-
0/10
چه انتقاداتی به نحوه انتخاب انیمیشن‌ها در مراسم اسکار وارد است؟
رقابتی نابرابر در بزرگترین رویداد سینمایی جهان
انیمیشن‌ها در مراسم اسکار با چه معیاری برگزیده می‌شوند؟ آیا آکادمی با رویکردی منصفانه، نامزدها و بهترین پویانمایی (انیمیشن) سال را انتخاب می‌کند؟
یکی از موضوعاتی که همیشه باعث ناامیدی طرفداران و سازندگان فیلم‌های انیمیشن شده است، عدم تنوع و نخبه‌گرایی آکادمی اسکار است که گاهی گیج‌کننده و گاهی توهین‌آمیز تلقی می‌شود. اصولا آکادمی، تفکر اشتباهی درباره انیمیشن‌ها دارد که به هیچ روی، قابل پذیرش نیست. این تفکر اشتباه به طور ویژه در مراسم سال گذشته، نمایان شد؛ وقتی که سخنرانان جشنواره در افتتاحیه مراسم، انیمیشن را هنری دانستند که بچه‌ها دوستش داشتند و بزرگترها آن را تحمل می‌کنند. باید افزود که سخنرانی آن‌ها باعث نارضایتی شماری از فعالان برجسته صنعت انیمیشن، از جمله فیل لرد (Phil Lord) و کریستوفر میلر (Christopher Miller) شد.
بسیاری بر این باورند که چنین طرز تفکری از همان ابتدا وجود داشته است و اعضای آکادمی، هیچ‌گاه احترامی برای انیمیشن‌ها در مراسم اسکار قائل نبوده‌اند. تا جایی که گفته می‌شود بخش بهترین فیلم انیمیشن در سال ۲۰۰۱ به جشنواره اسکار اضافه شد تا فیلم‌های انیمیشن به بخش بهترین فیلم زنده، راه پیدا نکنند. همچنین با توجه به فرآیند انتخاب نامزدها و برندگان، می‌توان گفت که رای‌دهندگان آکادمی، همه یا بخشی از آثار نامزد شده را تماشا نکرده‌اند. آن‌ها فقط انیمیشنی را برگزیده‌اند که بچه‌ها دوستش دارند.
فاتحان شکست‌ناپذیر
یکی دیگر از موضوعاتی که می‌تواند نگران‌کننده باشد، پیشتازی دو استودیو دیزنی (Disney) و پیکسار (Pixar) در تصاحب جوایز است. اگرچه آن‌ها امروزه به عنوان پادشاهان بی‌رقیب صنعت پویانمایی شناخته می‌شوند، اما همه انیمیشن‌های جریان‌ساز سینما متعلق به این دو استودیو نیستند. با نگاهی دوباره به نامزدهای اسکار در طول سالیان اخیر، با آثار فراوانی مواجه می‌شویم که لطف رای‌دهندگان آکادمی هرگز شامل حال آن‌ها نشده است، اما تاثیر و اهمیت بیشتری نسبت به فیلم‌های برنده داشته‌اند. می‌توان از انیمیشن‌هایی مانند پرسپولیس (Persepolis)، آنومالیسا (Anomalisa) و قلعه متحرک هاول (Howl’s Moving Castle) نام برد که سهم‌شان از این مراسم، چیزی به جز بی‌اعتنایی داوران نبوده و نیست.
بنابراین هر وقت که اسامی انیمیشن‌های نامزد شده اعلام می‌شود، همه می‌دانند که برندگان آن سال چقدر قابل پیش‌بینی هستند. همه ما می‌دانیم که شماری از بهترین فیلم‌های انیمیشن سال، قربانی کج‌سلیقگی آکادمی خواهند شد تا دوباره دیزنی یا پیکسار، تمام جوایز را درو کند. از سال ۲۰۰۱ تا کنون، آن‌ها در مجموع ۳۰ بار نامزد و ۱۵ بار برنده شده‌اند. به عبارت دیگر، هر سال یک یا هر دو این استودیوها موفق به نامزدی می‌شوند و همیشه شانس بیشتری برای بردن جایزه دارند. اما امسال در انتخاب نامزدها، وضعیت به گونه دیگری پیش رفته که هم مایه تعجب و هم باعث امیدواری است.
