نقد فیلم دیدن این فیلم جرم است

دیدن این فیلم جرم است از نیمه و با ورود دیگر نهادها وارد فاز جدیدی شده و شکل جدی‌تری به خود می‌گیرید. بازیگران نقش‌های فرعی داستان خصوصا در این نیمه کار خود را به خوبی انجام می‌دهند. فیلم با ارائه‌ی اطلاعات بیشتر به مخاطب و برخی شخصیت‌ها نسبت به شخصیت اصلی، تعلیق خوبی را بوجود می‌آورد و درست آنجا که خیال تماشاگر از وقوع اتفاقی راحت می‌شود، او را به زیبایی غافلگیر می‌کند. زهتابچیان در این فیلم موضوع مهمی را برای نمایش به مخاطب انتخاب کرده و بخش زیادی از مسیر را طی کرده اما چند عامل مهم او را از رسیدن به هدف نهایی باز داشته است. نمی‌دانم‌های که از زبان نقش اول فیلم می‌شنویم و مواردی که در بالا ذکر شد، تیری در پای فیلم می‌زند که در میان راه آن را زمین‌گیر می‌کند. همه‌ی این موارد از تجربه‌ی کم نویسنده و کارگردان اثر نشات گرفته اما او حداقل دغدغه‌های خود را تا حدودی به نمایش گذاشته و در فیلم اول خود تا جایی که توانش را داشته برای فاصله گرفتن از آثار مشابه تلاش کرده است.

آخرین مشکل فیلم نیز دوباره از شخصیت پردازی نقش اصلی نشات گرفته و باعث ایجاد جلوه‌ی شعاری در برخی دیالوگ‌های کلیدی اثر شده است. مهر تایید این موضوع در یکی از سکانس‌های نیمه‌ی نخست که همه‌ی افراد پایگاه غیر از امیر در اتاقی حضور دارند، نهفته است. جایی که خبری از شعار و ژست در دیالوگ‌ها نیست و اولین گام‌های جدی در پرداختن به مشکلات جامعه و اعتراض به این مشکلات برداشته می‌شود. در طرف مقابل نیم ساعت آخر فیلم که باید این حرف‌ها را به ثمر برساند، گرفتار شعارهای تکراری می‌شود و تیر خلاص را به فیلم دیدن این فیلم جرم است، وارد کرده و باعث گم شدن هدف سازنده و از دست رفتن پتانسیل بالای فیلم در تبدیل شدن به اثری ماندگار و متفاوت در این وضعیت تکراری و خسته کننده‌ی سینمای ایران شده است.

فیلم دیدن این فیلم جرم است در کنار اینکه یک ساعت و نیم شما را سرگرم می‌کند، به هیچ عنوان با هدف سرگرم کردن مخاطب ساخته نشده و می‌خواهد حرف جدیدی بزند اما از سر بی‌تجربگی و شعارهای فراوان از هدف اصلی خود دور شده و در اعتراض و گفتن حرفی تازه شکست می‌خورد.