هر آنچه باید درباره‌ی گودزیلا بدانید

جلوه‌های ویژه

دهه‌ی ۵۰ که فرنچایز گودزیلا ساخته شد، رایانه‌ها مانند امروز پیشرفته نبوده و نمی‌شد از جلوه‌های کامپیوتری برای به تصویر کشیدن کایجو استفاده کرد. در نتیجه، تیم‌های تولید مجبور بودند از روش‌های مختلف مانند ساخت لباس مخصوص، انیمیشن استاپ موشن و مدل‌های انیماترونیک استفاده کنند. طی دهه‌های گذشته هم که جلوه‌های کمپیوتری پیشرفت کرد، استفاده از آن برای به تصویر کشیدن گودزیلا مرسوم شده است.

ایجی تسوبورایا، مسئول جلوه‌های ویژه‌ی فیلم Godzilla محصول سال ۱۹۵۴ میلادی بود. او که تحت تاثیر فیلم King Kong محصول سال ۱۹۹۳ میلادی قرار داشت، تصمیم گرفت مانند آن گودزیلا را با استفاده استاپ موشن به تصویر بکشد اما نبود وقت کافی و نبود انیماتورهای باتجربه در ژاپن، او را به سمت تصمیم دیگری سوق داد. تسوبوریا نهایتا مجبور شد ساخت لباس‌های مخصوص را انتخاب کند. لباس‌های مخصوص به گونه‌ای ساخته می‌شوند که فرد بازیگر داخلش قرار گرفته و نقش موجود نظر را جلوی دوربین ایفا کند. اولین لباس از سیم‌های نازک و چوب‌های بامبو ساخته شده بود و رویش جنس خاصی از پارچه و مواد نرم وجود داشت. اولین لباس به واسطه‌ی گیره‌ای که در پشتش قرار داشت بسته می‌شد اما در نسخه‌های بعدی لباس، از زیپ به جای گیره استفاده شد.

تا قبل از سال ۱۹۸۴ میلادی برای هر فیلم با محوریت گودزیلا لباس جداگانه‌ای ساخته می‌شد. در نتیجه، طراحی کایجو در تمامی آن‌ها متفاوت است. از مهم‌ترین تغییراتی که طی سال‌های ۱۹۶۲ الی ۱۹۷۵ میلادی رخ دادند می‌توان به کم شدن تعداد انگشتان و حذف گوش و دندان‌های نیش اشاره کرد که تعدادی از آن‌ها بعدها بازگشتند.

لباس‌های گودزیلا وزن زیادی داشتند. از همین رو، بازیگرانی که داخل لباس‌ها قرار می‌گرفتند ساعت‌های سخت و طاقت‌فرسایی را پشت سر گذاشتند. جدا از این، روشی نبود که بتوان هوای تازه وارد لباس کرد و میدان دید بازیگر هم به شدت کم بود. کنپاچیرو ساتسوما بازیگری ژاپنی است که بین سال‌های ۱۹۸۴ الی ۱۹۹۵ میلادی لباس گودزیلا را به تن می‌کرد. او در یکی از مصاحبه‌های خود به سختی‌هایش کارش پرداخت. او در برهه‌ای بازیگر نقش گودزیلا شده بود که بخش‌هایی از لباس مخصوص را با استفاده از اندام‌های مکانیکی می‌ساختند؛ موضوعی که باعث شده بود لباس‌ها حتی از مدل‌های قدیمی هم سنگین‌تر شود. ساتسوما در مصاحبه‌اش گفت هنگام به تن کردن لباس‌ها بارها با مشکلات مختلفی مواجه شد که برای مثال می‌توان به اختناق (نرسیدن اکسیژن)، بیهوشی موقت، برقگرفتگی و پارگی پوست پاها به خاطر سیم‌ها اشاره کرد.

مشکل تهویه‌ی هوا نخستین بار در لباسی که برای Godzilla vs. SpaceGodzilla ساخته شده بود حل شد. تیم تولید برای لباس یک مجرای هوا در نظر گرفته بود تا هوای تازه بتواند وارد شود. اضافه شدن چنین ویژگی به لباس به بازیگران اجازه داد مدت زمان بیشتری را جلوی دوربین بگذرانند. در ضمن، برای The Return of Godzilla محصول سال ۱۹۸۴ میلادی یک گودزیلای رباتیک با قدر چهار متر ساخته شد. تیم تولید از این گودزیلا برای ضبط نماهای کلوزآپ بهره برد. ربات، اسکلتی هیدرولیکی داشت و رویش مواد ساخته شده از پلی‌اورتان قرار گرفته بود. این ربات همچنین سه هزار قطعه‌ی کامپیوتری داشت که اجازه می‌دادند سر، لب‌ها و دستان بسته به موقعیت فیلم تکان بخورند.

پاتریک تاتوپولوس، یک طراح جلوه‌های ویژه بود که در ساخت فیلم آمریکایی Godzilla محصول سال ۱۹۹۸ مشارکت داشت. پس از ملاقات‌های اولیه، به او گفته شد گودزیلا را به گونه‌ای طراحی کند که قادر به دویدن باشد. در یک برهه، او و همکارانش تصمیم گرفته بودند از موشن کپچر برای حرکات گودزیلا استفاده کنند اما نتیجه‌ی کار قابل‌قبول نبود. تاتوپولوس نهایتا گودزیلا را به موجودی شبیه به سوسمار طراحی کرد که روی دو پای خود می‌ایستد و دمش معمولا موازی با زمین است. این موجود به صورت کامل با استفاده از جلوه‌های کامپیوتری خلق شده بود.

برای تعدادی از صحنه‌های Godzilla محصول سال ۱۹۹۸ میلادی از لباس مخصوص استفاده شد. مانند گذشته، لباس به گونه‌ای طراحی شده بود که سر بازیگر در گردن گودزیلا قرار می‌گرفت. برای سر هم از اندام‌های انیماترونیک استفاده شد تا اجزای صورتش در صورت نیاز تکان بخورند. البته لباسی که ساخته شد چند متر ارتفاع داشت. از همین رو، بازیگر داخل لباس مجبور شد روی پایه‌های فلزی بایستد. علاوه بر این، یک گودزیلای انیماترونیک دیگر ساخته شد تا از آن برای ضبط صحنه‌های کلوزآپ استفاده کنند.