بررسی بازی Vampire: The Masquerade

0/10

0/10 ۰ ۰۵ دی ۱۳۹۸ بررسی بازی کپی لینک

بازی Vampire: The Masquerade – Coteries of New York علاوه بر این‌که یک راهنمای مناسب برای تازه‌واردان دنیای تخیلی World of Darkness است، تا حدودی عطش طرفداران را تا انتشار VtM – Bloodlines 2 کم می‌کند.

دنیای World of Darkness را از لحاظ کیفیت و شهرت می‌توان در کنار نام‌های مشهوری چون Dungeons & Dragons و Warhammer قرار داد. ارائه‌ی تصویری متفاوت از دنیای امروزی با حضور خون‌آشام‌ها و گرگینه‌ها که با قاطعیت یکی از عمیق‌ترین دنیاهای خلق شده بر اساس این موجودات است. جرقه‌ی خلق این دنیای فانتزی با بازی نقش‌‌‌آفرینی رومیزی Vampire: The Masquerade در سال ۱۹۹۱ میلادی رقم خورد و در ادامه به خلق بازی‌های بیشتری در حالت‌های مختلف، چه رومیزی، چه کارتی و چه ویدیویی منجر شد. شرکت Paradox Interactive که حقوق بازی‌های ویدیویی این دنیا را در اختیار دارد، سیاست تازه‌ای برای خلق آثار بیشتر در یکی دو سال اخیر اتخاذ کرد که نتیجه‌اش، انتشار چند بازی در امسال و سال آینده است. عنوان Vampire: The Masquerade – Coteries of New York هم یکی از همین عناوین به حساب می‌آید که مدتی پیش منتشر شد و به عنوان اولین بازی مهم بر مبنای این دنیا از زمان VtM: Bloodlines که یکی از بهترین آثار نقش‌آفرینی تاریخ به شمار می‌آید، حکم یک آمادگی را دارد؛ طرفداران با تجربه‌اش بخشی از اطلاعات مهم را مرور می‌کنند تا در هنگام تجربه‌ی عنوان مورد انتظار VtM: Bloodlines 2 راحت‌تر از داستان سر در بیاورند. کسانی هم که ایده‌ای از دنیای Vampire: The Masquerade ندارند، این اثر برای‌شان حکم یک دایره‌المعارف جامع را خواهد داشت. اما با اتکا به همین موارد نمی‌توان کیفیت کلی بازی را سنجید و باید دقیق‌تر به آن پرداخت.

در دنیای Vampire: The Masquerade (به اختصار VtM) خون‌آشام‌ها موجوداتی فناناپذیر هستند که وجود خود را از انسان‌های عادی محروم کرده‌اند و در عین حال، نفوذ بالایی در سیاست و قدرت دارند. مخاطب در شروع بازی در نقش انسانی عادی در شهر نیویورک قرار دارد که طی یک اتفاق، خون‌آشامی او را گاز می‌گیرد و خود تبدیل به خون‌آشام می‌شود. با این‌که استودیوی Draw Distance سازنده‌ی بازی ادعا دارد که این عنوان در سبک نقش‌آفرینی قرار می‌گیرد، ولی در واقع با اثری از جنس ویژوال ناول طرف هستیم که اندک المانی هم از نقش‌آفرینی قرض گرفته است. در ابتدا باید کاراکتر خود را از میان سه شخصیت پیش‌فرض انتخاب کنید که هر کدام یک دسته‌ی خاص از خون‌آشام‌ها هستند که Clan نام دارند و از قدرت‌های خاصی برخوردارند. یکی از قدرت و سرعت زیاد بهره می‌برد، آن یکی توانایی کنترل ذهن و دیگری در گفتگو و سخنرانی مهارت دارد. کلیت بخش افتتاحیه‌ی بازی برای هر سه شخصیت تقریبا ثابت است؛ در مکانی بیدار می‌شوید، با شخصی ملاقات می‌کنید، آن شخص خون‌آشام از آب در می‌آید و شما را گاز می‌گیرد، شما خون‌آشام می‌شوید، کنترل خود را از دست می‌دهید، آدمی بی‌گناه را گیر می‌اندازید و خونش را نوش‌ جان می‌کنید تا این‌که بالاخره خون‌آشام دیگری شما را پیدا می‌کند و به مکانی مرموز می‌برد. این کلیت ثابت ماجراست، اما تفاوت بالای جزئیات در مکان‌ها و متن، تجربه‌ی بخش افتتاحیه با هر شخصیت را از دیگری متفاوت می‌کند.

