-
0/10
کلیکرهای سریال The Last of Us به اندازه بازی ترسناک نیستند
آن هیجان سابق وجود ندارد
کلیکرهای سریال The Last of Us از ویژگی‌های مختلفی برای ترساندن مخاطب استفاده می‌کنند. اما آیا این کلیکرها همچون نسخه‌ی بازی، ترسناک ظاهر می‌شوند؟
مجموعه بازی The Last of Us اگر چه داستان روابط انسان‌ها را به تصویر می‌کشد، اما این داستان را از طریق المان‌های ترس و بقا روایت می‌کند. آثار زامبی محور مثل بازی‌های Resident Evil 2 یا 7، به راحتی می‌توانند مخاطب را بترسانند. می‌توان گفت شاید هدف این بازی‌ها در بسیاری از موارد، ترساندن مخاطب است. بازی The Last of Us اثر استودیوی ناتی داگ (Naughty Dog) هم در بسیاری از موارد، مبارزات تنش‌زا و ترسناکی را روبروی مخاطب قرار می‌دهد.
اما این ترس صرفا به بازی‌های The Last of Us ختم نمی‌شود. کلیکرهای سریال The Last of Us (و به طور کل، سایر آلوده‌ها) هم در بسیاری از موارد، مخاطب را می‌ترسانند. در اپیزود دوم سریال، شخصیت‌های جوئل (Joel)، تس (Tess) و الی (Ellie) برای رسیدن به مقصد، سعی دارند تا از یک هتل عبور کنند. الی در همین حال دائما مغز جوئل و تس را می‌خورد و سعی دارد تا در مورد آلوده‌ها، اطلاعاتی کسب کند.
الی از آن‌ها می‌پرسد: “یعنی هیچ ابرآلوده‌ی که به سمت آدم اسپوز قارچی پرت کند، وجود ندارد؟ یا آن‌هایی که کله‌شان باز است و در تاریکی مثل خفاش می‌بینند؟” جوئل و تس از جواب دادن خودداری می‌کنند. اما خیلی سریع صدای کلیکرهای سریال The Last of Us از دور به گوش می‌رسد. کریگ مازین (Craig Mazin) در نقش نویسنده و نیل دراکمن (Neil Druckmann) در نقش کارگردان این اپیزود، به خوبی موفق می‌شوند تا با این روش کمی مخاطب را نگران کنند.
پس از این‌که شخصیت‌های داستان، در عبور از هتل ناموفق ظاهر می‌شوند، تصمیم می‌گیرند تا راهشان را تغییر دهند و مسیر کوتاه ولی خطرناک‌تر موزه را انتخاب کنند. به محض ورود به ساختمان، الی با یک جنازه روبرو می‌شود که جای گازش با جای گاز روی دست خودش، متفاوت است. جوئل و تس متوجه می‌شوند که در این نزدیکی‌ها، کلیکر حضور دارد. تس گمان می‌کند که شاید این فرد از قبل آلوده بود و سپس به داخل ساختمان آمد. اما هیچ‌کدام از شخصیت‌ها، این حرف را باور ندارند.
جوئل به الی می‌گوید: “ما از این‌جا به بعد، بی‌صدا حرکت می‌کنیم. آروم نه، کاملا بی‌صدا.” با تماشای ترس در چهره‌ی این دو قاچاقچی خبره، مخاطب هم نسبت به چیزی که در راه است، می‌ترسد. هر قدمی که شخصیت‌ها از پله‌های قدیمی برمی‌دارند، احساس ترس را به مخاطب منتقل می‌کند. در نهایت هنگام روبرویی با کلیکرها، ابتدا صدای آن‌ها را می‌شنویم و دوربین به طور کامل آن‌ها را نشان نمی‌دهد و کمی بعد، کاملا چهره‌ی کلیکر را می‌بینیم. کارگردان از تکنیک صدا بدون نمایش چهره کلیکر، سعی می‌کند مخاطب را بترساند.
تماشای سریال The Last of Us هیجان کمتری نسبت به تجربه‌ی بازی دارد
با همه‌ی این‌ها اما کلیکرهای سریال The Last of Us به اندازه بازی ترسناک نیستند. تکنیک استفاده از صدای کلیکر، سپس ارائه‌ی توضیحات درباره‌ی آن‌ها، و در نهایت استفاده از جامپ‌اسکر، قبلا در بازی هم وجود داشت. از طرفی در سریال همه چیز از قبل تعیین شده است. اگر بازی را تجربه کرده‌اید، پس قطعا از سرنوشت این شخصیت‌ها آگاه هستید و همین موضوع، کمی از استرس سکانس می‌کاهد. از طرفی در بازی، بازیکن باید خودش مسیرش را از میان آلوده‌ها و کلیکرها هموار کند. این‌جا دیگر صرفا در حال تماشای یک سکانس از قبل ضبط شده، نیستید. کلیکرها در بازی هر چند لحضه یک‌بار، با صدای کلیک خود، به دنبال بازیکن می‌گردند و باور کنید که هر بار با شنیدن این صدا، می‌ترسید که مبادا مکان‌تان لو برود.
در بازی The Last of Us همزمان باید حواستان به مهمات هم باشد. پس نمی‌توانید همینطور بی جهت، مکان خودتان را لو بدهید و سپس با تیراندازی به سمت کلیکرها، آن‌ها را از پای در بیاورید. مخصوصا که کلیکرها به راحتی با چند شلیک ساده نمی‌میرند. از طرفی جنگ رودرو با آن‌ها با مشت امکان پذیر نیست و حتما باید از سلاح‌های Melee استفاده کنید. حتی اگر بخواهید به صورت مخفی کاری آن‌ها را بکشید، در نقش جوئل حتما به چاقو نیاز دارید. اگر چاقو هم نداشته باشید که باید بی سر و صدا از کنار آن‌ها عبور کنید و در مسیر پیدا کردن راه اصلی، چندین و چند بار بمیرید. حتی اگر نظر من را بخواهید، طراحی ظاهر کلیکرهای بازی در عین حال زیباتر، ترسناک‌تر و زنده‌تر از کلیکرهای سریال است.
سریال The Last of Us هر هفته دوشنبه ساعت 5:30 صبح به وقت ایران از شبکه HBO پخش می‌شود. به نظر شما کلیکرهای سریال The Last of Us ترسناک‌تر هستند یا کلیکرهای بازی؟
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید