نقد فیلم Father Stu – پدر استو

مواجهه‌ی ایمان و فداکاری در قلب ناملایمات و امتحانات الهی، پیام جالبی‌ست، اما از طرفی در پرداختن به قضیه ترس و امید، موافقت با این فیلم اصلا کار ساده‌ای نیست

مواجهه‌ی ایمان و فداکاری در قلب ناملایمات و امتحانات الهی، پیام جالبی‌ست، اما از طرفی در پرداختن به قضیه ترس و امید، موافقت با این فیلم اصلا کار ساده‌ای نیست. تحلیل این مسئله در سه بعدِ شبیه به هم امکان ‌پذیر است. اول اینکه فیلم پدر استو از ما می‌خواهد تا در طول داستان، به طرز نادرستی لبخندِ روی لب را حفظ کنیم، از سویی هم شخصیت اصلی داستان به شدت لجوج است و گرمای هیجان و شوق غیرقابل باوری دارد و در نهایت، آنچه که در چند سکانس پایانی می‌بینیم، به شکل ترسناکی مثبت اندیش است. دقیقا چگونه دیدگاه شخصیت تغییر کرد؟ طبیعی بودن این فیلم، به سبب عوامل گفته شده در معرض خطر قرار می‌گیرد. تا جایی که روایت، ندای ماهیتی تبلیغ‌گونه از خود سر می‌دهد. در واقع تعادل در دید مثبت و منفی شاید روند دراماتیک داستان را موثرتر می‌کرد. شاید در آن صورت مقام کشیش استعاره‌ای از خودشناسی می‌بود.

پدر استو در نسبت با زمینه دینی داستان، تقریبا اثر خاصی از این سبک به حساب می‌آید، احساسات موجود در داستان صمیمانه بوده، روند رسیدن به خردِ مذهبی قابل درک است، نیت آن در جهت اعتلا شکل خوبی دارد و می‌توان از بعضی از مکالمات سطحی آن چشم پوشی کرد، اما در کل ساخته‌ی راس در بنیاد خود، حال پوچی دارد و اگر به جای این اثر، فیلم First Reformed اثر پل شریدر را تماشا کنید، قطعا مفاهیم معنادار و بهتری را دریافت خواهید کرد. شخصیت‌های پیرامون استو، دائم در حال ورود و خروج به داستان هستند و فوریت یا اثر خاصی را برای شکل دادن آینده‌ی او نمایش نمی‌دهند. رابطه‌ی پدر و پسر لازم نیست حتما غلیظ و متمرکز باشد، اما اینجا فقط شاهد یک چکیده‌ی انتزاعی، مرده و ایستا هستیم که کمتر مواقعی اجازه‌ دارد تا زیستی پویا را توسعه دهد.

فیلم Father Stu زمینه داستانی ساده‌ای دارد که البته نسبت به پایان‌بندی فیلم، به مراتب قوی‌تر به نظر می‌رسد. این داستانِ ساده به تنهایی ارزش بالایی دارد، بازگو شدن آن مهم بوده و نیت سازنده‌ی شورمند و پرشوق، طبیعتا خیر است. از طرفی از همان ابتدا، طبیعت زنده‌ی فیلم به مرگ خود نزدیک می‌شود و روابط انسانی بیش از حد ایستا و مصنوعی به نظر می‌رسند. برخلاف روایت که در دفاع از اعتقاداتش پیروز نمی‌شود، بازی مارک والبرگ دقیق، تماشایی و موفق ا‌ست.