دنیای VtM با دنیای دیگر محصولاتی که روی خون‌آشام‌ها تمرکز دارند بسیار متفاوت است؛ نه مثل Twilight و Vampire Diaries سراغ داستان‌های عاشقانه‌ی تین‌ایجری می‌رود و نه مثل Buffy the Vampire Slayer آن‌ها را موجوداتی کریه‌المنظر و مخوف نشان می‌دهد. خون‌آشام‌ها در این دنیا هیچ تفاوت ظاهری با انسان‌ها ندارند و از ویژگی‌های رایج مثل حساسیت به آفتاب، قدرت زیاد و فناناپذیری بهره می‌برند. اما دنیای VtM بیشتر از این‌که دنیای رومنس یا ترس باشد، دنیای سیاست است. این موجودات با این‌که وجود خود را از انسان‌های عادی مخفی کرده‌اند، اما در سراسر دنیا مقرهای خود را دارند و از قدرت و نفوذ برخوردارند. خون‌آشام‌ها گذشته و تاریخی عمیق برای خود دارند و در طول زمان، تفاوت در خصوصیات، عقاید و تفکر آن‌ها را به دسته‌های مختلفی تقسیم کرده است. دنیای VtM یک Lore غنی با کلی نکات و اصطلاح دارد که یادگیری‌شان برای کسی که تا به حال این دنیا را لمس نکرده است آسان نیست، اما Coteries of New York به‌خوبی، اطلاعات اولیه را به مرور و با حوصله به مخاطب خود منتقل می‌کند. انگار که خود بازیکن واقعا تازه خون‌آشام شده باشد و هیچ ایده‌ای از این جهان پنهان ندارد، اما حالا که به عضوی از آن تبدیل شده باید خود را سازگار کند. حتی یک بخش Dictionary در بازی وجود دارد که عبارات خاص و اصطلاحات رایج دنیای VtM را با جزئیات توضیح می‌دهد تا سردرگمی به حداقل برسد. اتفاقات بازی در قرن بیست و یکم می‌گذرد و نویسندگان توجه بسیاری به این مورد داشته‌اند. در نتیجه شاهد قرارگیری المان‌های فانتزی خون‌آشامی در کنار عناصر مدرن هستیم که ترکیب‌شان خیلی خوب جا می‌افتد. نویسندگان دفعات متعددی به اینترنت، شبکه‌های استریم مثل نتفلیکس و تکنولوژی‌های امروزی اشاره می‌کنند و در کنارش، به آثار متعددی از دنیای سریال و تلویزیون ارجاع می‌دهند تا دنیای بازی را تا بالاترین حد ممکن برای مخاطب واقعی جلوه دهند. حتی یک قدم بیشتر جلو می‌روند و از مکان‌های واقعی موجود در نیویورک بهره می‌برند. انگار که داستان بازی تخیلی نیست و از واقعیت الهام می‌گیرد.

دنیای VtM یک Lore غنی با کلی نکات و اصطلاح دارد که یادگیری‌شان برای کسی که تا به حال این دنیا را لمس نکرده است آسان نیست، اما Coteries of New York به‌خوبی، اطلاعات اولیه را به مرور به مخاطب خود منتقل می‌کند

