نقد فیلم Run – فرار

اگر به لیست هنرمندان این پروژه نگاهی بیندازیم، بازیگر مطرح و سرشناس دیگری وجود ندارد و به همین دلیل بارِ اصلیِ انتقال عواطف و احساسات، بیشتر روی دوش سارا پولسن سنگینی می‌کند. حتی بازیگرِ نقش کلوئی نیز فرد شناخته شده‌ای نیست. البته از طرفی دیگر، قصه‌ی فیلم نیز کاراکترهای زیادی را درگیر خود نمی‌کند. داستان منحصرا درباره‌ی کلوئی و مادرش دایان است. دخترک که از بیماری‌های زمینه‌ای متعددی رنج می‌برد در یکی از روزها شک می‌کند که مادرش به صورت عامدانه دلش می‌خواهد تا او به انواع و اقسام بیماری و عارضه‌ها دچار شود. بنابراین داستان از زمانی شروع می‌شود که کلوئی شک می‌کند که آیا اصلا مادرش نیت خوبی در سر دارد یا خیر. فیلم به طور کلی ۹۰ دقیقه است اما تا قصه آغاز شود، حداقل ۱۵ دقیقه از وقت فیلم سپری می‌شود؛ مدت زمانی که بود و نبودش چندان لطمه‌ای به تجربه‌ی مخاطب از فیلم نمی‌زند. البته تدوینِ فیلم به شیوه‌ای است که در همان ابتدای فیلم، در ذهن‌مان یک معما و یک شبهه ایجاد می‌شود اما هر اندازه همگام با شخصیت‌های داستان بیشتر به جلو می‌رویم، قصه‌ی داستان قابل پیش‌بینی‌تر می‌شود.

فیلم Run داستان قابل پیش‌بینی به انضمام کاراکترهای تک‌بعدی دارد. شخصیت‌های اصلی به جز در پایان، همان‌گونه رفتار می‌کنند که مخاطب فیلم انتظارش را دارد

فیلم Run داستان قابل پیش‌بینی به انضمام کاراکترهای تک‌بعدی دارد. شخصیت‌های اصلی به جز در پایان، همان‌گونه رفتار می‌کنند که مخاطب فیلم انتظارش را دارد. به همین سبب از نیمه‌ی دوم فیلم به بعد، داستان با این‌که ریتم بهتر و سریع‌تری به خود می‌گیرد، بیننده چندان برای تماشا ذوق و شوق ندارد. این اشتیاقِ مخاطب زمانی از بین می‌رود که کارگردان با تدابیر خود، کاملا داستان را در همان اواسط فیلم لو می‌دهد. از طرفی دیگر، نقطه ابهامات داستانی به شیوه‌ای بسیار سطحی و سرسرانه برای مخاطب توضیح داده می‌شود.

فیلم Run اصلا و ابدا ترسناک نیست چون اصلا از مولفه‌های رایج ژانر وحشت بهره نمی‌برد. همه چیز روی یک خط صاف به جلو حرکت می‌کند و دلیلی هم برای ترسیدن وجود ندارد؛ چراکه همان‌طور اشاره شد، قصه از یک نقطه به بعد، به شدت قابل پیش‌بینی می‌شود. رویدادهای سلسله‌وار فیلم نیز به شکلی رقم می‌خورد که خیلی کم پیش می‌آید مخاطب هیجان‌زده شده یا نگرانِ وضعیتِ جسمی و روحی کلوئی باشد. از طرفی کارگردانِ فیلم برای ترساندن مخاطب هیچ برنامه‌ای ندارد. به زبانی ساده‌تر، در این فیلم نه خبری از جامپ کات است و نه عنصری که بخواهد شما را برای چند لحظه‌ی کوتاه هم که شده تا سر حد مرگ بترساند. به همین منظور اگر فکر می‌کنید فیلم فرار صرفا برای ترساندن شما ساخته شده، سخت در اشتباه هستید. فیلم فرار در بهترین حالت و با ارفاق می‌تواند شما را در برخی از سکانس‌های فیلم – که از تعداد انگشتان یک دست فراتر نمی‌رود – مضطرب کرده و کاری کند تا شما دلشوره‌ای هر چند کاذب را به مدت کوتاهی تجربه کنید.