بررسی فیلم The Invisible Man – مرد نامرئی

فیلم بدون هیچ مقدمه‌ای با یک اتفاق مهم آغاز می‌شود. زنی را می‌بینیم که بدون هیچ دلیل موجهی که جلوی لنز دوربین نمایش داده شود، ترسیده و در تلاش است از خانه‌ای فرار کند. چه اتفاقی افتاده؟ او چرا ترسیده؟ چرا قصد فرار دارد؟ سوالاتی در ذهن مخاطب از همان ابتدا کاشته می‌شود که در طول ۲ ساعت فیلم، کارگردان سعی می‌کند به آن‌ها جواب دهد. با این حال، گویا کارگردان یادش می‌رود که در ابتدا شخصیت‌ها را به ما معرفی کند. ما از آن دختری که در شروع فیلم، از خانه‌ای بزرگ پا به فرار می‌گذارد فقط می‌فهمیم که نامش، سِسیلیا است! حتی روابط میان شخصیت‌های فیلم نیز ناشناخته و گنگ است و مخاطب تقلا می‌کند تا شخصیت‌ها را بیشتر بشناسد، اما فیلم‌ساز تا انتهای ماجرای فیلم، به خودش زحمتی نمی‌دهد تا باب آشنایی مخاطب با شخصیت‌ها را باز کند. لی ونل می‌توانست با بهره جستن از رمان وِلز، به شخصیت‌های قصه‌اش جلوی دوربین هویت ببخشد، اما کاراکترهایی را می‌بینیم که عمرشان تنها در همان قد و قواره‌ی مدت زمان ۲ ساعته‌ی فیلم خلاصه می‌شود و پس از پایان ماجرا، یک بار برای همیشه از یادمان می‌روند.

روابط میان شخصیت‌های فیلم نیز ناشناخته و گنگ است و مخاطب تقلا می‌کند تا شخصیت‌ها را بیشتر بشناسد

الیزابت ماس در نقش سِسیلیا به خوبی می‌درخشد. درخششِ این بازیگر در فیلم، یکی از نکان قوت قابل توجه‌ی فیلم مرد نامرئی است و برای علاقه‌مندان به رشته‌ی بازیگری، به شدت جذاب خواهد بود که پای این فیلم بنشینند و هنرنمایی الیزابت ماس را جلوی لنز دوربین تماشا کنند. چهره‌ی الیزابت ماس در زمان ترس، غم، استیصال و حتی درماندگی به خوبی برای بیننده قابل درک است، اما از آنجایی که شخصیتِ جلو روی ما آشنا نیست، نمی‌توانیم با او چندان احساس همدردی کنیم. لی ونل از جنبه‌ی فنی نیز به خود سخت نمی‌گیرد. او کمی با زاویه‌ی دوربین بازی می‌کند، اما این چرخشِ دوربین نیست که شما را برای تماشای ادامه‌ی فیلم تشویق می‌کند، بلکه نحوه‌ی روایت داستان است که لحظه به لحظه شما را پای ماجرای فیلم نگه می‌دارد. از روایت فیلم انتظار یک شاهکار را نباید داشته باشید. فیلم‌ساز تنها می‌بایست معمایی را مطرح می‌کرده تا شما را تا انتهای کار تشنه نگه دارد. در ماجرای فیلم مرد نامرئی، یک پیچش داستانی نیز در انتهای ماجرا وجود دارد که قرار است شما را سورپرایز کند. کارگردان از جنبه‌ی فرم روایی فیلم توانسته موفق ظاهر شود. روایت به خوبی اوج می‌گیرد و به درستی پرونده‌ی سسیلیا به اتمام می‌رسد. به مدد شیوه‌ی صحیح قصه‌گویی لی ونل، ریتم و ضرب‌آهنگ فیلم نیز درست و حسابی است.