بررسی فصل دوم سریال هم‌گناه

هم‌گناه تنها با ۲۴ قسمت توانسته به یکی از بهترین آثار سریالی ایرانی در شبکه‌های آنلاین پخش محتوای ویدیویی تبدیل شود

نکته‌ی مهم در مورد سريال هم‌گناه این است که مجموعه‌ی پیش‌رو از آغاز تا پایان تلاش کرده تا یک اثر درام تأثیرگذار را نمایش دهد؛ هیچ یک از اتفاقات سريال خارج از رخدادهای روزمره‌ در جامعه‌ی امروزی ایران نیستند و به خوبی برای مخاطب ایرانی قابل تصور هستند. نکته‌ی مهم‌تر اینکه سريال داستان خودش را با اتفاقات کاملاً خوب یا کاملاً تلخ تمام نمی‌کند و مخاطب را با مجموعه‌ای از رخدادهای تلخ و شیرین رها می‌کند.

سريال پای خودش را فراتر از زندگی شخصی یک خانواده بزرگ و ماجرای نیمه‌تمام خلاف‌کاران چاپ اسکناس‌های تقلبی نمی‌گذارد و ایده‌ای جدیدتر برای تزریق به داستان خودش ندارد، با این حال نکته‌ی مهم این است که هم‌گناه همچنان یکی از بهترین سریال‌هایی است که در این چارچوب ساخته شده است.

 برخی از منتقدین، در مقایسه‌ی این سريال با آثار خارجی، هم‌گناه را اثری «کلیشه‌ای» و قابل قیاس با مجموعه‌های ترکیه‌ای عنوان کرده‌اند که با «مناسبات» ایران سازگاری ندارد؛ اما با کمی انصاف در قضاوت، می‌توان گفت که هم‌گناه برخلاف آثار هم‌دوره و هم‌رده‌ی خودش مثل «آقازاده» و «دل» به دنبال پر کردن زمان پخش با صحنه‌ها و معرفی شخصیت‌های بی‌معنا و بی‌تأثیر نیست. هم‌گناه حتی دنبال بزرگنمایی اتفاقات و شخصیت‌ها هم نیست و به شکلی متعادل هر آنچه نیاز به گفتن بوده را در قالب تصویر بیان کرده است. شاید دغدغه‌های روایت شده در هم‌گناه تا حدودی پا را فراتر از محدودیت‌های نانوشته‌ی پیشین در آثار ایرانی گذاشته باشند، همچنان روایتگر اتفاقاتی هستند که مشابه آن‌ها در زیر پوست جامعه‌ی ایران رخ می‌دهند.

به طور کل سريال هم‌گناه تنها با ۲۴ قسمت توانسته به یکی از بهترین آثار سریالی ایرانی در شبکه‌های آنلاین پخش محتوای ویدیویی تبدیل شود. این سریال از آغاز تا پایان از بدنه‌ی اصلی داستان خودش خارج نمی‌شود و با صراحت کامل و به شکلی مفید و کوتاه داستان را به پایان می‌رساند. اگر از چند سکانس کلیشه‌ای معدود چشم بپوشانیم، هم‌گناه سریالی است که بدون تلف کردن وقت، داستان درام خودش را با ظرافت تمام روایت کرده و ذهن مخاطبش را درگیر اتفاقاتی از دل جامعه‌ی ایران می‌کند. این سریال به دنبال نشان دادن سکانس‌های اضافی و اتفاقات بی‌اهمیت برای پر کردن زمان خودش نیست و همین موضوع باعث می‌شود تا ارزش دیدن را داشته باشد. با این وجود، می‌توان گفت که مصطفی کیایی با ساخت هم‌گناه توانسته برای بار دیگر اثری درخور توجه را بسازد و به موج انتقادهای مربوط به محصولاتی چون «مطرب» پایان دهد.