چرا همین حالا باید به تماشای سریال Person of Interest بنشینید؟

نکته‌ای که سریال Person of Interest را برای نگارنده بسیار خاص می‌کند، استانداردهایی است که در بستری بسیار محدودکننده به آنها دست می‌یابد. عموم Network TVهای آمریکا از جمله CBS، علاقه‌ی شدیدی به پخش سریال‌های پلیسی متوسطی دارند که بسیار طولانی هستند و اصطلاحا به آنها “Case of The Week” یا «پرونده‌ی هفته» گفته می‌شود. این سریال‌ها بستر داستانی خاصی ندارند و صرفا هر هفته حل یک پرونده‌ی جنایی توسط نیروی پلیس یا کارآگاهان خصوصی را به تصویر می‌کشند. مجموعه‌های مشهور NCIS و CSI از مثال‌های بارز آن هستند که هر دو از شبکه CBS پخش می‌شوند. POI در همان قسمت اول با طرح داستان فردی آسیب‌دیده که انگیزه‌ای برای ادامه‌ی زندگی ندارد اما با دخالت یک فرد عجیب هدفی برای دنبال کردن پیدا می‌کند، نشان می‌دهد که چهارچوب‌هایش با سریال‌های «پرونده‌ی هفته» متفاوت است؛ اما ویژگی‌هایی چون فصل اول ۲۳ قسمتی و پرونده‌های پلیسی پرکننده یا به اصطلاح «فیلر»، این‌طور القا می‌کرد که این سریال یک NCIS دیگر است؛ به خصوص که طبیعت شبکه‌ی پخش‌کننده‌ی آن هم به این مسئله دامن می‌زد. با این اوصاف، نوع پیشرفت داستانی در فصل دوم و تغییر جهت کامل آن در فصل سوم، مسیر POI را از سریال‌های متوسط پلیسی CBS جدا می‌کند.

سریال Person of Interest دائم در حال اضافه کردن سرنخ‌های جدید است، اما تقریبا هیچکدام از آن‌ها اضافی نیستند و فقط اندکی صبر می‌طلبند تا در نقطه‌‌ای غیرمنتظره میخکوبتان کنند.

در واقع تقریبا تمام مینی‌داستان‌های هر قسمت که حول محور پیش‌گیری از یک جنایت حتمی می‌چرخند، سنگ بناهایی هستند که آرام‌آرام شخصیت‌ها، انگیزه‌ها، گذشته‌ها و ساز‌و‌کار دنیای شدیدا خاکستری سریال را تشکیل می‌دهند. اوج هنر نولان و دیگر نویسندگان سریال آن است که بر داستانی که می‌خواهند روایت کنند کنترل کاملی دارند و خوب می‌دانند چه زمانی باید کاراکتری را حذف یا اضافه کنند؛ اتفاقی که در POI به وفور رخ می‌دهد، اما هرگز افراط و تفریط به نظر نمی‌آید. پرداخت آهسته‌ی شخصیت‌ها با استفاده از فلش‌بک‌هایی معنی‌دار و فوق‌العاده، از لحاظ احساسی بیننده را درگیر کاراکترها می‌کند، حتی شرورترین‌شان. POI دائم در حال اضافه کردن سرنخ‌های جدید است، اما تقریبا هیچکدام از آن‌ها اضافی نیستند و فقط اندکی صبر می‌طلبند تا در نقطه‌‌ای غیرمنتظره، میخکوبتان کنند. این چینش و روایت عالی داستان، با بازی بی‌نقص بازیگران اثری دوچندان پیدا می‌کند؛ به‌عنوان مثال، امرسون و کویزل چنان عملکرد خوبی دارند که تفاوت‌های شخصیتی‌شان در دنیای واقعی را در سریال هم منعکس می‌کنند؛ همین تفاوت است که رابطه‌ی میان کاراکترهای این دو سریال را بسیار جذاب و دوست‌داشتنی می‌کند. سومین عنصر جادویی POI، موسیقی فوق‌العاده‌‌ی آن است. البته که چیزی کمتر از این هم از رامین جوادی انتظار نمی‌رود، اما یکی از تحسین‌برانگیزترین نکات سریال، سلیقه‌ای عالی در انتخاب آهنگ از گروه‌هایی مثل ریدیوهد و پینک فلوید برای لحظات کلیدی سریال است که اگر نسبت به محتوای آهنگ‌ها کنجکاو شوید، ارتباط این دسته از آهنگ‌ها با اتفاقاتی که در جریان است، به احتمال زیاد شگفت‌زده‌تان می‌کند.