نقد فصل اول سریال Euphoria‎ – سرخوشی

Euphoria بار دیگر و به طرز جدی‌تری به ما یادآوری می‌کند که چقدر همه چیز با هم در ارتباط است. ما انسان‌ها این ارتباط را ساخته‌ایم و هر روز و هر ساعت در پی گسترش آن هستیم. این‌ها همه شبکه‌ای از رویدادها و موقعیت‌های مرتبط را می‌سازند. انسان در این شبکه‌ی رویدادهاست که تعریف می‌شود. که فردیت می‌یابد. که «رو» می‌شود. جولز می‌شود. نیت می‌شود. ما در عصری زندگی می‌کنیم که این شبکه‌ی رویدادی از هر زمانی پیچیده‌تر، گسترده‌تر و مرتبط‌تر شده است. برای درکِ داستان سریال Euphoria لازم است قصه‌ی جدید جهان را دوباره بررسی کنیم؛ باید نخست نگاهی به این فرد متلاشی از درون و اجتماعِ در شرف فروپاشی‌اش، بیندازیم و بعد با در دست داشتن این زمینه وضعیت قصه را بفهمیم. «سرخوشی» درست مانند همه‌ی نسلِ جدیدی که در گردبادی از احساسات و نمی‌دانم‌ها خودشان را گم کرده‌اند، نشان می‌دهد که زندگی از دیدگاه هر فرد چالش‌های خودش را دارد و چقدر ما به هم وابسته‌ایم. سطرهای بالا را به منزله‌ی بی‌نقص بودن داستان Euphoria در نظر نگیرید بلکه آن‌ها را تعریفی بدانید از قصه‌ای که هزاران کیلومتر آن طرف خلق شده، در سرزمین و فرهنگی بیگانه شکل گرفته و با این حال توانسته دردی مشترک و انسانی را خارج از مرزبندی‌های عقیدتی، سیاسی و مذهبی بیان کند.

سریال Euphoria این سوال را مطرح می‌کند که آیا عشق امری است محسوس یا اینکه در جهان مدرن، این پدیده اساسا ماهیت خود را از دست داده و فقط به رابطه‌ی جنسی تقلیل یافته؟

سریال Euphoria در ابتدا با ریتم تند و قاب‌هایی یادآور سینمای گاسپار نوئه آغاز می‌شود. تمام تلاش اولیه‌ی سام لوینسن به عنوان خالق اثر صرف به کارگیری فرمی برای القای حس و حال مصرف مواد مخدر،نئشگی و سردرگمی است. صحنه‌های درگیریِ خشن و نمایش روابط جنسی بی‌پروا بخشی از درایت سازندگان برای ارتباط هم جدی‌تر و هم واقعی‌ترِ اثر با مخاطب است. Euphoria هیچ ابایی برای نشان دادن جهانِ خشمگین و نگران‌کننده‌اش از خود نشان نمی‌دهد و ‌قسمت اول را با ترکیب تمام این‌ حوادث آغاز می‌کند – که پیام انتهایی قصه هم در آن نهفته است – و در ابتدای همین قسمت  «رو» به عنوان کاراکتر اصلی با گفتن مونولوگ به توصیف شخصیت خود و دیگر نقش‌های مهم قصه می‌پردازد. تدبیری که احتمالا از سر بی‌حوصلگی برای خلق شخصیت‌ها یا از سر کمبود بوجه و زمان اتخاذ شده.

 سریال Euphoria ستون‌های درام را روی کنش شخصیت‌هایش گذاشته‌ است؛ درست است که «رو» پیش‌برنده‌ی قصه و به طرز دم دستی خط ربط تمام شخصیت‌هاست اما تمامی کاراکترها به عنوان نمادی از طیف وسیعی از افراد حاضر در جامعه اهمیت منحصر به فردی دارند. این مسئله، نقطه‌ی قوت سریال در پردازش بعد روانشناختی و اجتماعی‌اش است و نقطه ضعفش در فیلمنامه.‌ شخصیت‌های فرعی با تمام ریزه‌کاری‌ها و تعامل درستشان عملا به پیش‌برد داستان یا شخصیت اصلی کمکی نمی‌کنند؛ با اینکه قصه‌هاشان جذاب است و هریک نمایانگر بخشی از مصائب جوانی در دنیای جدید هستند اما حداقل در فصل اول بی‌ارتباط با کل واحدی می‌باشد که وجودش واجبِ هر اثر داستانی است.

رابطه‌ی «رو» و جولز (هانتر اسچفر که اولین تجربه‌ی بازیگری‌اش است) به طبع، ‌عمیق‌تر و پرجزئیات‌تر از باقی روابط تصویر شده و همان آشفتگی را دارد که عشق‌های از این دست همگی شاملش هستند؛ روزی در اوج بودن و لمس قله‌ی سرخوشی و خوشبختی و روز دیگر در قعر جهنمِ رابطه‌ی عاطفی دست و پا زدن. «رو» با گذشته‌ای مملو از اتفاقات ناگوار، شاید برای اولین بار در عمرش،‌ در حال تجربه‌ی لذت به صورت طبیعی است.

یکی از جنبه‌های سریال Euphoria بررسی مسئله‌ی عشق است. اینکه اصلا چیست و چگونه عمل می‌کند. جولز که «رو» دلبسته‌اش است، در قسمت ابتدایی بی‌محابا خود را به دست فردی غریبه می‌سپارد و بعد هیچ شرم یا احساس ندامتی از این موضوع به خود نشان نمی‌دهد. «رو» عاشق بدترین گزینه ممکن شده.
این همان رویکردی است که نسبت به پدیده عشق آشنایی‌زدایی می‌کند؛ اینکه آیا عشق امری است محسوس یا اینکه در جهان مدرن این پدیده اساسا ماهیت خود را از دست داده و فقط به رابطه‌ی جنسی تقلیل یافته؟ این سوالی که در تک تک خرده پیرنگ‌های داستان مشاهده می‌شود.