تصور این که ارتش نازی‌ها در جنگ جهانی دوم مملو باشد از زامبی‌های کوچک و بزرگ، ضعیف و قوی، همان چیزی است که بهانه‌ی ساخت بازی Zombie Army 4: Dead War شده است.
البته که این داستان، از اولین نسخه‌ی زامبی آرمی هسته‌ی اصلی این مجموعه بازی را شکل داده است. همان‌طور که انتظارش را دارید باز هم آدولف هیتلر، رهبر آلمان‌های نازی، غرق در طمع فتح دنیاست و شما وظیفه دارید تا با یک اسنایپر و دو سلاح دیگر، در برابر ارتش زامبی شده‌ی او، ایستادگی کنید. با این حال هیچ خبری از یک داستان جذاب و پر فراز و نشیب به شیوه‌ی Resident Evil یا خیلی دیگر از بازی‌های زامبی‌محور نیست؛ حتی کاراکترهای اصلی هم کاملا توخالی هستند اما بازی Zombie Army 4: Dead War هدف دیگری را دنبال می‌کند. ارائه‌ی یک گیم‌پلی سرگرم‌کننده و بخش همکاری چندنفره، دقیقا همان چیزی است که ربلیون سعی دارد با مانور دادن روی آن، شما را مجاب به خرید بازی جدیدش بکند؛ اما این استودیوی انگلیسی در رسیدن به هدفش موفق بوده است؟
اولین چیزی که در زامبی آرمی 4 می‌تواند بلای جان بازیکن شود، فیزیک بد شخصیت اصلی است. در حالی که با توجه به ژانر این اثر در بسیاری از مواقع لازم است به سرعت عکس العمل نشان دهید و در محیط بازی جابجا شوید، عدم انعطاف کافی فیزیک ممکن است به یک معضل آزاردهنده تبدیل شود. البته چنین ایرادی روی گان‌پلی بازی تاثیر خاصی نگذاشته است. با توجه به این که اسپین آف جدید Sniper Elite تلاش می‌کند تا یک بازی اکشن تمام عیار و کمی دلهره‌آور باشد، خوشبختانه اعضای استودیوی ربلیون به خوبی انتظارات را از گان‌پلی این بازی برآورده کرده‌اند.
نشانه‌گیری (Aiming) بازی و عملکرد سلاح‌ها پختگی بیشتر و البته مشهودی نسبت به آثار قبلی ربلیون دارد و این مسئله می‌تواند از همان ابتدای بازی به عنوان یکی از پیشرفت‌های این مجموعه تلقی شود. از طرفی دیگر سیستم شخصی‌سازی و ارتقای سلاح‌ها از دیگر مواردی است که می‌تواند روند بازی را تحت تاثیر خودش قرار دهد. می‌توانید در هر یک از اتاق‌های امن Zombie Army 4: Dead War به سراغ میز کار بروید و پارامترهایی مثل میزان آسیب، سرعت ریلود، دقت تیراندازی و امثال این‌ها را تغییر دهید. البته قدرت و اختیار چندان زیادی برای استفاده از این مکانیزم به بازیکن داده نمی‌شود و محدودیت‌های موجود در این بخش، باعث شده تا با گرایند بالا و جالب توجهی روبرو باشیم اما با این حال، وجود سیستم ارتقا و شخصی‌سازی سلاح‌ها یکی از اتفاقات خوب چهارمین نسخه از سری بازی زامبی آرمی به‌حساب می‌آید. البته که وجود این مکانیزم، به هیچ عنوان نمی‌تواند تنوع کم اسلحه را توجیه کند. گیم‌پلی ۱۰ الی ۱۲ ساعته‌ی بخش داستانی بازی در کنار ذات Co-op این اثر، بدون شک نیاز قابل توجهی به سلاح‌های مختلف دارد. قطعا از بین بردن هزاران زامبی در هر ساعت با حداکثر ۵-۶ نوع سلاحی که در زمان جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار می‌گرفتند، مقدمات اسارت این بازی در دام تکرار و یکنواختی را فراهم می‌کند.
