بررسی فصل اول سریال Servant – خدمتکار

شخصیت‌های سریال خدمتکار هم وضعیت مشابهی دارند. تمام زندگی دوروتی و اطرافیان او با حادثه‌ی مرگ جریکو تعریف می‌شود. سریال به گونه‌ای این کاراکترها را به ما معرفی می‌کند که انگار هیچ‌کدام از آن‌ها تا قبل از این اتفاق وجود خارجی نداشته‌ و مرگ نوزاد، لحظه‌ی خلقت همه‌چیز است. البته در طول داستان، گاهی به گذشته‌ی شخصیت‌ها هم سفر می‌کنیم، اما رفتار و زندگی آن‌ها پیش از وقوع حادثه، چندان تفاوتی با وضع فعلی ندارد و انگار تمام اعضای خانواده‌ی ترنر و اطرافیان آن‌ها همیشه به یک افسردگی جمعی دچار بوده‌اند. همانطور که از نام سریال پیداست، کلیدی‌ترین کاراکتر داستان، لین است. با این حال، سریال خدمتکار حتی در پرداختن به انگیزه‌ی او برای خدمت به خانواده‌ی ترنر و منشاء توانایی‌های عجیبش هم موفق نیست. تمام اطلاعاتی که با تماشای سریال درباره‌ی لین به دست می‌آوریم، در یک جمله خلاصه می‌شود: لین دختری خجالتی، بسیار مذهبی و دارای توانایی‌های عجیب است که گذشته‌ی مبهمی دارد. سریال به هیچ‌وجه مشخص نمی‌کند که واژه‌ی «خدمتکار» دقیقا به چه معنا است. آیا لین به یک موجود یا گروه ماورائی خدمت می‌کند یا اینکه انتخاب اسم خدمتکار به این دلیل بوده که «پرستار بچه» (Nanny) نام مناسبی برای یک سریال ترسناک نیست؟ متاسفانه ارتباط برقرار کردن با شخصیت‌های سریال خدمتکار هم به اندازه‌ی کنار آمدن با داستان آن دشوار است. البته این اثر در برخی زمینه‌ها هم عملکرد خوبی دارد.

تصمیمات شخصیت‌ها و جهان آن‌ها برای بخش عمده‌ای از بیننده‌ها قابل درک نیست و به همین دلیل، امکان دارد که داستان این سریال، برای ما بیش از اندازه غیرطبیعی و اغراق شده به نظر ‌برسد

کارگردانی خوب سریال در کنار موسیقی رازآلود آن توانسته یک حس تعلیق مداوم را در وجود بیننده ایجاد کند. حضور پررنگ «ام. نایت شیامالان» به عنوان کارگردان و تهیه کننده‌ی ارشد این اثر، در جای‌جای آن احساس می‌شود. شیامالان در آثار پیشین خود مثل «دهکده» (The Village) و «ملاقات» (The Visit) با پرداختن به فرقه‌های عجیب و غریب، مخاطب را هیجان‌زده کرده و حالا از تجارب قبلی خودش برای ایجاد حس هیجان و ترس در سریال خدمتکار نیز استفاده می‌کند. این رویکرد، ما را وادار می‌کند که داستان را تا آخرین اپیزود دنبال کنیم. این اثر از همان قسمت اول، سوال‌های زیادی در ذهن بیننده ایجاد می‌کند و به صورت تدریجی در قسمت‌های مختلف به آن‌ها پاسخ می‌دهد. هر چند که پاسخ برخی از این سوال‌ها، همانطور که در ابتدا اشاره کردیم، چندان قانع کننده و منطقی نیست، اما این شیوه‌ی روایت به خودی خود حس کنجکاوی انسان را تحریک کرده و ما را وادار به دنبال کردن ماجراهای خانواده‌ی ترنر می‌کند. دو عنصر «کنجکاوی» و «تعلیق» باعث شده تا تماشای سریال خدمتکار برای علاقمندان به آثار ترسناک، خالی از لطف نباشد.

نقش‌آفرینی مردان در این اثر بسیار کم‌رنگ‌تر از زنان است. بخش اصلی بار هنری این سریال، بر دوش لورن آمبروز و نل تایگر فری است. آمبروز آنقدر نقش دوروتی را خوب بازی می‌کند که بیننده گاهی واقعا از فیس و افاده‌های این خانم خبرنگار خسته می‌شود. دوروتی از یک خانواده‌ی ثروتمند آمده و همسر او هم زندگی به نسبت مجللی برایش ترتیب داده. این «ناز‌ پرورده» بودن به خوبی در بازی لورن آمبروز احساس می‌شود و انگار او تنها زنی در جهان است که سختی مادر بودن و کار کردن در خارج از خانه را تحمل می‌کند. نگاه‌های سنگین او به همسرش و حرف‌هایی که پشت‌ سر برخی از همکاران و اطرافیان خود می‌زند، به خوبی شخصیت خودپسند او را به ما نشان می‌دهد. در نقطه‌ی مقابل دوروتی، لین قرار دارد. متاسفانه تایگر فری نمی‌تواند نقش یک خدمتکار عجیب و غریب را به خوبی ایفا کند. او تنها می‌تواند ساکت و آرام به نگهداری از جریکو مشغول شود و در به نمایش گذاشتن احساساتش هم ناتوان است. تایگر فری حتی ساده‌ترین احساسات انسانی مثل شادی و غم را هم به درستی به مخاطب منتقل نمی‌کند و این موضوع به دلیل اهمیت نقش او در داستان، اصلا قابل چشم‌پوشی نیست. با اینکه که لورن آمبروز به خوبی توانسته نقش مادری افسرده و زنی خودپسند را بازی کند، اما عملکرد ضعیف سایر همبازی‌هایش، خصوصا تایگر فری باعث شده تا زحمت‌های او هم چندان به چشم نیاید.