شیوع ویروس کرونا روش استفاده از گوشی‌های موبایل را تغییر داده است

در حالی که سال ۲۰۲۰ به امید ارایه‌ی فناوری‌های جدید در صنعت گوشی‌های هوشمند شروع شد و نوید تحولی عظیم در این صنعت داده شده بود، اما اکنون در دنیای دیگری زندگی می‌کنیم.

قرار بود امسال تحول بزرگی در صنعت گوشی‌های تاشو صورت بگیرد و سرویس‌های شبکه 5G سرعت عجیبی را در دنیای ما رقم بزنند؛ دوربین‌هایی با سنسور ۱۰۸ مگاپیکسلی و نمایشگرهایی با نرخ‌ نوسازی ۱۲۰ هرتز انتظار می‌رفت تصاویر را از آنچه چشم می‌بیند زیباتر به تصویر بکشند؛ اما شیوع ویروس کرونا معادلات را به‌هم زد و زندگی ما حالا تغییر کرده و این تغییر نحوه‌ی استفاده و رفتار ما با گوشی‌های هوشمندمان را نیز عوض کرده است.

تا پیش از شیوع ویروس کرونا، وقتی زندگی عادی جریان داشت، بیشتر افراد بیش از ۱۲ ساعت را مجبور بودند بیرون از خانه سپری کنند. بنابراین داشتن گوشی که عمر باتری بالایی داشت یا همراه داشتن پاوربانک و شارژر لازم و ضروری بود؛ اما آیا اکنون ما به باتری‌های با ظرفیت بالا نیاز داریم، در حالی که نه از منبع انرژی دوریم و نه نیاز است که ساعت‌ها بیرون از خانه و نگران تمام شدن شارژ گوشی باشیم. در واقع این روزها کمتر به آیکون باتری روی گوشی توجه می‌کنیم و نمی‌ترسیم مبادا شارژ گوشی تمام شود.

پیشتر داشتن یک گوشی با دوربین حرفه‌ای و مجهز به لنزهای تله فوتو و روشنایی صفحه نمایش، ویژگی‌های هیجان‌انگیزی برای اکثر کاربران بود، اما آیا به اندازه گذشته این ویژگی‌ها مهم هستند در حالی‌که زمان زیادی را داخل خانه هستیم و حتی به عکاسی از فضای بیرون فکر نمی‌کنیم.

از دو سه سال گذشته با عرضه‌ی ایرپاد‌های اپل، استفاده از هدفون‌های بی‌سیم مد شد و شرکت‌های دیگر نیز به ساخت هدفون‌های مشابه روی آوردند و به این ترتیب کم‌کم جک هدفون ۳.۵ میلی‌متری منقضی شد. اما بعد از شیوع کرونا و خانه‌نشینی، مردم بیشتر از هدفون‌های سیمی استفاده می‌کنند؛ چون به بیرون از خانه رفت و آمدی ندارند و نیازی به اتصال بی‌سیم گوشی به هدفون‌هایی مثل ایرپاد نیست و همان بلندگوی گوشی یا جک صوتی ۳.۵ میلی‌متری کفایت می‌کند.

البته در مواردی هم مثل استفاده از سرویس‌های مکالمات ویدیویی همچون FaceTime و Google Hangouts هنگام غذا خوردن، آشپزی یا شستن ظروف، کاربران از هدفون‌های بی‌سیم استفاده می‌کنند.

قابلیت‌های امنیتی گوشی مثل اسکنر اثر انگشت یا تشخیص چهره که چند سالی است رواج پیدا کرده، این روزها خیلی کاربردی نیست؛ چرا که معمولا زمان زیادی را در خانه به‌سر می‌بریم و نیازی به استفاده از ویژگی‌های امنیتی نیست و برای زمانی که بیرون از منزل هستیم این گزینه‌ها اصلا کاربردی نیست؛ چرا که معمولا دستکش‌ به دست داریم و اسکنر اثر انگشت با دستکش کار نمی‌کند و از ماسک صورت استفاده می‌کنیم که گوشی‌ها قابلیت تشخیص چهره را با ماسک ندارند.

از آنجا که در حال حاضر مجبور نیستیم ساعت‌های طولانی در رفت و آمد میان خانه و محل کار باشیم، مدت زمان بیشتری برای گوش دادن به موسیقی و پادکست داریم و از سوی دیگر پخش ویدیو در گوشی‌ها بسیار کاهش یافته است. به جای پخش فیلم روی گوشی، حالا فرصت بیشتری برای تماشای تلویزیون داریم.

این روزها معمولا سراغ گوشی برای بازی نمی‌رویم چرا که می‌توان به جای بازی روی گوشی‌های موبایل، از کنسول‌های بازی بهره برد.

برخلاف گذشته که گوشی عضوی جدانشدنی از ما بود، حالا از تلفن‌های همراه به مدت کوتاه‌تری آن هم بیشتر برای پاسخ دادن به پیام‌ها یا تماس‌های ضروری و معمولا پیش‌بردن وظایف دورکاری استفاده می‌کنیم.

بنابراین به طور خلاصه، تعامل ما با تلفن‌های همراه به پایان رسیده یا مدت زمانی که از آن‌ها استفاده می‌کنیم کمتر شده است.