نه مهارت‌های شخصیت اصلی و نه مکانیزم‌هایی مانند اضافه کردن الکتریسیته به سلاح‌ها نتوانسته آن تنوعی که از گان‌پلی بازی انتظار می‌رود را برآورده کند
سازندگان بریتانیایی این اثر سعی کرده‌اند تا با قرار دادن چند مهارت ویژه مانند صحنه آهسته به مدت محدود و همچنین برخی اتصالات به سلاح‌ها، تا حدی کمبود تنوع در این بخش را پوشش دهند اما در این کار موفق نبوده‌اند. نه مهارت‌های شخصیت اصلی و نه مکانیزم‌هایی مانند اضافه کردن الکتریسیته به سلاح‌ها نتوانسته آن تنوعی که از گان‌پلی بازی انتظار می‌رود را برآورده کند. هر چند که چشم‌پوشی از این ضعف تحت هیچ شرایطی ممکن نیست، اما محیط و جزئیات آن تا حدی به داد بازیکن می‌رسد. آیتم‌های زیادی در اطراف شما وجود دارد که می‌توانید از آن‌ها برای از بین بردن زامبی‌های احمق، و بعضا باهوش ارتش نازی استفاده کنید. برای مثال تا دلتان بخواهد، ایتالیا پر شده از بشکه‌های فرآورده‌های نفتی! همچنین می‌توانید جریان الکتریسیته‌ی سیم‌های رها شده روی زمین را راه بیاندازید تا حسابی زامبی‌های چشم رنگی به لرزه بیافتند؛ حتی این امکان وجود دارد تا از گیرنده‌های رادیویی استفاده کنید تا حواس دشمنان خونخوارتان پرت شود و تعداد قابل توجهی از آن‌ها در کسری از ثانیه روی هوا بفرستید! همه‌ی این‌ها امکاناتی هستند که قطعا در هنگام تجربه‌ی بازی می‌توانند هیجان دلچسبی برای بازیکن داشته باشند.
در طول بازی به وفور با هوردهای مختلفی از زامبی‌ها روبرو می‌شوید و اگر نتوانید به خوبی از مکانیزم‌های موجود در بازی و آیتم‌های محیط به خوبی استفاده کنید، احتمالا برای از بین بردن آن‌ها دچار مشکلات زیادی خواهید شد. از طرفی دیگر استفاده از یک ماشین‌گان یا شعله افکن می‌تواند سورپرایز خوبی از طرف بریتانیایی‌ها باشد! اگر خیلی خلاصه بخواهم متود از بین بردن هوردها را تشریح کنم، باید بگویم که به هیچ وجه کار سختی نیست؛ تنها کاری که باید انجام دهید این است که از هر چیزی که در محیط اطراف شما وجود دارد استفاده کنید و ارتقای سلاح و شخصیت اصلی بازی را هم فراموش نکنید؛ این استراتژی حداقل تا درجه سختی نرمال مراسم زامبی‌کُشی شما را ختم به خیر می‌کند.
از بین بردن هزاران زامبی در هر ساعت با حداکثر ۵-۶ نوع سلاحی که در زمان جنگ جهانی دوم مورد استفاده قرار می‌گرفتند، مقدمات اسارت این بازی در دام تکرار و یکنواختی را فراهم می‌کند
حالا اگر تمامی این مکانیزم‌ها را در دل بخش Co-op که تا چهار نفره قابل بازی است، ترکیب کنید، می‌توانید بازی Zombie Army 4: Dead War را به عنوان یک سرگرمی طولانی مدت بشناسید. به غیر از کمبود تنوع سلاح‌ها، تقریبا همه چیز آماده است تا از این بازی به عنوان یک جایگزین مناسب برای آثاری قدیمی‌تر مانند Left 4 Dead استفاده کنید. البته هرگز نمی‌خواهم بگویم که این بازی می‌تواند بهتر از ساخته‌ی تحسین‌برانگیز ولو باشد، اما اگر به دنبال یک Co-op مدرن‌تر هستید تا حسابی زامبی‌ها را سلاخی کنید، بازی زامبی آرمی 4 می‌تواند پیشنهاد خوبی باشد.
