-
0/10
زمین را به کوچکی سیاره پلوتون تصور کنید، چه اتفاقی رخ می‌داد؟
آیا در سیاره کوچک امکان زندگی وجود دارد
زمین یکی از کوچک‌ترین سیارات در منظومه شمسی به شمار می‌رود، اما اگر زمین به اندازه سیاره پلوتون بود، چگونه جو تغییر می‌کرد، آیا زمین گرمتر می‌شد و گرانش بر حیات جانداران تأثیر می‌گذاشت؟
پلوتون در لبه منظومه شمسی، درست فراتر از مدار نپتون قرار دارد. زمانی پلوتون به‌عنوان یک سیاره به حساب می‌آمد. اما در سال ۲۰۰۶ دانشمندان این جرم آسمانی را به یک سیاره کوتوله تنزل دادند. چراکه سیاره پلوتون به اندازه کافی بزرگ نیست که از نظر گرانشی بر مدار خودش تسلط داشته باشد. به هر حال، این سیاره کوتوله تنها دو سوم قطر ماه است. بنابراین اگر زمین به کوچکی پلوتون بود، چگونه هشت میلیارد نفر روی آن قرار می‌گرفتند؟ تصور کنید که روی کره‌ای به‌اندازه یک کشور روبه‌رو بودیم که ۷۱ درصد آن پوشیده از اقیانوس است. اما خبر خوب این است که این زمین کوچک شده همچنان برای همه جا داشت اما به سختی.
هر فرد روی کره زمین به‌اندازه ۱.۵ برابر مساحت زمین تنیس برای خود جا دارد. اما اگر فضاهایی به بیمارستان‌ها، فرودگاه‌ها و جاده‌ها اختصاص دهیم موضوع کمی فرق می‌کند و فضا کمتر می‌شود. حتی با اضافه کردن مناطق غیرقابل سکونت مانند بیابان‌ها و کوه‌ها به فضایی که در آن زندگی می‌کنیم، فضای کافی برای جا دادن راحت همه باز هم وجود نخواهد داشت. در صورت کوچک شدن زمین به‌اندازه سیاره پلوتون، غیر از کوچک‌تر شدن فضا، شرایط هم تغییر می‌کند، مثلا می‌توانید سریع‌تر بدوید یا با هر پرش تقریباً ۷.۶ متر (۲۵ فوت) به هوا پرتاب می‌شوید.
این جهش تقریباً ۱۰ ثانیه طول می‌کشد و منظره‌ای تماشایی از افق به شما می‌دهد. همچنین می‌توانید سریع‌تر بدوید زیرا اصطکاک کمتری وجود دارد، فقط باید مراقب سطوح صاف باشید؛ چراکه با پا گذاشتن روی سطوح صاف احتمال اینکه مسافت طولانی را طی کنید وجود دارد زیرا جاذبه کافی وجود نخواهد داشت که شما را در جای خود نگه دارد. با این همه سعی کنید ندوید و از تلاش و مصرف انرژی بیش از حد خودداری کنید. در این سیاره کوتوله، فشار هوا نیز کم خواهد بود. بنابراین مهم نیست که در کجا هستید، احساس می‌کنید که روی یک کوه با ارتفاع ۵۰۰۰ متر (۱۶۴۰۴ فوت) ایستاده‌اید.
سیاره کوچک یعنی فضا و اکسیژن کمتر
اگر اکسیژن کمتری برای تنفس وجود داشته باشد، دائماً در هوا نفس نفس می‌زنید. اگر خوش شانس باشید، این بیماری در ارتفاعات شما را سبک‌سر می‌کند. اما اگر بدشانس باشید، ممکن است باعث مرگ‌تان شود. اما حتی اگر در کهکشان راه شیری همیشه یک زمین کوچک وجود داشته باشد، این بدترین سناریو نخواهد بود. از نظر فنی، کمبود گرانش، زمین را غیرقابل سکونت می‌کند. مطالعات هاروارد در سال ۲۰۱۹ نشان داد که یک سیاره به جرم حداقل ۲.۷ درصد از زمین برای حفظ آب روی سطح نیاز دارد.
اگر زمین ۴.۵ میلیارد سال پیش به اندازه سیاره پلوتون شکل گرفته بود، هرگز اقیانوس‌هایی به عظمتی که حالا می‌بینیم، وجود نداشت. اما این چه تاثیری بر ماه خواهد داشت؟ بزرگ‌ترین قمر پلوتو، شارون، به دور سیاره کوتوله نمی‌چرخد. در عوض، این دو سیاره به صورت جزر و مدی قفل می‌شوند و دو طرف یکسان همیشه روبه‌روی یکدیگر قرار دارند. سناریوی بعدی این است که اگر زمین به اندازه پلوتون بود برای همیشه رو به ماه در همان موقعیت باقی می‌ماند که توسط یک مرکز جرم مشترک ناشی از کشش‌های گرانشی قفل می‌شد.
البته همه اینها کمترین مشکل ما خواهد بود. اگر زمین به این اندازه کوچک بود، هسته داخلی آن بسیار سردتر می‌شد. ممکن است در ابتدا خوب به نظر برسد؛ زمین لرزه‌ها متوقف می‌شوند زیرا دیگر صفحات تکتونیکی متحرک وجود ندارند. آتشفشان‌ها به کوه‌های بی‌ضرر تبدیل خواهند شد. متأسفانه زمین بدون هسته مذاب داغ میدان مغناطیسی محافظی نخواهد داشت. با از بین رفتن این خاصیت مغناطیسی، تابش خورشید سیاره را سرخ می‌کند.
اگر زمین به اندازه سیاره پلوتون کوچک بود و جرم خود را حفظ می‌کرد شاید امکان سکونت همچنان روی این کره خاکی وجود داشت، اما گرانش سطح زمین ۳۰ برابر قوی‌تر از آنچه اکنون حس می‌کنیم، بود. با تمرینات شدید، بدن انسان در سیاره‌ای با گرانش چهار برابر زمین می‌تواند زنده بماند. سیاره‌ای با گرانش ۱۰ برابر زمین، باعث شکستن استخوان‌های شما می‌شود. اگر قبلاً ۷۵ کیلوگرم (۱۶۵ پوند) وزن داشتید، اکنون حدود ۲۳۰۰ کیلوگرم (۵۰۰۰ پوند) وزن خواهید داشت.
هر حرکتی که انجام می‌دهید قدرت عضلانی جدی نیاز دارد و ممکن است هر انسانی این قدرت را نداشته باشد. یک زمین کوچک باعث ویرانی گسترده خواهد شد. این موضوع می‌تواند هر چیزی را که ما در این سیاره دوست داریم نابود کند و زندگی انسان به شکل کامل در معرض خطر جدی قرار بگیرد.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید