بررسی فیلم Terminator: Dark Fate – ترمیناتور: سرنوشت تاریک

می‌گوییم «سوار»؛ به این علت که «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» به قدری عیب و ایراد دارد که با ارفاق می‌توان به این فیلم از لحاظ هنری، نمره‌ی قابل قبولی داد اما از جنبه‌ی سرگرمی، ششمین فیلم از مجموعه‌ی ترمیناتور، اثری است به‌شدت هیجان‌انگیز و خوش‌ساخت که یاد و خاطره‌ی «ترمیناتور ۲: روز قضاوت» (Terminator 2: Judgment Day) را زنده می‌کند. این حرف زمانی بیشتر معنی می‌یابد که در همان سکانس نخست، فیلم‌ساز از قصه‌ی ترمیناتور ۲ صحبت می‌کند و چقدر زیبا پای شخصیت‌های خط زمانیِ فیلم دوم را به این قسمت باز می‌کند. این انسجام روایت، نوید تماشای یک فیلم با داستانی چفت و بست‌دار را می‌دهد اما «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» از میانه‌ی داستان به بعد، وارد همان منجلابی می‌شود که سایر آثار به آن دچار شده‌اند؛ باتلاقی به نام «تکرار مکررات» و «نخ‌نما شدن داستان» که هر چقدر دست و پا می‌زند، بیشتر درون آن فرو می‌رود.

از جنبه‌ی سرگرمی، ششمین فیلم از مجموعه‌ی سینمایی ترمیناتور، اثری است به‌شدت هیجان‌انگیز و خوش‌ساخت که یاد و خاطره‌ی فیلم Terminator 2: Judgment Day را زنده می‌کند

تیم میلر در مقام کارگردان، از بودجه‌ی هنگفتی که در دست داشته به بهترین نحو برای خلق سکانس‌های دیدنی و اکشن بهره می‌برد اما هر چقدر کیفیت بصری سکانس‌ها بالا باشد وقتی مخاطب نمی‌تواند پی ببرد که شخصیت‌ها کجای کار قرار دارند، تماشای این دسته از صحنه‌ها صرفا تبدیل می‌شوند به یک سری نماهای اکشن که پس از نمایش تیتراژ پایانی، یک بار برای همیشه فراموش می‌شوند. البته یک سکانس برای ما هواداران ترمیناتور استثناست؛ صحنه‌ای که لیندا همیلتون در نقش سارا کانر به قصه‌ی «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» برمی‌گردد. زمینه‌سازی‌های کارگردان برای ظهور سارا کانر، ستودنی است. در اوج ناامیدی، درماندگی و استیصالِ شخصیت‌های اصلی ماجرا، فیلم‌ساز یکی از برگ‌های برنده‌ی اثر خودش را با نمایشی دیدنی و اکشن رونمایی می‌کند. لیندا همیلتون که سنی از او گذشته، دیگر مثل قدیم سر حال و سر زنده نیست. او به شدت احساس خستگی می‌کند اما روحیه‌ی جنگجویانه‌اش همچنان مثل قدیم است. مخاطبی که تا به حال هیچ فیلمی از ترمیناتور ندیده، با او ارتباط برقرار می‌کند چون انگیزه‌ی سارا کانر که پا به سن گذاشته، در پی‌رنگ این فیلم تعریف قابل قبولی را دارد. تیم میلر در ابتدای فیلم نیز حتی سکانسی از «ترمیناتور ۲: روز قضاوت» نشان می‌دهد تا دیگر هیچ حرف و صحبتی درباره‌ی چراییِ ظهور ناگهانی سارا کانر مطرح نشود.

در کنار حضور یک ترمیناتورِ بی‌شاخ و دمی که می‌خواهد هدفش را تکه پاره کند، شخصیت دیگری را جلوی دوربین به اسم «گِرِیس» می‌بینیم که در نقش یک ناجی وارد داستان «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» می‌شود. مخاطب از زبان گریس می‌شنود که او یک انسان است؛ فردی که هنوز قوه‌ی تفکر و تعقل دارد اما در آینده‌ی دور، بنا به دلایلی ارتقا یافته و خصلتی ماشینی پیدا می‌کند. بخشی از کنش و واکنش‌های داستانی پیرامون محدودیت‌های گریس در زمان حال تعریف می‌شود؛ محدودیت‌هایی که به قصه‌ی بی‌رمقِ «ترمیناتور: سرنوشت تاریک» اندکی هیجان تزریق می‌کند.