نقد فصل دوم سریال Euphoria‎ – سرخوشی

با این حال گاهی این تنش‌ها به دلیل همزمانی وقوع دو اتفاق مهم، بیننده را سردرگم کرده و تمرکز را از او می‌گیرند. یکی از بهترین مثال‌ها برای درک بهتر این مشکل در میانه‌ی قسمت پنجم نهفته است. مثلث عشقی بین نیت، مدی و کسی در کنار اعتیاد دوباره‌ی رو به مواد به نوعی مهم‌ترین نقاط داستانی این فصل محسوب شده که در قسمت پنجم به نقطه‌ی اوج خود می‌رسند، اما مشکل اینجاست که به دلیل همزمانی مکانی و زمانی این جریانات، بیننده توان پیگیری هر دوی آنها را نداشته و در نتیجه بخشی از پتانسیل آنها هدر می‌رود.

ایفوریا با وجود ضعف‌های اندک در ایجاد تعادل بین وقایع پرتنش و اشکالات اندک در ریتم روایت خود همچنان از هر جنبه‌ای اثری شگفت‌انگیز بوده که بخش زیادی از اعتبار خود را مدیون نویسنده و کارگردان آن یعنی سم لوینسون است. سریال Euphoria ارجاعات مشهود زیادی به فیلم و سریال‌های شناخته شده در خود دارد و از نظر فرمی نیز شباهت زیادی به آثار گاسپار نوئه (و به طور خاص فیلم Enter the Void) در آن دیده می‌شود.

لوینسون با روایت هر خاطره و اتفاق بد حول محور هر شخصیت و وصل کردن استادانه‌ی این خرده روایت‌ها  به یکدیگر، عمق و معنای زیادی به شخصیت‌ها و کنش‌های آنها می‌بخشد

لوینسون در کنار استفاده از آنها، مولفه‌های فرمی و تجربیات شخصی خود را در نگارش داستان و به تصوری کشیدن آن به کار بسته تا به ایفوریا هویتی مستقل بخشیده و آن را از دیگر فیلم و سریال‌های مشابه متمایز کند؛ به طوری که حتی با دیدن یک فریم از سریال می‌توان تشخیص داد که تصویر متعلق به سریال ایفوریا بوده و از این رو می‌توان سم لوینسون را کارگردانی مولف دانست.

او همچنین در بازی گرفتن از ستارگان مثل فصل قبلی عالی عمل کرده و شاهد نقش‌آفرینی‌های فوق‌العاده‌ای از سوی بازیگران نوجوان و جوانی هستیم که تجربه‌ی چندانی در این امر ندارند. گل سر سبد این بازیگران زندیا است که در موقعیت‌های دراماتیک و پرتنش چنان نقش‌آفرینی بی‌نظیری از خود به جا می‌گذارد که هوش از سر هر بیننده‌ای می‌برد. بازی زندیا در فصل اول سریال Euphoria برای این ستاره جایزه‌ی گرمی را به همراه داشت و بدون شک درخشش بی و چرای او در فصل دوم نیز او را به یکی از گزینه‌های اصلی گرمی امسال تبدیل خواهد کرد.