تغییر نگاه آکادمی به انیمیشن‌ها در مراسم اسکار
اکنون، اسامی پنج نامزد بهترین انیمیشن بلند امسال را با هم مرور می‌کنیم:
پینوکیو (Pinocchio) گیرمو دل‌تورو (Guillermo Deltoro)، بازگویی یک داستان کلاسیک است و روحیات اگزیستانسیال، تکان‌دهنده و ضد فاشیست دل‌تورو در آن، موج می‌زند. قرمز شدن (Turning Red) مهم‌ترین انیمیشن پیکسار در سال جاری و فیلمی است سرگرم‌کننده و پرجنب‌وجوش که موضوعات بلوغ و آسیب‌های نسلی را به عنوان درون‌مایه اصلی خود، برگزیده است. مارسل، صدف کفش به پا (Marcel The Shell With Shoes On) یکی از هوشمندانه‌ترین انیمیشن‌هایی است که فیلم زنده را با تکنیک استاپ موشن (Stop-motion) تلفیق کرده تا دنیایی کوچک، رنگارنگ و به‌یادماندنی خلق کند. گربه چکمه‌پوش: آخرین آرزو (Puss in Boots: The Last Wish) اثری مهیج است که بار دیگر، شکوه و زیبایی برترین آثار دریم‌ورکس را به یادمان می‌آورد. و نهایتا، هیولای دریا (The Sea Beast) فیلمی است که به همت گروهی از انیمیشن‌سازان باتجربه و حرفه‌ای، ساخته شده است.
امسال در میان آثار برگزیده، انیمیشنی وجود ندارد که نتیجه نهایی این رقابت بزرگ را قابل پیش‌بینی کند. همچنین تنوع و بلوغی که در انتخاب نامزدها دیده می‌شود، نویدبخش آینده‌ای روشن برای صنعت روبه‌رشد پویانمایی خواهد بود. در مجموع، سال ۲۰۲۲ سال فوق‌العاده‌ای است که ما را نسبت به آینده انیمیشن در سینما و تلویزیون، امیدوار می‌کند.
با وجود این، امسال هم گروهی از برترین انیمیشن‌ها در مراسم اسکار، نادیده گرفته شدند و نتوانستند به فهرست نهایی نامزدها، راه پیدا کنند. انیمیشن‌های خانه (The House)، وندل و وایلد (Wendell & Wild)، خدای مجنون (Mad God)، آپولو: کودکی در عصر فضا (Apollo: A Space Age Childhood)، بچه‌های بد (The Bad Guys) و اژدهای پدرم (My Father’s Dragon) از آن جمله‌اند. حتی استودیوهای بزرگی مانند دیزنی هم، امسال از حضور در مراسم اسکار بازماندند. البته غیبت دنیای عجیب (Strange World) در میان نامزدها، با توجه به کمبود بازاریابی و انتشار ضعیف آن، قابل توجیه است.
شانس موفقیت کدام انیمیشن‌ها در مراسم اسکار بیشتر است؟
هر کس، پیش‌بینی‌های خود را برای برندگان احتمالی اسکار دارد. من نیز اگرچه روی هیچ فیلمی شرط نمی‌بندم، فکر می‌کنم که پینوکیو گیرمو دل‌تورو، بیشترین شانس را برای تصاحب جایزه خواهد داشت. قرمز شدن هم یکی دیگر از فیلم‌هایی است که می‌تواند در اسکار امسال بدرخشد. اما من فکر می‌کنم که اگر این فیلم برنده شود، ممکن است چنین انتخابی، یاس و سرخوردگی دوستداران انیمیشن را به دنبال داشته باشد. مقصودم این نیست که قرمز شدن لیاقت جایزه را ندارد، بلکه معتقدم وقت آن رسیده که به انیمیشن‌های جدی‌تر سینما، توجه بیشتری شود.
سال ۲۰۲۲، سال خوبی برای سرویس‌های پخش‌کننده نیز بود. به طور ویژه، نتفلیکس با کسب چندین نامزدی در اسکار (که شامل انیمیشن‌های هیولای دریا و پینوکیو هم می‌شود) در این زمینه، پیشتاز بود. علاوه بر این، همان‌طور که پیش‌تر گفتیم، بالاخره به فیلم‌های قدرنادیده در صنعت پویانمایی، فرصتی داده شد تا انگ کودکانه بودن را از پیشانی انیمیشن‌ها پاک کنند. حالا باید تا ماه مارس صبر کنیم و امیدوار باشیم که این هنر انقلابی، زیبا و همچنین دشوار به جایگاه شایسته و حقیقی خود برسد.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید