نگاهی به تست بتای بازی Disintegration

در تست بتا امکان تجربه‌ی دو حالت مختلف وجود داشت که هر کدام در یک نقشه جریان داشتند. حالت Zone Control که یک حالت معمول در بازی‌های چندنفره به حساب می‌آید و باید کنترل سه منطقه‌ی مختلف را به دست آورد و تا زمانی که به امتیاز مورد نظر رسید، آن‌ها را نگه داشت. حالت Retrieval چیزی مشابه Capture the Flag است؛ طرف مهاجم باید سه راکتور هسته‌ای را به محل پرتاب موشک برساند و تیم مدافع باید جلوی مهاجمان را بگیرد. حالت Retrieval یکی از آن مواردی‌ست که به نظر می‌آید سازندگان روی آن به عنوان یکی از امضاهای بازی حساب باز کنند. یکی از المان‌های این حالت که آن را جذاب‌تر می‌کند، محدودیت زمانی انتقال راکتورهاست، چرا که طی مسیر پایدار نیستند و در نهایت منفجر می‌شوند. حالت دیگر هم به نوبه‌ی خود جذابیت دارد، اما حتی در رقابت‌های برابر هم زود تمام می‌شود و این ایراد بزرگی برایش به حساب می‌آید.

اگر بخواهم گیم‌پلی Disintegration را توصیف کنم، با یک شوتر اول شخص تاکتیکی طرف هستیم؛ یک نیمه‌ی گیم‌پلی را کنترل سفینه و سلاح‌هایش تشکیل می‌دهد و نیمه‌ی دیگر را مدیریت گروه مبارزان به طور کلی اگر بخواهم گیم‌پلی Disintegration را توصیف کنم، با یک شوتر اول شخص تاکتیکی طرف هستیم؛ یک نیمه‌ی گیم‌پلی را کنترل سفینه و سلاح‌هایش تشکیل می‌دهد و نیمه‌ی دیگر را مدیریت گروه مبارزان. گان‌پلی بیشتر به عناوینی چون Hawken و هدایت تایتان‌ها در Titanfall شباهت دارد و همین مورد در کنار وجه تاکتیکی، باعث می‌شود تا ریتم کندتری نسبت به بازی‌های چندنفره‌ی محبوب این روزها داشته باشد. از بحث گیم‌پلی که بگذریم، تست بتا در بحث فنی جای بحث داشت؛ من این تست را روی PC تجربه کردم و به نظر می‌رسد به سیستم آن‌چنان قدرتمندی برای اجرایش نیاز نداشته باشید و با یک پردازنده‌ی ۴ هسته‌ای متوسط، ۸ گیگ رم و کارت گرافیکی هم‌قدرت با GTX 950 روی تنظیمات High راحت ۶۰ فریم بگیرید. مشکل اینجاست که گرافیک روی تنظیمات High به خصوص به‌واسطه‌ی Anti-Aliasing یک حالت محوی دارد، انگار که همه‌چیز Blur شده باشد و بخواهند کهنگی گرافیک را بپوشانند. خلاصه که حداقل اگر بخواهید یک نتیجه‌ی مناسب از لحاظ بصری ببنید باید به سراغ بالاترین درجه یعنی Epic بروید که آن‌هم باز چیز دندان‌گیری نیست. بازی در کل راندمان مناسبی حتی در صحنه‌های شلوغ نشان داد، اما باگ گیر کردن زیر نقشه طی سه ساعت تجربه برایم سه بار رخ داد که انگار باگ معمولی در تست بتا بود و حتما سازندگان آن را در نسخه‌ی نهایی رفع خواهند کرد.

به عنوان حرف نهایی، تست بتای بازی Disintegration به من نشان داد که این بازی احتمالا نتواند آن اثر انقلابی‌ای باشد که سازندگان وعده‌اش را داده‌اند، به‌خصوص که وجه تاکتیکی و روند کند احتمال این‌که طیف وسیعی از عاشقان شوترهای اول شخص جذبش شوند را کم می‌کند. با این وجود اما یک گزینه‌ی جذاب برای افرادی به نظر می‌رسد که می‌خواهند فرمولی متفاوت از آثاری مثل Overwatch یا PUBG یا Apex Legends را تجربه کنند. اصلاح مواردی جزئی در گیم‌پلی مثل سرعت تعویض سلاح، دقت در تگ کردن دشمنان و کندتر کردن روند امتیازگیری در حالت ZC مواردی هستند که اعمال‌شان حداقل در نسخه‌ی بتا آن را بسیار بهتر می‌کند. تست بتای بازی Disintegration برای من وعده‌ی عنوانی جذاب را (به شرط یک حالت داستانی جذاب و تنوع محتوا در بخش چندنفره) می‌دهد. امیدوارم نسخه‌ی نهایی که تا پایان سال جاری میلادی منتشر خواهد شد این وعده را محقق کند.