ناسا آدمک‌های مصنوعی شبیه‌سازی شده زنان را به ماه می‌فرستد

هلگا و زوهر در یک ماموریت مهم به دور ماه سفر می‌کنند و برای اولین بار خطرات تشعشعات را برای فضانوردان زن بررسی می‌کنند.

برای ساخت آدمک‌های مصنوعی از بدن یک زن بالغ الگوبرداری شده است. برای ماموریت آرتمیس 1، یک کپسول بدون سرنشین اوریون به ماه سفر می‌کند و برمی‌گردد، یکی از آدمک‌ها با یک جلیقه محافظ تشعشع در درون آن قرار می‌گیرد. اطلاعات مربوط به شتاب و ارتعاشات پرواز با استفاده از تجهیزاتی جمع آوری می‌شود. آرتمیس 1 قرار است اواخر امسال به فضا ارسال شود.

هدف برنامه آرتمیس ارسال انسان به ماه برای اولین بار در بیش از ۵۰ سال گذشته است، اما این بار آژانس فضایی قرار است اولین زن را روی سطح غبارآلود ماه فرود آورد. به نظر می‌رسد زنان در معرض خطر بیشتری از اثرات مضر تشعشعات فضایی قرار دارند، بنابراین سطوح تشعشعات که روی بدن زنان تاثیر می‌گذارد نسبت به مردان متفاوت است. مطالعات در مورد قرار گرفتن در معرض تشعشعات برای مردان و زنان نشان می‌دهد که احتمال ابتلای زنان به سرطان بیشتر است، در حالی که تحقیقات دیگر نشان داده است که تشعشعات فضایی احتمالا بر سلامت باروری زنان تأثیر می‌‌گذارد.

با این حال، تحقیقات کمی در مورد اندازه گیری‌های مختلف تشعشع برای هر دو جنس وجود دارد. اما اکنون، در حالی که ناسا آماده می‌شود فضانوردان زن را زودتر از سال ۲۰۲۵ به ماه بفرستد، آژانس فضایی به دنبال راه‌هایی برای کاهش اثرات تشعشعات فضایی برای خدمه خود در سفر طولانی مدت است.

آدمک‌های هلگا و زوهر بخشی از آزمایش MARE هستند که توسط مرکز هوافضای آلمان (DLR) طراحی شده است. این آزمایش از دو نمایش یکسان از بدن زن برای بررسی قرار گرفتن در معرض تشعشعات در طول پرواز ماموریت آرتمیس 1 استفاده خواهد کرد که ممکن است تا شش هفته طول بکشد. آرتمیس 1 زمینه را برای آرتمیس 2 فراهم می‌کند، که در آن یک کپسول اوریون حامل انسان‌های واقعی به ماه پرواز می‌کند و (بدون فرود)، احتمالاً در اوایل سال ۲۰۲۴ برمی‌گردد.

توماس برگر، رئیس گروه بیوفیزیک در بخش زیست شناسی تشعشعی، می‌گوید: «ما به دنبال این هستیم که دقیقاً چگونه سطوح تشعشعات بر فضانوردان زن در طول یک پرواز کامل به ماه تأثیر می‌گذارد و کدام اقدامات حفاظتی ممکن است به مقابله با آن کمک کند.»

همچنین موسسه DLR پزشکی هوافضا بیانیه‌ای صادر کرده است:

آدمک‌ها از موادی ساخته شده‌اند که شامل استخوان‌ها، بافت‌های نرم و اندام‌های یک زن بالغ هستند، که همگی توسط بیش از ۱۰ هزار حسگر غیرفعال و ۳۴ آشکارساز تشعشع فعال ردیابی می‌شوند. یکی از آدمک‌ها، هلگا، بدون محافظت به ماه پرواز می‌کند و دیگری، زوهر، جلیقه‌ای به نام AstroRad (که توسط شرکت هوافضای آمریکایی لاکهید مارتین و استارت‌آپ اسرائیلی StemRad ساخته شده است) خواهد پوشید.

همانطور که هلگا و زوهر با فضاپیمای اوریون به ماه سفر می‌کنند، تحت تأثیر محیط خشن فضا قرار می‌گیرند. آدمک‌ها که فراتر از سپر محافظ مغناطیس کره زمین رفته‌اند، در معرض انواع مختلفی از تابش‌های فضایی، مانند ذرات باردار تولید شده توسط خورشید یا ذرات انرژی محبوس شده در جو زمین قرار خواهند گرفت. آزمایش‌ها نشان داده که تابش‌های فضایی مولکول‌های DNA را تغییر می‌دهد، که بدیهی است برای سلامت انسان خوب نیست. پس از بازگشت آنها به زمین، داده‌های جمع آوری شده از این دو آدمک به محققان کمک می‌کند تا سطح حفاظت توسط جلیقه جدید AstroRad را بررسی کنند.

آدمک‌ها پیشتر به مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا ارسال شده‌اند، جایی که حدود چهار هفته قبل از پرتاب برنامه ریزی شده به فضاپیمای Orion بسته می‌شوند. ناسا به آماده سازی سیستم پرتاب فضایی خود (SLS) برای این ماموریت ادامه می‌دهد، که انتظار می رود اواخر تابستان امسال این انتقال صورت گیرد.