اگر در منظومه شمسی سیارات فراخورشیدی وجود داشت چه اتفاقی می‌افتاد؟

تیمی از دانشمندان تحت حمایت ناسا این سوال را مطرح کرده‌اند که اگر سیارات فراخورشیدی در کنار زمین به دور خورشید می‌چرخیدند، منظومه شمسی ما چگونه به نظر می‌رسید؟

قبل از اینکه ستاره‌شناسان شروع به شناسایی سیارات فراخورشیدی کنند، بسیاری از دانشمندان بر این باور بودند که منظومه‌های ستاره‌ای دیگری شبیه منظومه شمسی خودمان وجود دارند، اما بعدها مشخص شد که این موضوع صحت ندارد و اگر چنین سیاره‌هایی در این منظومه بود، حرکت زمین و سیارات دیگر به دور خورشید با مشکلاتی روبه رو می‌شد.

پس از مطرح شدن چنین فرضیه‌‌هایی ستاره شناسان سیارات غول پیکر گازی را مشاهده کردند که نزدیک به ستاره‌های میزبان خود می‌چرخند، غول‌های گازی کوچک‌تر از نپتون (معروف به مینی نپتون) و تعداد بی‌شماری از جهان‌های دیگر که متفاوت از سیارات منظومه ما به نظر می‌رسند.

یکی از رایج‌ترین انواع سیارات فراخورشیدی، سیارات فرازمینی، صخره‌ای بزرگ‌تر از زمین، مریخ یا زهره هستند. از آنجایی که به نظر می‌رسد سیارات فراخورشیدی به‌وضوح در اطراف منظومه شمسی وجود دارند، اخترشناسان می‌گویند چرا منظومه شمسی از این سیارات برخوردار نیست و اگر چنین شود چه اتفاقی می‌افتد.

دانشمندان مدل‌سازی تازه‌ای از این فرضیه انجام داده‌اند و معتقدند که اگر یک سیاره فراخورشیدی در مدار اطراف خورشید در کنار سایر سیارات و اجرام منظومه شمسی وجود داشت، منظومه ما شکل متفاوتی داشت و تغییراتی در مدار سیارات منظومه به‌وجود می‌آمد. بسته به موقعیت کره زمین، مدار خود زمین و قابلیت سکونت آن نیز تغییر می‌کرد. مدارهای عطارد، زهره، اورانوس و نپتون همگی می‌توانستند به حدی بی‌ثبات شوند که این جهان‌ها از منظومه شمسی خارج و به فضا منجنیق (اسلحه‌ای باستانی است که برای پرتاب اشیاء بدون نیاز به مواد منفجره استفاده می‌شد و از پرکاربردترین ابزارهای محاصره محسوب می‌شود) کنند.

بر اساس تحقیقات جدیدی که یک ابرزمین را شبیه‌سازی کرده است که برای جهان‌هایی که پرجرم‌تر از زمین اما سبک‌تر از غول‌های گازی هستند و سرنوشت هر هشت سیاره را ثبت کرده، چنین جهانی می‌تواند در مدار اکثر سیارات ویران‌کننده باشد. نتایج نشان می‌دهد که کوچک‌ترین تغییرات در مدار مشتری که عظیم‌تر از مجموع سیارات دیگر است، تأثیری عمیق و ویرانگر بر مدارهای متعادل سیارات دیگر دارد.