عنوان VtM – Coteries of New York از آن دست آثار سبک Visual Novel است که صداپیشه ندارد، اما خوشبختانه کیفیت قلم نویسندگان بالاست و کم پیش می‌آمد که حجم بالای متون من را خسته کند. در کنار فرم مناسب متن، طراحی بصری و موسیقی بازی هم خیلی کمک می‌کند تا با اشتیاق داستان را دنبال کنید. بک‌گراندها که به صورت دستی طراحی شده‌اند، تنوع خوبی دارند و در رنگ‌بندی‌شان وسواس دیده می‌شود. جزئیات محیط‌ها هم در سطح مناسبی دارد. از همه بهتر بک‌گراندها داینامیک هستند و با وجود یک سری افکت و انیمیشن، تحرک و زندگی به تصاویر بخشیده شده تا خستگی به سراغ چشمان‌تان نیاید. البته تنوع موسیقی بازی نسبتا کم است و شاید پیش بیاید که یک قطعه را نزدیک یک ساعت در حالت لوپ بشنوید، اما تم راک قطعه‌ها کمک می‌کند که سرحال بیایید. البته یک ایراد متوجه بک‌گراندها هست که آن، استفاده تکراری از یک بک‌گراند برای لوکیشن‌های مختلف است که واقعا جالب به نظر نمی‌رسد. حتی اگر بهانه‌‌هایی مثل جزئیات بالا یا بودجه‌ی محدود وجود داشته باشد.

داستان بازی به مرور پیچیدگی‌های جالبی به خود می‌گیرد. در ابتدا صرفا خوگرفتن شخصیت اصلی را با هویت جدیدش تجربه می‌کنید، اما پس از آن که به عضویت حزب Camarilla (یکی از سه دسته‌ی سیاسی خون‌آشام‌ها) در می‌آیید و ماموریت‌های مختلف دریافت می‌کنید، روند داستان جدی‌تر می‌شود. یکی از المان‌های وام گرفته‌ی بازی از سبک نقش‌آفرینی، وجود ماموریت‌های جانبی است. پس از بخش افتتاحیه، روند بازی به این صورت خواهد بود که هر شب پس از بیدار شدن از خواب یا مستقیم خط اصلی داستان جلو می‌رود یا آزادید که از بین چند داستان جانبی یکی یا دوتا را پیش ببرید. در این ماموریت‌های جانبی نکات مفیدی وجود دارد؛ از یک سو با ارائه‌ی جزئیات و اطلاعات مختلف، آگاهی بیشتری از دنیای VtM به مخاطب خود می‌دهد و از سوی دیگر، شخصیت اصلی را با چالش‌هایی روبرو می‌کند. چگونه می‌توان از گذشته‌ی انسانی خود دل کند و همه چیز و همه کس را فراموش کرد؟ آیا خون‌آشام‌ها موجوداتی ملعون هستند یا هنوز هم فرصتی برای رستگاری وجود دارد؟ چگونه می‌توان عطش همیشگی به خون انسان‌ها را کنترل کرد؟ آیا خون‌آشام بودن به معنی بی‌احساس و خودخواه بودن است؟ سوالاتی که پیچیدگی‌های جالبی در داستان ایجاد می‌کنند، به‌خصوص که شخصیت اصلی تازه خون‌آشام شده است و هنوز باید با مسائل بسیاری در زندگی جدید خود کنار بیاید. در بعضی از ماموریت‌های جانبی، هدف‌تان جلب کردن نظر یک شخص و متحد شدن با اوست. در این موارد باید تعامل‌تان با آن شخص مناسب باشد، وگرنه شانس داشتن یک متحد بیشتر را از دست خواهید داد.

