-
0/10
وحشتناک‌ترین پدیده‌های کهکشانی که ممکن است زندگی روی زمین را مختل کنند
اگرچه ما روی زمین در آرامش زندگی می‌کنیم اما واقعیت این است که پدیده‌های عجیبی در فضا همچون ستاره‌های بزرگ و سیاهچالههای تاریک، جهان را به مکانی واقعا خطرناک تبدیل می‌کنند.
مرز بین سیاره مادری ما و هر چیز دیگری در جهان یک راز ناشناخته است؛ پر از شگفتی‌های ناگفته، اجرام آسمانی به قدری بزرگ هستند که ذهن را درگیر می‌کند و برخی رویدادهای واقعا فاجعه بارند. در اینجا به هفت مورد از وحشتناک‌ترین پدیده‌های فضا می‌پردازیم.
۱- ستاره دنباله‌دار
ستاره دنباله‌دار C/2014 UN271 قطری معادل ۱۳۷ کیلومتر دارد که در میانه‌اش هسته‌ای یخی جای گرفته و تقریبا۵۰ برابر بزرگ‌تر از سایر هسته‌های یخی کشف شده تاکنون است. جرم این ستاره نیز ۱۰۰ هزار برابر بیشتر از سایر ستاره‌های دنباله‌دار است.
خوشبختانه پیش‌بینی می‌شود که این ستاره دنباله‌دار هیولا احتمالا سال ۲۰۳۱ به نزدیکترین فاصله‌اش به زمین یعنی حدود یک میلیارد مایل (1.6 میلیارد کیلومتر) می‌رسد که این یک پیش‌بینی واقعا وحشتناک است.
۲- برخورد با اندرومدا
اندرومدا (Andromeda) یکی از بزرگ‌ترین کهکشان‌هایی است که در همسایگی کهکشان ما قرار دارد؛ فاصله این کهکشان با ما ۲.۵ میلیون سال نوری تخمین زده شده و گفته می‌شود روزی با کهکشان شیری ادغام خواهد شد. این زمان را دانشمندان حدود ۴ میلیارد سال پیش‌بینی کرده‌اند.
فاصله ۲.۵ میلیون سال نوری آندرومدا از زمین فاصله شاید خیلی زیاد به نظر برسد اما توجه داشته باشید که این پدیده عجیب و وحشتناک مستقیم به سمت کهکشان راه شیری ما در حرکت است و روزی با آن برخورد خواهد کرد.
البته باید اظهار خوشحالی کنیم که آندرومدا تا ۳ تا ۵ میلیارد سال دیگر به کهکشان راه شیری نمی‌رسد.
۳- شراره‌های خورشیدی فاجعه بار
زمین به طور مداوم توسط ذرات پر انرژی خورشید بمباران می‌شود. بیشتر اوقات، میدان مغناطیسی سیاره ما این حملات خورشیدی را دفع می‌کند. با این حال، گاهی اوقات، انقباضات مغناطیسی درون سیاره رخ می‌دهد و تنها یک جرقه‌ی ناگهانی نور که مقادیر باورنکردنی اشعه ایکس و انرژی را به همه جهات پرتاب و با سرعت نور حرکت می‌کند، کافی است تا اختلال و قطع سیگنال‌های ناوبری و ارتباطات را در پی داشته باشد.
سناریوی دیگر، پرتاب جرم تاجی از خورشید (CME) است که ذرات مغناطیسی را به فضا می‌فرستد. اگر CME به سمت زمین حرکت کند، چند روز بعد با طوفان‌های ژئومغناطیسی مواجه می‌شویم که پتانسیل ایجاد اختلال در ارتباطات و شبکه‌های برق را دارند.
قوی‌ترین طوفان ژئومغناطیسی در تاریخ معاصر، معروف به رویداد کارینگتون، در سال ۱۸۵۹، قبل از عصر مدرن تکنولوژی رخ داد. Live Science قبلا گزارش داده بود که اگر طوفانی به بزرگی کارینگتون اکنون رخ دهد، باعث “آخرالزمان اینترنت” می‌شود؛ قطعی که احتمالا ماه‌ها طول می‌کشد. احتمال وقوع چنین طوفان عظیم خورشیدی بین ۱.۶ تا ۱۲ درصد در هر دهه تخمین زده شده است.
۴- سیاهچالههای عجیب در کهکشان ما
سیاهچاله‌ها به خودی خود پدیده‌های وحشتناکی هستند. این پدیده‌ها که با نام ابرنواختر شناخته می‌شوند، چنان پرجرم هستند که هیچ چیز، حتی نور هم نمی‌تواند از چنگ آن فرار کند. خوشبختانه Sagittarius A*، سیاهچاله عظیم در مرکز کهکشان راه شیری ۲۶ هزار سال نوری از ما فاصله دارد.
