چرا فیلم Godzilla Minus One بهتر از آثار مانسترورس است؟

بازیگرانی توانمند و فوق العاده

اگر سخت گیری را کنار بگذاریم، می‌توانیم بگوییم لجندری پیکچرز برای هر کدام از فیلم‌های مانسترورس به سراغ چهره‌های جدید رفت تا نقش اصلی را به او بسپارد. تقریباً همه آن‌ها قبلتر ثابت کرده بودند بازیگران توانمندی هستند اما ضعف فیلمنامه‌ها باعث شد نتوانند جلوی دوربین درخشیده و تاثیر احساسی‌ای که مدیران استودیو دنبالش بودند را در مخاطب ایجاد کنند. متاسفانه مدیران و دست اندرکاران بجای اینکه مشکل فیلمنامه‌ها را حل کرده، هر بار سراغ چهره جدیدی رفته و به همین دلیل، شاهد استمرار چندانی در تیم بازیگری نیستیم. البته این استمرار را تا حدودی در فیلم Godzilla x Kong: The New Empire می‌بینیم.

همانطور که در بخش قبلی مقاله اشاره کردیم، فیلم Godzilla Minus One اهمیت زیادی به شخصیت‌های خود، بخصوص شخصیت اصلی داده و به آن‌ها عمق می‌دهد. همچنین محصول استودیو توهو را می‌توان یک کلاس درس پیرامون آشنایی با اختلال استرسی پس از آسیب روانی (Posttraumatic Stress Disorder یا PTSD) در نظر گرفت؛ اختلالی که می‌تواند تمامی جنبه‌های زندگی فرد، حتی جنبه عاشقانه را تحت تاثیر خود قرار دهد.

توجه دست اندرکاران به فیلمنامه، شرایطی را برای ریونوسوکه کامیکی (Ryunosuke Kamiki) بوجود آورد تا عملکردی تحسین برانگیز و تاثیرگذار را از خود در جلوی دوربین به نمایش بگذارد. مخاطب حین تماشای عملکرد او به خوبی می‌تواند احساسات مختلف مانند ترس و غم را مشاهده کرده و ارتباط بگیرد. کم نقص بودن عملکرد، تنها به کامیکی خلاصه نشده و مینامی هامابه (Minami Hamabe) هم در نقش خود درخشیده است.

هر طور به بررسی دو فیلم Godzilla Minus One و Godzilla x Kong: The New Empire بنشینیم، می‌بینیم اثر ژاپنی یک سر و گردن از همتای آمرکایی خود بهتر است. هر چند، این موضوع به معنای این نیست که لجندری پیکچرز باید قید مانسترورس را بزند. همان طور که در نقد The New Empire اشاره کردم، استودیو توهو و لجندری هر کدام اهداف متفاوتی را دنبال کرده و همین هدفگذاری غیریکسان، مهمترین وجه تمایزشان است. استودیو توهو می‌خواهد تاثیرگذار باشد اما لجندری می‌خواهد فیلمی بسازد تا مخاطب پاپ کورن به دست وارد سالن سینما شده و از تماشای زد و خورد فراوان و ریزش ساختمان‌های بلند مرتبه لذت ببرد.