کار می‌گیرد. او با این روش حکمی برای شخصیت‌هایش صادر نمی‌کند و ما را به این باور می‌رساند که موضوع بد و خوب ندارد، هر موضوعی ممکن است بد یا خوب باشد و این صرفا به نحوه‌ی رفتار ما با موضوع بستگی دارد. او به همراه لارنس فون تریر از بنیان‌گذاران سبک سینمایی Dogma95 هستند، مانییفیستی برای هرچه واقع‌گراتر کردن سینما؛ اتفاقی که به زیبایی در فیلم Another Round رخ داده است. عوض شدن دائم طیف رنگی، حالات ما را متناسب با اتفاقات فیلم به جلو می‌رانند. حرکات سرخوشانه و با آب‌وتاب دوربینِ روی دست، واقعا مسحورکننده‌ است و با اضافه شدن رنگ و نور و البته تدوینی بی نقص، احساسی را در مخاطب ایجاد می‌کند که کم‌نظیر و فقط در قلمرو تصویر و موسیقی و رنگ ممکن است. وینتربرگ در کنار میکلسون (نام میکلسون را هر بار در کنار وینتربرگ می‌آورم تا از اهمیت روحی که به اثر بخشیده، غافل نشوید) تواسنته‌اند به کمک هنر واقعا ناب، جانی در ابتذال آدمی بدمند؛ جانی در عام‌ترین تجربیات آدمی. ما سه باز میزانسن شام خوردن خانواده مارتین را در فیلم می‌بینیم. بار اول که در همان لحظات ابتدایی فیلم رخ می‌دهد، همسر مارتین روبه‌رو یا کنار دست مارتین نیست و در دورترین نقطه از او قرار دارد  و مدام سعی می‌کند از همسرش فرار کند، مارتین سر میز شام هیچ حرفی نمی‌زند و سکوت و سنگینی عنصر سازنده فضای این صحنه است؛ تاکید فیلمساز روی رابطه‌ای که دیگر از رمق افتاده. بار دوم کمی جلوتر است وقتی مارتین نوشیدن شراب را شروع کرده. میزانسن و دکوپاژ صحنه اینبار به کلی تغییر کرده، بچه‌ها حضور ندارد و مارتین سعی می‌کند تا نظر همسرش را برای سفر در تعطیلاتی چند روزه جلب کند. در این سکانس بیشتر نماها از مارتین کلوزآپ هستند که تاکیدی است بر تلاش او برای نزدیک شدن به همسرش. آنیکا اما در مدیوم کلوزآپ دیالوگ‌هایش را ادا می‌کند، مدیوم کلوزآپی که در آخرین میزانسن میز شام علتش را می‌فهمیم. آخرین میز شام بعد از گذراندن یک شب، خمار به خانه رسیدن است. آنیکا به مارتین می‌گوید که دیگر او را نمی‌شناسد و به او خیانت کرده. در هر یک از این سه سکانس ما حس و حال متفاوتی را تجربه می‌کنیم، حس و حالی که با رشد یا تغییر کاراکترها در داستان همراه است؛ این یعنی یک شخصیت پردازی واقعی.