نقد بازی Kena: Bridge of Spirits

از زیبایی‌های سرزمین بازی Kena: Bridge of Spirits هر چقدر بگوییم کم گفتیم! بازی از جنبه‌ی هنری در حدی است که هر از گاهی دلتان مي‌خواهد با فتو مد (Photo Mode) یک قاب خوشگل از کینا و خنگول‌های دوست‌داشتنی‌اش یعنی رات (Rot) بگیرید. چیزی که بازی کینا را از زیر سایه‌ی سری بازی‌های زلدا (Zelda) بیرون می‌کشد، در حضور رات‌ها باید دانست. حداقل این موجودات جذاب، مهم‌ترین چیزی است که بازی کینا را از سایر هم‌ترازهایش متمایز می‌کند. رات‌ها طراحی به شدت بانمک و بامزه‌ای دارند. آنها آن‌قدر بامزه هستند و صداهای بامزه‌تری از قیافه خودشان دارند که شما هم احتمالا مثل من آرزو می‌کنید ای کاش واقعی بودند و آنها را می‌توانستید بغل یا نوازش کنید! البته بازیسازها ظاهرا به این مسئله پی برده بودند که دلمان برای نوازش رات‌ها غنج می‌زند. به همین خاطر کینا در هر جای دنیای بازی – طبیعتا خارج از بخش مبارزات – می‌تواند روی زمین نشسته و با رات‌هایش تعامل داشته باشد. شما برای تصاحب رات‌ها باید کمی در محیط بازی کنجکاوی کنید؛ چراکه این موجودات خنگ، به شدت ترسو هستند و در محیط قایم شده‌اند. یکی از دلایلی که به شما انگیزه می‌دهد برای گشت و گذار، یافتن همین رات‌هاست. اما شاید بپرسید مگر رات‌ها به چه کاری می‌آیند؟

رات‌ها در بازی Kena: Bridge of Spirits کمک حالِ شما هستند. ضمن این‌که بخش مهمی از داستان به این موجودات ربط دارد

رات‌ها در بازی Kena: Bridge of Spirits کمک حالِ شما هستند. ضمن این‌که بخش مهمی از داستان به این موجودات ربط دارد. ارتباط شما با رات‌ها رفته رفته عمیق و عمیق‌تر می‌شود. تا جایی‌که بازی در اواخر داستان برای دقایقی این موجودات را از شما می‌گیرد. این حسِ مالکیت و این حسِ ترس و اندوه از تنهایی و ضعف نشان دادن در برابر دشمنان، حسِ معرکه‌ای است که بازیسازها به خوبی می‌توانند به شما منتقل کنند. این حس یعنی رات‌ها توانسته‌اند کارکردِ مورد انتظارشان را به صورت عملی نشان دهند. شما در مبارزه، سکوبازی، حل معماها و تقریبا همه چیز باید و حتما از رات‌ها کمک بگیرید. حتی سیستم ارتقای بازی به دو بخش تقسیم شده؛ ارتقاهای مرتبط به کینا و ارتقاهای مرتبط به رات‌ها.

اگر حوصله‌ی چالش ندارید، توصیه می‌کنم که درجه سختی آسان را انتخاب کنید؛ چراکه باس فایت‌ها برای شما روی درجه‌ی سختی معمولی می‌تواند آزاردهنده باشد. یعنی وقتی به پای این بازی می‌نشینید طبیعتا انتظار یک درجه سختی در حد سری بازی‌های دارک سولز (Dark Souls) را ندارید! ماجرا اینجاست بازی از اواسط به بعد که هیولاهای اصلی‌اش را رو می‌کند، با این‌که شیوه‌ی انداختن هر باس مثل روز روشن از همان ابتدای مبارزه مشخص است، اما میزان آسیب یا همان دمیجی که باس به کینا می‌زند به شدت زیاد است. حال شما فکر کنید وسط گیر و دار نبرد، شما تنها یکی دو بار می‌توانید خودتان را شفا دهید. تازه روی درجه سختی معمولی بین قدرتی زدن با رات‌ها و استفاده از گل‌های شفابخش باید یکی را انتخاب کنید؛ یعنی اگر تنها یک قابلیت رات فعال باشد، نمی‌توانید هم‌زمان هم قدرتی روی دشمن بزنید و هم خودتان را شفا دهید! این سطحِ منطق عجیب بازی در طراحی رات، در انتهای بازی مشخص می‌شود که چرا رات‌ها نمی‌توانند به چند بخش تقسیم شوند و چند کار مختلف را انجام دهند. آنجاست که به طراحی سیستم کامبت آفرین خواهید گفت! جدا از این مورد، ایراد مهم دیگری نیز در بخش مبارزات وجود دارد.