نقد سریال Wandavision – واندا ویژن

از معدود ایرادات سریال می‌توان به عدم پرداخت درست و حسابی به شخصیت‌های جانبی مثل مونیکا رمبو اشاره کرد. از آنجایی که در تیتراژ پایانی فصل متوجه می‌شویم که مونیکا نقش پررنگ‌تری در آینده‌ی این فاز از جهان مارول دارد، آیا بهتر نبود بیشتر به این شخصیت پرداخته می‌شد؟ با این‌که در ۹ اپیزود می‌توانیم خرده داستان‌های بسیار مختصری را تماشاگر باشیم، سایر شخصیت‌های فرعی اسامی‌شان پس از تیتراژ پایانی برای همیشه فراموش می‌شود. در غیر این صورت رویدادها نه کسل‌کننده است و نه ما دلمان می‌خواهد سکانسی هر چند بی‌اهمیت را از اپیزودها حذف کنیم. با این‌که هم ما می‌دانیم وست ویو مصنوعی است و هم واندا و هم ویژن، آنچه از یک نقطه‌ی داستان به بعد اهمیت دارد صرفا در کشف حقیقت نیست، بلکه در کنش و واکنش‌های دو شخصیت اصلی داستان با یکدیگر است و اثبات عشق نسبت به هم.

آنچه از یک نقطه‌ی داستان به بعد اهمیت دارد صرفا در کشف حقیقت نیست، بلکه در کنش و واکنش‌های دو شخصیت اصلی داستان با یکدیگر است و اثبات عشق نسبت به هم

سریال وانداویژن در دو، سه اپیزود انتهایی رسما کولاک می‌کند. هم بار اکشن بالا می‌رود و هم حس کنجکاوی ما بیشتر تحریک می‌شود. از طرفی دیگر پای نفر سومی به بازی باز می‌شود که فکرش را نمی‌کردیم. حداقل از این بابت خیالمان راحت می‌شود که واندا تنها شخصیت منفی داستان نیست و در انتها نیز نمی‌خواهد که یک شخصیت منفی باقی بماند. اگر از من بپرسید از میان کل اپیزودهای این سریال، برترین اپیزود واندا ویژن را انتخاب کنم، بدون حتی یک لحظه درنگ و معطلی اپیزود هشتم را انتخاب می‌کنم. در این قسمت همراه با واندا به گذشته‌ها سفر و خاطراتش را مرور می‌کنیم. برخلاف انتظارات، شناختمان نسبت به این کاراکتر عمیق و عمیق‌تر می‌شود تا جایی‌که احساس می‌کنیم مدت‌های مدیدی است که او را می‌شناسیم. دقیقا در این نقطه‌ است که بالاخره این همه دکوپاژ و افکت‌های کامپیوتری به موازات قصه‌گویی باعث می‌شود تا واندا، جایگاه اصلی‌اش را در ذهن و قلب مخاطب پیدا می‌کند؛ جایگاهی که قبلا در میان اهالی سینما تعریف نشده بود چون شناختی از اسکارلت ویچ نداشتیم.

اپیزود پایانی سریال نیز به خوبی توانسته بود سر و ته همه چیز را هم بیاورد. این نگرانی هم وجود داشت که نکند این سریال در انتها همه چیز را وا دهد و مخاطبش را به امان خدا رها کند. از لحاظ شدت هیجان، احتمالا شما نیز با من موافق هستید که اپیزود پایانی نسبت به سایر قسمت‌ها، چیز دیگری بود. حداقل تماشای سه واقعه به صورت همزمان و موازی باعث شده بود از ابتدا تا انتهای اپیزود با هیجان به صفحه‌ی نمایشگر چشم بدوزیم تا مبادا اتفاق بدی برای کسی که دوستش داریم نیفتد. در پایان هم طبق رسم و عادت همیشه‌ی مارول، با تعدادی سوال روبه‌رو می‌شویم که می‌بایست برای گرفتن پاسخ تا مدت‌های زیادی صبر کنیم. برای مثال منظور اگنس از «آزاد شدن یک چیز مخوف» چه بود و چرا باید اسکارلت ویچ نگران آینده باشد. آیا مجدد آخرالزمان جدیدی راه است؟ برای کسب یک پاسخ قطعی و قانع‌کننده باید حالا حالاها سماق بمکیم!

سریال Wandavision از چارچوب کلیشه کمی پای خود را فراتر برده و تجربه‌‌ی دلچسبی را برای مخاطبینش به ارمغان می‌آورد. بازی به شدت خوب الیزابت اولسن به انضمام فرم حساب‌شده‌ی سریال وانداویژن باعث شده تا نسبت به سایر آثار تلویزیونی دنیای مارول خوشبینانه‌تر نگاه کنیم.