بررسی فیلم Weathering With You – فرزند آب‌وهوا

ارجاعی که فیلم به جای شخصیت‌پردازی هوداکا می‌دهد، نشان دادن رمان «ناطور دشت» است. این رمان زندگی نوجوانی را در انتهای جنگ جهانی دوم روایت کرده و او را شخصیتی ترسیده و بیگانه از جامعه نشان می‌دهد و کتاب را می‌توان نقدی بر سطحی‌نگری در جامعه دانست. با معرفی سطحی این‌چنینیِ کاراکتر، وارد داستان می‌شویم و از طریق یک افسانه‌ی محلی، با شخصیت «دختر آفتاب» آشنا می‌شویم که با دعا کردن، به طور موقت می‌تواند ابرهای سیاه را کنار زده و آفتاب را به منطقه‌ای به‌طور موقت هدیه دهد. باز هم به شیوه‌ی معمول انیمه‌ها که هیچ عنصری در معنی خود به کار نمی‌رود، گویی این دختر آفتاب، همان «آماتراسو» ایزدبانوی خورشید در آیین شینتوی ژاپن است و گذرگاهی که از آن می‌گذرد هم کاملا شبیه ورودی معابد شینتو ساخته شده است. اگر باران را نشانه‌ی تجسد و کرختی مدرنیته بدانیم، آفتاب معنای بازگشت به سنت‌ها و یکی شدن با طبیعت را به خود می‌گیرد. با این وجود، فیلم بین پیوند دادن هوداکا و دختر آفتاب در قالب یک پیرنگ رمانتیک و استعاری گرفتن این رابطه از یک دیدگاه فلسفی که پیشتر در کارهای میازاکی و به‌خصوص «پرنسس مونونوکه» طرح شده است، سردرگم مانده است. رابطه‌ای که بین پسر و دختر به شکل یک کاسبی آغاز می‌شود، چگونه می‌تواند به سمت یک ارتباط عاشقانه برود که به قول فیلم، «دنیا را تغییر می‌دهد»؟

نه آفتاب سنت ناجی توکیو بوده و نه عشق است که برون‌رفتی را رقم می‌زند

فیلم در پرداختن به بزنگاه‌های داستانی‌اش بسیار ضعیف عمل کرده و شدیدا با اشکال در فیلمنامه مواجه است. نه تنها که شروع فیلم، برخلاف بسیاری از آثار درخشان در این زمینه، بیننده را درگیر نمی‌کند، بلکه رشته‌هایی که خطوط اصلی داستانی هستند، با یک پایان‌بندی بی‌چفت‌وبست و شعاری نیمه‌کاره رها می‌شوند. در تمام طول فیلم این تم دیده می‌شود که برای رهایی از این رخوت تکنولوژی‌زدگی باید به پیشگاه آفتاب سنت دست به دعا برداشت، اما در نهایت این حرف پس گرفته می‌شود و بارش سنگین باران و ابرهای تیره همچنان بر توکیو سایه گسترده‌اند و پایانی بدتر از آغاز برای شهر رقم می‌خورد. نه آفتاب سنت ناجی توکیو بوده و نه عشق است که برون‌رفتی را رقم می‌زند؛ چرا که از نظر فیلم، دنیا جای دیوانه‌واری است. گذشته از روایت ناقص فیلم، می‌توان آن را صرفا از نظر تکنیکی قوی دانست. فرم بصری آن که اجسام و کاراکترهای متحرک دوبعدی بر پس‌زمینه‌ای فوتورئالیستی و چشم‌گیر سه‌بعدی نقاشی شده‌اند، و دقت بسیار بالای طراحان کار به جزئیات صحنه بسیار جالب توجه است. با تمام این‌ها، شخصیت‌های بسیاری در فیلم حضور دارند که کوچکترین کمکی به پیشبرد داستان یا پرداخت شخصیت‌های اصلی فیلم نمی‌کنند و حذف آن‌ها هیچ آسیبی به کلیت اثر نمی‌زند. پایان‌بندی دوگانه‌ی فیلم هم به شدت آزاردهنده است و می‌شد از اپیزود آخر فیلم چشم پوشید و آن را در تدوین نهایی حذف کرد؛ چرا که عشق دو کاراکتر اصلی می‌توانست پایان‌بخش تمام کرختی و رخوت توکیو و نویدبخش یک زندگی غرق نور باشد، اما با مکثی بسیار طولانی، پایان دوم فیلم بیننده را از آن اوج دراماتیک به سیاهی مجدد شهر نکبت‌زده فرو می‌افکند.