نقد فیلم Ballerina – بالرین

جدا از شخصیت پردازی‌های ضعیف، عدم توجه به شخصیت‌های مکمل یکی دیگر از ضعف‌ها است؛ برای مثال، فیلم Ballerina حتی به خودش زحمت نداده تا زمان بیشتری را به شخصیت دنیل پاین با نقش آفرینی نورمن ریداس (Norman Reedus) اختصاص دهد. این در حالی است که تصمیم مهمی را اتحاذ کرده و از قضا هرگز نمی‌فهمیم چرا! البته این نقطه ضعف را در طراحی شخصیت منفی هم می‌بینیم. یا فیلم در راستای گسترش جهان داستانی جان ویک، گروهی کاملاً جدید را معرفی می‌کند که ایده جالبی هم برای خلقش استفاده شده اما جزئیات زیادی ندارد. نه نحوه شکل گیری‌اش را می‌فهمیم، نه می‌دانیم فلسفه‌اش چیست و اینکه چرا هیچ یک از مقامات دولتی برای مواجهه با آن‌ها اقدامی نکرده است. پرداخت بیشتر به این گروه می‌توانست جذابیت را تا حدودی بیشتر کند.

یکی از نگرانی‌های بزرگ من پیرامون فیلم Ballerina حضور جان ویک با نقش آفرینی کیانو ریوز (Keanu Reeves) بود. می‌ترسیدم حضورش کوتاه و صرفاً جهت بازاریابی و کشاندن مخاطبان بیشتر به سالن‌های سینما باشد اما خوشبختانه حضور قابل قبول و نسبتاً موثری در داستان دارد. هر چند، تصمیمی که جان ویک در مواجهه با آنا در آرماس اتخاذ می‌کند، از همان ثانیه اول حضورش در فیلم قابل پیش بینی است.

چیزی که مجموعه فیلم‌های جان ویک را به شهرت و محبوبیت امروزش رسانده، بدون شک خلاقیت در طراحی صحنه‌های اکشن با استفاده از گانفو (سبک خاص مبارزات که ترکیبی از سلاح‌های گرم و کونگ فو است) و برداشت‌های بلند است. در گذشته کارگردانان از برداشت‌های کوتاه و کات‌های سریع برای تزریق هیجان بهره می‌بردند اما مجموعه جان این کار را با یکپارچگی انجام داد. در فیلم Ballerina همچنان گانفو می‌درخشد اما برداشت‌ها کوتاه‌تر شده و کات‌های بیشتری را در مبارزات شاهد هستیم؛ موردی که بنظرم باعث شده از فرنچایز جان ویک فاصله گرفته و بیشتر به آثار اکشن مرسوم شبیه باشد.

جدا از گانفو، یک شباهت دیگر هم میان فیلم Ballerina و آثار سینمایی قبلی فرنچایز جان ویک وجود دارد: درگیری با قاتلان در یک باشگاه شبانه. اینکه شخصیت اصلی فیلم در میان جمعیت و حین پخش یک موسیقی بلند و کرکننده به درگیری بپردازد، به پای ثابت مجموعه تبدیل شده است.