اما همه سیاهچالههای کهکشان راه شیری خیلی از ما دور نیستند. گفته می‌شود ۱۰۰ میلیون سیاهچاله در کهکشان راه شیری وجود دارد که بخش بزرگی از آنها ممکن است در راه شیری سرگردان باشند. امسال، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، سیاهچاله‌ای عجیب را مشاهده کردند؛ این سیاهچاله تنها ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و حتی جرم آن هفت برابر جرم خورشید است.
۵- ابرنواختر در منطقه کشتار
SN 1987A درخشان‌ترین ابرنواختر مشاهده شده طی بیش از ۴۰۰ سال گذشته است.
یکی دیگر از ترسناک‌ترین پدیده‌های موجود در فضا، پتانسیل یک ابرنواختر فاجعه‌بار است. اگر ستاره‌ای در انفجار عظیمی به نام ابرنواختر از بین برود، هر چیزی که در این “منطقه کشتار” قرار بگیرد توسط امواج شدید تشعشع از بین خواهد رفت. ستاره شناسان محاسبه کرده‌اند که منطقه کشتار ۴۰ یا ۵۰ سال نوری از انفجار یک ابرنواختر امتداد دارد و هیچ ستاره شناخته شده‌ای در آن نزدیکی به زمین احتمالا به این زودی منفجر نخواهد شد. با این حال، این امکان وجود دارد که پرتوهای پرانرژی ایکس و گاما از ابرنواخترهای دورتر بتوانند با جو زمین برخورد کرده و به لایه اوزون آسیب برسانند که عبور اشعه ماوراء بنفش خطرناک خورشید را آسان‌تر می‌کند.
نزدیکترین ابرنواختر به زمین ۶۵۰ سال نوری از ما فاصله دارد، به این معنی که بعید است بر منظومه شمسی ما تأثیر بگذارد. نزدیکترین ابرنواختر به زمین که به طور مستقیم توسط ستاره شناسان در ۴۰۰ سال گذشته مشاهده شد، 1987A SN 1987A بود.
۶- سیارک‌های اضافی
بسیاری از اجرام بزرگ در منظومه شمسی ما کمین کرده‌اند و ما فقط در مورد تعداد کمی از آنها اطلاع داریم. این احتمال وجود دارد که یک سیارک ناشناخته در آنجا وجود داشته باشد که بتواند حیات روی زمین را نابود کند، درست مانند سیارکی که دایناسورها را در ۶۶ میلیون سال پیش از بین برد. خوشبختانه، ما هر روز تعداد بیشتری از سنگ‌های فضایی منظومه شمسی خود را کشف می‌کنیم، به لطف بررسی‌های تلسکوپ‌های مستقر در فضا، در واقع اکنون دانشمندان فکر می‌کنند که ۹۰ درصد از اجرامی که عنوان قاتل سیاره زمین را دارند، آنهایی هستند که قطرشان بیش از 0.6 مایل (یک کیلومتر) است.
با این حال، تلسکوپ فضایی گایا آژانس فضایی اروپا در سال جاری نشان داد که در منظومه شمسی حدود ۱۰ برابر بیشتر از آن چیزی است که ستاره شناسان تصور می‌کردند سیارک وجود دارد. مجموعه داده‌های جدید شامل بیش از ۱۵۰ هزار جرم در منظومه شمسی است که بیشتر آنها سیارک هستند.
۷- سایه ماه
آخرین خورشید گرفتگی کامل ۲۱ آگوست سال ۲۰۱۷ اتفاق افتاد و پیش بینی می‌شود خورشید گرفتگی بعدی هشتم آوریل سال ۲۰۲۴ رخ دهد.
خورشید گرفتگی کامل یک رویداد طبیعی است، اما کلیت آن می‌تواند کمی وحشتناک باشد. زمانی که ماه ۹۵ درصد از قرص خورشید را می‌پوشاند، آسمان تاریک‌تر می‌شود، دما کاهش می‌یابد، باد سردی می‌وزد و سایه‌ها تیزتر می‌شوند. اگر در مکانی مرتفع و مشرف به یک چشم‌انداز وسیع باشید، می‌توانید سایه ماه را ببینید که به سمت شما حرکت می‌کند تا زمانی که شما را ببلعد و همه چیز تاریک می‌شود. یک ترس عجیب شکل می‌گیرد مبنی بر اینکه شاید خورشید هرگز برنگردد.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید