نقد فیلم The Marvels– مارولز

یکی از اولین مواردی که حین تماشای فیلم The Marvels جلب توجه می‌کند، ارتباط آن با سریال‌های Mis. Marvel ، Secret Invasion و WandaVision است. به بیان دقیقتر، اگر آن‌‎ها را ندیده باشید، نه می‌دانید نیک فیوری وسط یک ایستگاه فضایی مشغول چکاری است، نه می‌دانید مونیکا رمبئو چطور به قدرت‌هایش دست پیدا کرده و نه می‌دانید کامالا خان کیست. وابستگی فیلمنامه به آثار پیشین از یک جهت منطقی است. به هر حال داریم درباره یک فرنچایز صحبت می‌کنیم که برخی از آثارش فیلم و برخی از آثارش سریال هستند.

وابستگی داستان به سریال‌ها از این جهت یک نقطه ضعف است که جز WandaVision، سریال‌های Ms. Marvel و Secret Invasion از کیفیت و جذابیت مناسبی برخوردار نبوده و همین موضوع باعث شد بسیاری از طرفداران اصلاً سمتشان نروند. در نتیجه، می‌تواند آن‌ها را حین تماشای فیلم مقداری دچار سردرگمی کند.

قسمت دوم فیلم Captain Marvel سعی دارد کارول را علی‌رغم داشتن قدرت‌های فراطبیعی یک انسان به تصویر بکشد

نکته بعدی، تلاش فیلمنامه برای نمایش جنبه‌های انسانی کارول دنورز است. قسمت دوم فیلم Captain Marvel سعی دارد کارول را علی‌رغم داشتن قدرت‌های فراطبیعی یک انسان به تصویر بکشد و خب، هر انسانی خواسته یا ناخواسته در طول زندگی تصمیمات اشتباهی می‌گیرد. ایده بسیار خوبی بود و می‌توانست به افزایش محبوبیت این ابرقهرمان کمک کند اما در اجرا ضعیف عمل شده است؛ زیرا اشتباهی که کارول مرتکب شده وزن ندارد.

به بیان دقیقتر، کاپیتان مارول چندان بابت تصمیم اشتباهش احساس گناه نمی‌کند. احساس گناه نه در فیلمنامه نمود پیدا کرده (برای مثال کابوس) و نه در نقش آفرینی بازیگر نقش اصلی. همچنین فیلم تلاش نمی‌کند زوایای مختلف فاجعه‌ای که کاپیتان مارول به بار آورده را به تصویر بکشد. علاوه بر این، دست اندرکاران قول داده بودند رابطه کارول و مونیکا رمبئو مورد کندوکاش قرار گرفته اما این اتفاق هم رخ نداده و آن دو خیلی سریع و راحت همه چیز را به باد فراموشی می‌سپارند.

اگرچه فیلم The Marvels را باید دنباله Captain Marvel بدانیم، یک فیلم با سه شخصیت اصلی بوده و همین فرصتی را برای نمایش همکاری و شیمی سه نفره بوجود آورده است. اگر شیمی میان شخصیت‌ها بدرستی نوشته شده باشد، می‌تواند به یکی از جذابیت‌ها تبدیل شود اما بعید می‌دانم وقتی تیتراژ به نمایش درمی‌آید، چیزی از دیالوگ‌های میان سه شخصیت اصلی و تعاملاتشان را به یاد بیاورید.

نقاط ضعفی که ریشه‌شان در فیلمنامه است، به همین موارد خلاصه نمی‌شود. داستان عملاً قابل اسپویل نیست؛ در نگاه اول شاید این را یک نقطه قوت در نظر بگیرید اما فراموش نکنید منظورم چیز دیگری بود. قابل اسپول نیست، چون اصلاً اتفاقی نمی‌افتد که بخواهید با فاش کردنش تجربه فرد دیگری را خراب کنید. همچنین شخصیت منفی داستان را باید در لیست شرورهایی قرار داد که هیچ کس قرار نیست او را به یاد بیاورد. البته زوی اشتن (Zawe Ashton) در نمایش دار-بن ضعیف عمل نکرده اما فیلمنامه فرصتی را در اختیارش قرار نداده تا آنتاگونیست عمق پیدا کند.

اگر Captain Marvel را دیده باشید و حافظه‌تان قوی باشید، باید به یاد داشته باشید که علی‌رغم چند شوخی، لحن جدی‌ای داشت. ظاهراً انتقادها به گوش دست اندرکاران رسید و تصمیم گرفتند لحن فیلم را از این رو به آن رو کنند، بطوری که واقعاً از آن ور بوم افتادند. بلایی که سر فیلم The Marvels آمده، شدیداً مرا یاد بلایی می‌اندازد که تایکا وایتیتی (Taika Waititi) سر Thor: Love and Thunder آورد. شوخی‌ها و المان‌های کمدی عملاً لحظه‌ای دست از سر فیلم برنمی‌دارند و حتی موردی اتفاق می‌افتد که از شدت مسخرگی می‌خواهید سرتان را به دیوار بکوبید.

ایمان ولانی ستاره بی چون و چرای فیلم است

صحنه‌های اکشن، بخصوص ایده جابجایی سه ابرقهرمان در اثر استفاده از قدرت‌هایشان بخوبی اجرا شده و مبارزات هیجان انگیزی را بوجود آورده و از همه مهمتر، ایمان ولانی (Iman Vellani) ستاره بی چون و چرای فیلم است. با اینکه یک بازیگر برنده جایزه اسکار جلوی دوربین داریم، ولانی است که به خوبی توانسته دختری گاهاً لوس، بامزه و هیجان زده از ملاقات الگوی زندگی‌اش را به تصویر بکشد. خودم هم باورم نمی‌شود اما واقعاً از عملکرد این بازیگر اصالتاً پاکستانی جلوی دوربین غافلگیر شدم.