-
0/10
مهارت بازیگری ناتالی پورتمن برای همه‌ی طرفداران سینما، از روز روشن‌تر است. قصد داریم تا از دیدگاه اعضای تیم رسانه‌ی سرگرمی، به بررسی بهترین ایفای نقش‌های این ستاره‌ی بی‌مثال بپردازیم.
زندگی حرفه‌ای ناتالی پورتمن از کودکی تا تبدیل شدن به یک سوپر استار، بسیار جذاب است. شروع بازیگری از کودکی، هیچ تضمینی برای بازیگر ماندن نمی‌دهد، اما پورتمن را به سرعت وارد سری فیلم‌های جنگ ستارگان (Star Wars) کرد؛ حتی این هم ضمانتی بر داشتن شانس ادامه‌ی مسیر یک بازیگر نمی‌شود. با این وجود ناتالی پورتمن راه خود را به فیلم‌های مستقل و اسکارپسند باز کرد. او تصمیم‌های خطیر و حساس بسیار زیادی را در زندگی کاری‌اش گرفت تا ما امروز او را در زمره‌ی ستارگان سینما داشته باشیم. او در کنار بازیگری در فیلم‌های پرفروش، همچنان هم از فیلم‌های مستقل غافل نیست و هر از گاهی فیلم‌های پرریسک را هم قبول می‌کند. کاراکترهای پورتمن در فیلم‌هایی که در ادامه معرفی خواهد شد، دست کم در طراحی بازی و شخصیت سازی بی‌همتا است. پس این شما و این ده ایفای نقش برتر ناتالی پورتمن، به انتخاب تیم سرگرمی:
10. Cold Mountain
کارگردان: آنتونی مینگلا
سال اکران: ۲۰۰۳
عده‌ای سینه‌چاک این فیلم هستند و برخی دیگر (مانند ما) باور دارند که Cold Mountain تنها فیلم خوبی است و نه بیشتر. به هر ترتیب، این اثر از پس ساختن یک عاشقانه‌ی حماسی بر آمده است. در این داستان عاشقانه‌ی بزرگ، شخصی به نام «اینمان» که در خلال جنگ داخلی آمریکا در مسیر بازگشت به خانه است، در راه با افراد متعددی ملاقات می‌کند. یکی از این افراد سارا (ناتالی پورتمن)، یک مادر بیوه‌ی مساله‌دار است که جایی برای استراحت شبانه در اختیار اینمان قرار می‌دهد. توانایی بازیگری پورتمن در این برهه از اوایل بزرگسالی‌اش و همچنین رنج‌های روحی و درونی او به وضوح در این نقش بازتاب یافته است.
9. Hotel Chevalier
کارگردان: وس اندرسون
سال اکران: ۲۰۰۷
در فیلم «هتل شوالیه» که پیشتر یک نسخه‌ی کوتاه هم با بازی پورتمن از آن ساخته شده بود، او نقش معشوقه‌ی سابق جک (جکسون شوارتزمن) را ایفا کرده و حضور کوتاه او این سوال را به ذهن متبادر می‌کند که «چه اتفاقی ممکن است رخ داده باشد؟». هر دو نسخه‌ی این فیلم، عجیب و رنگارنگ هستند که این از مشخصات بارز کارهای وس اندرسون است. به علاوه که انگار این دو نسخه از یکدیگر جدانشدنی اند و باید هر دو را تماشا کرد. این فیلم اندرسون از سایر کارهای او کمتر مورد توجه قرار گرفته، اما با گذشت زمان، کیفیت آن بیشتر و بیشتر به چشم می‌آید. بازی پورتمن هرچند کوتاه است، اما بیننده را بر سر یک انتخاب بزرگ در زندگی جک قرار می‌دهد که باید با وجود تمام درد و رنج‌ها به عشق گذشته بازگشت، یا باید گذشته را گذاشت و گذشت؟
8. Brothers
کارگردان: جیم شریدان
سال اکران: ۲۰۰۹
فیلم شریدان با مرور زمان، بیش از پیش در ذهن مخاطب طنین‌انداز می‌شود. ماجرای فیلم، یک مثلث عشقی بین گریس (پورتمن) و دو برادر نامدار بوده که یکی دریانوردی جنگ‌دیده و دیگری یک محکوم تازه آزاد شده است. برادر دریانورد (توبی مگوایر) باید به کشورش خدمت کند و نسبت به شهرواندان آمریکا احساس مسئولیت می‌کند. برادر زندانی (جیک جیلنهال) باید بی‌گناهی خود را به دنیا، و مهمتر از آن خانواده‌اش ثابت کند. این مثلث کار می‌کند چون بازی سه بازیگر اصلی آن درخشان است و پویایی این سه ارتباط، بیننده را در لبه‌ی تعلیق نگه می‌دارد.