دهه‌های ۳۰ و ۳۰ میلادی در اروپا، همواره بهانه‌ی خوبی برای خلق یک اتمسفر گیرا در بازی‌های ویدیویی بوده است. از The Saboteur گرفته تا Call of Duty، همیشه بازیسازان سعی کرده‌اند تا از تلفیق فضای تلخ و تاریک جنگ جهانی با معماری بی‌نظیر اروپای قرن بیستم، صحنه‌های بی‌نظیری را به تصویر بکشند؛ کاری که استودیوی ربلیون هم در اجرای آن موفق بوده است. شاید جنگ جهانی دوم در اروپا بیشتر از هر چیزی ما را به کشورهای شوروی، آلمان یا نهایتا فرانسه برده باشد اما به لطف Zombie Army 4: Dead War قرار است این بار با آلمان‌های نازی در کشور ایتالیا مقابله کنیم. استفاده از شهر‌های خاص این سرزمین چکمه‌پوش به خصوص ونیز، این امکان را در اختیار سازنده‌های بازی قرار داده تا بتوانند با تزریق مه و تاریکی و خون و زامبی به رگ‌های آن، اتمسفری کم‌نظیر و جذاب را خلق کنند. به هر حال نمی‌توان منکر این مسئله شد که گرافیک هنری بازی به خوبی می‌تواند بازیکن را تحت تاثیر خود قرار دهد؛ هرچند که زامبی آرمی 4 به لحاظ هنری تمام تلاش خود را به کار گرفته تا اثری تحسین‌برانگیز باشد، اما گرافیک فنی بازی چندان چنگی به دل نمی‌زند. دیر لود شدن بافت‌ها، انواع و اقسام باگ‌ها و تکسچرهای معمولی، باعث شده تا این بازی به لحاظ فنی در خوشبینانه‌ترین حالت عملکردی متوسط داشته باشد.
تقریبا همه می‌دانند که یکی از مهم‌ترین عوامل اثری دلهره‌آور، صداگذاری محیط و وجود موسیقی‌های ترسناک است. متاسفانه سازندگان بازی Zombie Army 4: Dead War تعریف کاملا اشتباهی از این دو معیار داشته‌اند. صدای نه چندان ترسناک زامبی‌ها، تنها چیزی است که از محیط بازی به گوش می‌رسد و غیر از آن، هیچ صدای دلهره‌آور دیگری در این بازی وجود ندارد! البته که از نظر من نه تنها صدای زامبی‌ها ترسناک نیست، بلکه کوچکترین دلهره‌ای هم به دل بازیکن نمی‌اندازد. به موازات این موضوع، موسیقی بازی و زمان شروع و پایان آن، به راحتی هر چه تمام‌تر سابقه‌ی ۲۷ ساله‌ی Rebellion Development را زیر سوال می‌برد! احتمالا سازنده‌های بریتانیایی این بازی تنها چند ساعت قبل از لانچ یادشان افتاده که باید فکری به حال صداگذاری و موسیقی بازی بکنند؛ البته که موسیقی بازی و صداگذاری محیط در برابر عملکرد صداپیشه‌ها، شاهکاری بلامنازع است!
متاسفانه ربلیون نتوانسته به خوبی از تمام پتانسیل‌های بازی Zombie Army 4: Dead War استفاده کند. حتی بخش کمپین بازی، ۱۰ الی ۱۲ ساعت تکرار مکررات را برای شما به ارمغان می‌آورد و هر از چند گاهی می‌توانید با اتفاقات تازه و خلاقانه‌ای روبرو شود. با این حال، تجربه‌ی این اثر به صورت Co-op حال و هوای دیگری دارد و بدون شک از ارزش تجربه‌ی بیشتری برخوردار است. از طرفی دیگر وجود بخش Horde Mode با محیط‌هایی جذاب، یکی دیگر از عواملی است که ارزش تجربه‌ی این اثر بالاتر می‌برد. هر چند که اصلا قرار نیست زامبی آرمی 4 بازیکن را درگیر یک داستان پرفراز و نشیب کند، اما اگر قرار است از حضور شخصیت شناخته شده‌ای مانند آدولف هیتلر استفاده شود، چرا هیچ چیز خاصی از این کاراکتر تاریخی در طول بازی نمی‌بینیم؟ متاسفانه برای ربلیون عادت شده تا از پتانسیل‌های موجود در بازی‌هایش استفاده نکند چرا که معتقد است هر چه بسازد، به لحاظ تجاری به موفقیت می‌رسد. در نهایت باید گفت که عملکرد سینوسی این بازی، Zombie Army جدید را نهایتا به عنوان اثری قابل قبول معرفی می‌کند؛ نه بیشتر!
آیتم‌های قابل استفاده در محیط بازی-
فضاسازی
-
بخش Co-op سرگرم‌کننده
مشکلات گرافیکی-
بخش کمپین تک‌نفره بعد از چند ساعت خسته‌کننده و تکراری می‌شود
-
صداگذاری و موسیقی
-
کنترل بد شخصیت اصلی
نظرات