نقد فیلم Nobody – هیچ‌کس

کلیشه و شعار از سر و روی فیلم Nobody می‌بارد. هاچ منسل (با بازی باب ادنکرک) که بازنشسته‌ی یک سازمان مخفی است و هنوز سعی در مخفی کردن هویت خودش دارد. بر اثر یک سهل‌انگاری دو دزد وارد خانه‌ی او می‌شوند و ماجرا شروع می‌شود. هرچه نویسنده و کارگردان سعی کرده‌اند تا فیلم «هیچ‌کس» متفاوت از آثار مشابه اینچنینی، که تعدادشان کم هم نیست، قرار بگیرد اما همین تلاششان آنقدر غیر زیرکانه و مبتدیانه است که عملا فیلم را به قهقرا برده. تلاش برای زدن برچسب کارمندی بر سینه‌ی هاچ و تک افتادگی و رابطه‌ی سرد با خانواده‌ در چند پلان دم دستی و مثلا با نمایی از بالای تخت دو نفره که بالش‌هایی حائل بین زن و مرد هستند یا تدوینی تند و سریع برای نمایش روزمرگی‌های زندگی هاچ، اتفاق می‌افتند. تلاش بیشتری برای اهراز هویت شخصیت‌ها و چرایی سرد بودن رابطه‌شان ثبت نشده. تنها نکته‌ی فرمی را می‌توان انتخاب لباس سه عضو دیگر خانواده یعنی مادر، دختر و پسر دید که رنگ‌هایی روشن و بر خلاف پالت رنگی شخصیت هاچ بر تن می‌کنند و در فضاهای پر نورتری قرار دارند که انگار آن‌ها در جهان دیگری هستند و هاچ در جهانی دیگر.

درک کولستاد نویسنده‌ی فیلم، انگار که دلش خواسته جان ویک را بازسازی کند. همان کلیشه‌های اکشن‌سازی و همان دشمنان قسم خورده‌ی قدیمی. جان ویکِ او این‌بار البته خانواده دارد و تنها نیست

درست که زندگی حقیقی ما پر از تصادفات و گاهی بدشانسی‌های عجیب و غریبی است که باورشان سخت است اما منطق سینما اینگونه نیست. نه منطق سینما که اصلا داستان اینگونه کار نمی‌کند. داستان مجموعه‌ای از روابط علت و معلولی که هر یک وجودشان وابسته به دیگری است و حذف هر کدام به کل ساختار لطمه وارد می‌کند. از همان وارد شدن دزدان به خانه منسل‌ها تا جست و جوی هاچ برای یافتن آنها در سکانسی به غایت شعاری – اینکه نوزاد خانواده دزد دچار نوعی مشکل تنفسی بود –  و مشت‌های او به دیوار و سپس سوار بر اتوبوس شدن و دعوا و درگیری داخل آن، همگی حاصل تصادفات بی‌منطقی است که نمی‌تواند داستان باشد. 

فیلم Nobody از همان ابتدا از مسیر یک قصه‌گویی ساختارمند خارج می‌شود. کمی جلوتر تردید می‌کند که شاید قصه نیازی به پیرنگ و شخصیت پردازی  نیز داشته باشد. کارمند بودن قهرمان داستان و رابطه‌ی هاچ با خانواده‌اش اندک تلاشی برای روشن کردن زوایای غیر واضح شخصیت او است. فیلمساز اما پس از آزمون و خطای اولیه، سعی می‌کند به روش کلاسیک و سنتی فیلمسازی خود برگردد. اینجا مسئله‌ی علاقه به خانواده به شخصیت هاچ اضافه می‌شود. همسر، دختر و پسری که خط قرمزهای او هستند. علاقه به خانواده و دشمنی قدرتمند و البته روس، بازمانده‌های نسل طلایی اکشن سازی در هالیوود هستند که حتی همین حالا هم می‌توان روی حضور آن‌ها در هر اکشن ساخت کشور آمریکا حساب زیادی باز کرد.