-
0/10
اگر زمین مثل زحل در محاصره یک حلقه بود چه اتفاقی رخ می‌داد؟
زمینی با یک حلقه طلایی
شواهد تاریخی نشان می‌دهد که زمین همانند زحل طی سالیان دور دارای حلقه‌ای در اطرافش بوده و بر اثر حوادثی که رخ داده این حلقه از بین رفته است.
دانشمندان بر این باورند که در اطراف زمین چندین میلیارد سال پیش حلقه وجود داشته است. آنها گمان می‌کنند که حلقه پیش از ظهور و شکل‌گیری ماه موجود بوده است. زمانی که زمین جوان بود، به احتمال زیاد حلقه‌ای از بقایای سنگ در اطراف خود داشت. ۴.۵ میلیارد سال پیش سیاره دیگری به نام Theia به زمین برخورد کرد. این تصادف حلقه‌ای از ماده را به مدار زمین فرستاد، اما مدت زیادی این‌طور باقی نماند، بقایای سنگی به زودی جرم آسمانی دیگری را تشکیل دادند؛ جسمی که ما اکنون آن را ماه می‌نامیم.
نظریه‌های مختلفی درباره وجود حلقه در اطراف زمین وجود دارد؛ عده‌ای از دانشمندان بر این باورند که ممکن است این حلقه از زباله تشکیل شده و در محدوده Roche بوده است؛ حد روشه اصطلاحی است که به وسیله ریاضیدان فرانسوی ادوارد روشه نامگذاری شده است که در سال ۱۸۴۸ متوجه شد کشش گرانشی یک سیاره در یک ماه نابرابر است. یک سیاره نیروی گرانشی بیشتری را در سمت ماه که نزدیک به سیاره است اعمال می‌کند و نیروی گرانشی کمتری در سمت رو به رو. این بدان معناست که اگر حلقه یا جسم دیگر دارای مسیر مداری بسیار نزدیک به یک سیاره باشد، کشش گرانشی نابرابر می‌تواند باعث فروپاشی آن بشود. اساساً، حد Roche حداقل فاصله‌ای است که یک جسم می‌تواند از یک سیاره داشته باشد و همچنان خود را با گرانش خود در کنار هم نگه دارد.
اگر حلقه اولیه زمین هنوز در جای خود بود، یا اگر در اثر برخورد دیگری حلقه‌های جدیدی در مدار زمین تشکیل می‌شد، دید این حلقه‌ها از زمین متفاوت بود. همه اینها به عرض جغرافیایی شما و جهتی که رو به رو هستید بستگی دارد. این حلقه‌ها به احتمال زیاد به موازات خط استوای زمین تشکیل می‌شوند و در آسمان از جهت شرق به غرب قابل مشاهده هستند. در نزدیکی خط استوا، حلقه‌ها مانند برش‌های نازکی از نور هستند که از افق‌هایی دور زمین فوران می‌کنند.
هر چه از خط استوا دورتر باشید ظاهر حلقه‌ها بیشتر تغییر می‌کند. حلقه‌ها به‌طور مشخصی پهن‌تر و قابل مشاهده‌تر می‌شوند و از برخی نقاط دید، آنقدر نزدیک به افق ظاهر می‌شوند که به‌نظر می‌رسد می‌توانید آنها را لمس کنید.
همانطور که ماه نور را منعکس می‌کند، حلقه‌ها نور خورشید را در شب به زمین منعکس می‌کنند و به نظر می‌رسد در آسمان شب می‌درخشند. حلقه‌ها احتمالاً چنان نور خورشید را منعکس می‌کنند که سیاره هرگز به طور کامل در تاریکی فرو نمی‌رود، اما در یک گرگ و میش ملایم حتی در عمق شب باقی می‌ماند. در طول روز، این حلقه‌ها می‌توانند به طور بالقوه باعث افزایش سطح نور در زمین شوند.