اکثر داستان‌های جانبی مثل ماموریت D’Angelo و Agathon حالتی کاراگاهی‌وار دارند که انگیزه‌ی کافی برای تا ته خط رفتن را به شما می‌دهند، اما در این بین با شخصیتی مثل Benoit هم ملاقات می‌کنید که با وجود مضامین جالب، یک‌جوری است که انگار بهتان تحمیل می‌شود. یک بدی دیگر ماموریت‌های جانبی این است که فقط در اسم جانبی‌اند، ولی اجباری‌اند! شما این اختیار را ندارید که فقط به خط اصلی داستان بچسبید یا هر موقع که حال نداشتید به خانه برگردید و استراحت کنید. روند بازی مجبورتان می‌کند تا حداقل نصف ماموریت‌های جانبی را به اتمام برسانید. برای من به شخصه تنها یک ماموریت جانبی باقی ماند که از اول هم علاقه‌ای به شروعش نداشتم و سراغش نرفتم. المان دیگری که همانند عناوین نقش‌آفرینی در بازی اثر دارد، ویژگی‌های خاص شخصیت‌تان است. همان طور که قبل‌تر اشاره شد در شروع بازی از بین سه کاراکتر مختلف باید یکی را بنا به قدرت‌هایی که دارد انتخاب کنید. این قدرت‌ها در قالب یک گزینه‌ی خاص در بخش انتخاب دیالوگ یا اکشن نمود پیدا می‌کند. برای مثال اگر مثل من با کاراکتر کلن Venture بازی کنید، می‌توانید در موقعیت‌های خاص ذهن طرف مقابل را کنترل کنید تا کار دلخواه را برای‌تان انجام دهد. البته وجود همیشگی این گزینه به عطش نداشتن شخصیت وابسته است. خون انسان‌های عادی، تنها منبع تغذیه‌ی خون‌آشام‌ها برای گذران زندگی است و در صورت که این کار به طور منظم انجام ندهند، با ضعف قدرت مواجه می‌شوند. در برخی موقعیت‌ها فرصت این را دارید تا یک آدم را گیر اندازید و از خونش تغذیه کنید، اما باید حواس‌تان باشد که مهم‌ترین اصل خون‌آشام‌ها یعنی پنهان کردن هویت را هم رعایت کنید.

عنوان VtM: Coteries of New York متن بسیار خوبی دارد، فضاسازی دنیای VtM را برای هر دو دسته‌ی طرفدار و تازه‌وارد عالی انجام و مثل یک راهنمای اولیه اطلاعات لازم را به‌خوبی ارائه می‌دهد. روایت هم به لطف ریتم خوب و همراهی‌اش با طراحی بصری و موسیقی مناسب واقعا جذاب پیش می‌رود. در یک پنجم نهایی هم جذابیت وارد مرحله‌ی جدیدی می‌شود و جوری آدم را درگیر می‌کند که من به شخصه تا وقتی بازی تمام نشد نمی‌خواستم بی‌خیالش شوم. اما دقیقا در همان سکانس‌های پایانی دو ضربه وارد می‌شود. پسوند بازی Coteries of New York به معنی «متحدان نیویورک» است و یکی از کارهای اصلی‌ای که انجام می‌دهید دقیقا همین جمع کردن متحدان است، طوری که باید در نهایت کاری مهم انجام دهند، اما در کمال تعجب هیچ تاثیری در پایان بازی ندارند. در نتیجه یک حس پوچ و بی‌هدفی از این همه تلاش به آدم دست می‌دهد. خوشبختانه با این مشکل هم روایت جذابیت خود را تا دقایق نهایی نگه می‌دارد. حتی در نهایت هم بازی با یک غافل‌گیری به پایان می‌رسد. البته پایان آن‌چنان هم رضایت‌بخش نیست، چون از یک سو هیچ‌کدام از انتخاب‌های سراسر بازی در آن اثری ندارد و از سوی دیگر عاملی از ناکجاآباد می‌آید و همه چیز را عوض می‌کند.

بازی Vampire: The Masquerade – Coteries of New York اگر تاثیر انتخاب‌ها و متحدان‌تان را در پایان داستان اثر می‌داد و یک سری ایرادهای کم‌اثرتر مثل بک‌گراندهای تکراری و یک سری باگ در نمایش دیالوگ نداشت، حتی می‌توانست یک عنوان درخشان در سال ۲۰۱۹ باشد. با این وجود اما هنوز هم ارزش تجربه را دارد. به‌خصوص برای دو دسته؛ طرفداران VtM و افرادی که تازه می‌خواهند به این دنیای جذاب وارد شوند. برای دسته‌ی دوم این عنوان بهترین شروع ممکن است.

7.5 خوب

بازی Vampire: The Masquerade - Coteries of New York بیشتر از همه به طرفداران دنیای فانتزی VtM و کسانی توصیه می‌شود که قصد دارند تا برای اولین بار به این دنیای جذاب قدم بگذارند.