نقد فصل دهم سریال The Walking Dead – مردگان متحرک

سریال مردگان متحرک همان سریالی بود که در پسِ مرگ یا زخمی شدنِ یک کاراکتر، واکنش‌های زیادی در فضای مجازی ایجاد می‌شد. حال انبوهی از شخصیت‌ها در فصل دهم مجروح یا کشته می‌شوند؛ رسما هیچ حسی در بیننده که ما باشیم ایجاد نمی‌شود؛ حسِ فقدان و حتی حسِ همدردی با بازمانده‌های نزدیک به آن فردِ از دور خارج شده. اتفاقا در برخی از صحنه‌ها آرزو می‌کنیم که ای کاش مثلا گابریل سریع‌تر در این صحنه بمیرد و ما خلاص شویم از این کاراکترِ نچسب و بیخودیِ الدوله‌ی این سریال! واکینگ دد می‌خواهد روی شخصیت‌های زیادی سرمایه‌گذاری کند و این مسئله، کار را برای شخصیت‌پردازی سخت می‌کند؛ چراکه این مقوله به زمان نیاز دارد. باید دیالوگی نوشته و میزانسنی خلق شود. تغییرِ شخصیتی کاراکترها بیشتر در خلالِ کشت و کشتارهایشان در میدان نبرد با زامبی‌های کلیشه‌ای سریال دیده می‌شود. برای مثال شما را مجدد ارجاع می‌دهم به شخصیت گابریل که در برخورد با یک غریبه در اپیزود نوزدهم، به خوبی می‌بینیم که او خیلی بی‌رحمانه با چالشِ پیش روی خود دست و پنجه نرم می‌کند.

فصل دهم هر اندازه ضعف داشته باشد، در پرداختن به شخصیت نیگان موفق است

سریال مردگان متحرک ظاهرا قدرت اثرگذاری‌اش روی مخاطب را برای همیشه از دست داده. اگر بخواهیم فصل دهم را به چیزی تشبیه کنیم، به سانِ فردی است که هم زبانش را بریده‌اند و هم دستانش را؛ همین اندازه هم که راه می‌رود به خاطر ویلچری است که فردِ فلک‌زده روی آن نشسته و این دیگران هستند که این جسمِ بی‌جان را به جلو هُل می‌دهند. او روی پای خود می‌ایستد اما هیچ کارایی خاصی ندارد. به زور زنده است و دیگران هم این موضوع را می‌دانند و دلشان می‌خواهد این فرد زودتر از این موقعیت خلاص شود. حس و حالِ ما، بیننده‌هایی که از فصل اول با شوق و اشتیاق به پای قصه‌ی هیجان‌انگیز این سریال نشستیم تقریبا به این شکل است. دلمان می‌خواهد از این سریال لذت ببریم، اما رسما دیگر چیزی باقی نمانده تا دلمان را به آن خوش کنیم. شاید تنها المان‌هایی که همچنان می‌توان به آنها دل بست، سه شخصیت کارول، دریل و صد البته نیگان باشد. فصل دهم هر اندازه ضعف داشته باشد، در پرداختن به شخصیت نیگان موفق است. البته سیرِ تغییر نیگان از فصل گذشته استارت خورد و در فصل دهم در نهایت به نتیجه‌ی مهمی رسید؛ نتیجه‌ی اثربخشی که پایان فصل دهم را می‌سازد.