اما در این زمینه فرضیه‌های جالبی هم مطرح می‌شود؛ مثلا بسیاری بر این باورند که اگر در اطراف زمین حلقه وجود داشت، شهرهایی مانند نیویورک که از خط استوا دورتر بودند، منظره زاویه‌دار چشمگیری داشتند. یا شهرهای نزدیک به خط استوا، مانند جاکارتا و اندونزی، حلقه‌ای را در اطراف زمین بیشتر به صورت یک خط مستقیم در سراسر آسمان می‌دیدند.
اگر زمین حلقه‌هایی مانند زحل داشت، غروب خورشید منظره‌ای باورنکردنی بود. اما متأسفانه، زمین در فهرست سیارات حلقه‌دار منظومه شمسی قرار نگرفت. اگر چنین بود، آیا باز هم می‌توانست میزبان زندگی باشد؟
وجود حلقه‌های سیاره‌ای قابل مشاهده در آسمان بسیار دیدنی‌تر از یک سنگ خاکستری به نظر می‌رسد، اما اگر سیاره ما حلقه‌های زیبایی داشت، احتمالا حیات روی زمین به‌دلیل فرآیند نوسازی، جان سالم به در نمی‌برد.
اما بر‌خلاف حلقه‌های یخی زحل، حلقه‌های زمین از چیزی جز سنگ ساخته نمی‌شوند. زمین آنقدر به خورشید نزدیک است که زباله‌ها در حالت یخی باقی نمی‌مانند.
اگر حلقه هم‌اکنون در اطراف زمین بود، با نگاه کردن به آسمان، می‌شد این حلقه‌ها را همیشه از زمین دید. به‌دلیل روشنایی حلقه‌ها، ماه دیگر آنقدر درخشان به نظر نمی‌رسید. البته این موضوع در صورتی است که ما هنوز ماه را داشته باشیم. اگر ماه متلاشی می‌شد، احتمالا بقایای آن در این حلقه قرار می‌گرفت و عواقب دیگری در پی داشت.
مثلا حلقه‌هایی که به‌طور ناگهانی زمین را دربر می‌گیرند سیستم جهت‌یابی برخی از حیوانات را مختل می‌کند. اگر نور مستقیم خورشید به اندازه کافی از حلقه‌ها عبور نکند، بر فتوسنتز و تامین اکسیژن ما نیز تأثیر می‌گذرد.
در سایه حلقه‌ها، بدون تماس پرتوهای خورشید، دما چنان سرد می‌شود که مناطق سایه‌دار زمین را تقریبا غیرقابل سکونت می‌کند.
ماهواره‌های ارتباطی که معمولاً در اطراف استوای زمین قرار می‌گیرند، درست در وسط طوفان سنگی قرار می‌گیرند. بنابراین باید راه دیگری برای استفاده از اینترنت پیدا کنیم.
البته در سناریویی که زمین دارای حلقه باشد، احتمالا افق دید زیباتری خواهیم داشت، به شرطی اینکه نور خورشید و اکسیژن را از دست ندهیم، به خوبی تکامل خواهیم یافت. اما از آنجایی که نمی‌توانیم ماهواره‌ها را به مداری پر از سنگ بفرستیم، باید وسایل ارتباطی دیگری را توسعه دهیم.
از سوی دیگر احتمالا حلقه‌ها سایه های باورنکردنی روی سیاره ایجاد می‌کنند و فضا هرگز به مرز نهایی ما تبدیل نخواهد شد. حلقه‌های صخره‌ای اطراف سیاره نوعی حصار سیم خاردار مداری هستند که همه ما را زمین‌گیر می‌کند و درست مانند حلقه‌های زحل، حلقه‌های زمین برای همیشه دوام نمی‌آورند. یک روز شروع به افتادن می‌کنند.
بنابراین لازم است مردم روی زمین حتما کلاه ایمنی بپوشند و به آسمان در حال سقوط نگاه کنند. اگر چندجهان واقعی باشد، ممکن است در جایی بیرون، زمینی حلقه‌دار وجود داشته باشد که مردم روی آن تعجب کنند که زندگی در سیاره‌ای بدون حلقه چگونه خواهد بود.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید