نقد و بررسی بازی Sifu

فرمِ بازی Sifu کاملا سینمایی است و اتفاقات داخل بازی مبتنی بر تکنیک‌های سینمای اکشنِ شرقِ دور. یک مدل ذوق هنری در قسمت‌های مختلف بازی به چشم می‌بینیم که واقعا تحسین‌برانگیز است. برای مثال بخش تمرینی بازی در قالب تیتراژ ابتدایی اجرا می‌شود و در همان بخش، ما به صورت نمادین با کل مراحل و دشمنان اصلی بازی روبه‌رو می‌شویم. از دیگر جذابیت‌های هنری بازی می‌توان به استفاده از صداهای مختلف برای بازه‌ی سنیِ مختلفِ کاراکتر اصلی اشاره کرد که ریزه‌کاریِ خوبی قلمداد می‌شود. از دیگر تکنیک‌های خوش‌ذوقِ سازندگان بازی Sifu می‌توان به تغییر دوربین به حالت دو و نیم بعدی اشاره کرد. با این‌که این ابتکارِ عمل به جز یکی دو مورد کوتاه دیگر در مراحل بازی تکرار نشده، جزء بخش‌های به‌یادماندنی تجربه‌ی گیم‌پلی بازی سیفو به حساب می‌آید. با این حال وقتی از دوربینِ بازی حرف می‌زنیم، یک مسئله‌ی آزاردهنده‌‌ای را نیز باید به آن اعتراف کرد!

اگر دست‌تان برای کتک زدن و جاخالی دادن رج باشد، یک مرحله را با انداختنِ باس می‌توان کمتر از ۱۵ دقیقه به اتمام رساند

مبارزاتی که در بازی وجود دارد، به شدت مفرح است و گیمر از لحظه به لحظه‌اش لذت خواهد برد. با این حال وقتی تعداد دشمنان داخل یک محیط بسته از یک حدی بیشتر می‌شوند، گیمر امکان دارد دست پاچه شده و مرگِ شیرینی را برای کاراکتر بدبختش رقم بزند! چراکه تنظیم دوربین لحظه به لحظه در میانه‌ی نبرد امکان‌پذیر نیست. به هر حال نمی‌شود که هم مراقبِ حملات دشمنان بود، هم حملات یه عده‌ای را دفع کرد و هم حواسِ آدم به پشت سرش باشد. در محیط‌های تنگ و بسته‌ی مختلف، رد خور ندارد که مشتی از ناکجاآباد حواله‌ی گیمر شود. از طرفی دیگر دقیقا مشخص نشده که چرا نمی‌توان روی یک حریف به صورت دستی قفل کرد. بازی به صورت هوشمند و بر اساس متر و معیار‌های مختلفی که نمی‌دانیم، تعیین می‌کند مشتِ سیفو باید دقیقا نثار کدام یک از حریفان اطرافش شود! جدا از این موارد اگر بتوانید دوربین بازی را تحمل کنید، طراحی مراحل بازی به شدت عالی است. هر چند تعداد مراحل بازی از تعداد انگشتان یک دست فراتر نمی‌رود.

بازی سیفو مثل خیلی از بازی‌های تک‌نفره‌ی هم‌سبک خود، ارزش تکرار بالایی را ندارد؛ یعنی اگر بخواهید مجدد برای این بازی وقت بگذارید صرفا به خاطر این است که می‌خواهید به واسطه‌ی این بازی کمی دق و دلیِ خودتان را سر حریفان بی‌نوای دنیای بازی خالی کنید و لاغیر! یک سری آیتم‌هایی در محیط وجود دارد که چندان به کار گیمر نمی‌آید. آیتم‌های مبرم و الزامی که به درد بازیکن می‌خورد، کلیدها و کارت‌هایی است که با استفاده از آن می‌توان شورتکات‌های مراحل را آزاد کرد که این دسته از آیتم‌ها وقتی برای بار اول به باس مرحله‌ی مورد نظر می‌رسید خود به خود به دست می‌آید. با این حال سازندگان بازی سیفو تصمیم گرفتند تا هیچ چک پوینتی را در مراحل بازی‌شان قرار ندهند. اگر دست‌تان برای کتک زدن و جاخالی دادن رج باشد، یک مرحله را با انداختنِ باس می‌توان کمتر از ۱۵ دقیقه به اتمام رساند. به همین خاطر، نبودِ چک پوینت چندان صدمه‌ای به بازیکن نمی‌زند اما وقتی حرف از مبارزه با باس به میان کشیده می‌شود، بهتر بود تا چک پوینتی پیش از شروع باس وجود داشت تا پس از هر بار مرگ، یک مسیر تکراری را بارها و بارها برای رسیدن به باس طی نمی‌کردیم.