7. Closer
کارگردان: مایک نیکولز
سال اکران: ۲۰۰۴
فیلم Closer یکی از آخرین کارهای فیلمساز بزرگ و خالق آثاری چون «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» (?Who’s Afraid of Virginia Woolf) و «فارغ‌التحصیل» (The Graduate)، یعنی مایک نیکولز است. شاخصه‌ی اصلی این فیلم، پیچیدگی‌هایی است که در روابط بین چهار غریبه ایجاد می‌شود. اگر به دنبال یک قصه‌ی سرراست آمده اید، فیلم شما را ناکام خواهد گذاشت، اما اگر می‌خواهید ببینید که طبیعت بشر در زمان اوج یک بحران چگونه به فوران می‌رسد، فیلم را درست انتخاب کرده‌اید. پورتمن در اولین بازی نامزد اسکارش، گرته‌هایی که از نقش‌های پیشین بر جامه‌اش نشسته بود را تکانده و چهره‌ی جدیدی به خود گرفته است. او نقش «آلیس» را بازی می‌کند؛ دختری منحرف که آسیب‌های روحی‌اش او را به آسیب زدن به عزیزانش و هر کسی که سر راهش قرار گرفته می‌کشاند. پورتمن که با بزرگانی چون جولیا رابرتز، کلایو اوون و جود لاو همبازی شده، نه تنها ثابت می‌کند که چیزی از آن‌ها کم ندارد، بلکه نشان می‌دهد که در صحنه می‌تواند از بزرگترین‌ها هم سبقت بگیرد.
6. Jackie
کارگردان: پابلو لارائین
سال اکران: ۲۰۱۶
بازی پورتمن در نقش جکی، همسر جان اف. کندی رئیس جمهور ترور شده‌ی ایالات متحده، به گونه‌ای است که گویی او با آن کلاه و لباس «آدری هپبورن»گونه برای این نقش زاده شده است. پورتمن با بازی خیره‌کننده و سنگینش که حاصل تمرین‌های سخت بدن و بیان بود، نامزد دریافت جایزه‌ی اسکار شد. سکانس‌های کلیدی که حول ترور کندی و پیامدهای آن می‌گردد، جکی را از شدت آسیب، به طرز غریبی بی‌حس نشان می‌دهد. هرچند که گویی فیلم در بعضی جاها به دام ایده‌ی اصلی‌اش می‌افتد، کارگردان با انتخاب بازیگر فوق‌العاده‌اش این ضعف را به خوبی پوشش داده است.
5. Thor
کارگردان: کِنِت برانا
سال اکران: ۲۰۱۱
ناتالی پورتمن با این‌که مدت‌ها از شرکت در فیلم‌های دنباله‌دار پرفروش مانند سری فیلم‌های جنگ ستارگان فاصله گرفته بود، به دنیای مارول پیوست تا در فیلم Thor در نقش یک اخترفیزیکدان ظاهر شود. طبق گفته‌ی خود او، «کنت برانا» در مقام کارگردان علت پیوستن او به پروژه بود. فیلم Thor بیشتر به واسطه‌ی بازی حساب‌شده و شوخ‌طبعانه‌ی «کریس همسورث» و همبازی‌اش «تام هیدلستون» بسیار بامزه و دیدنی در آمده است، اما بازی پورتمن در فیلم اول بسیار جذاب بود. با این وجود که او در فیلم دوم از این سری بازی چشمگیری کرد، قسمت زیادی از شوخی‌های او چنان که در قسمت اول بود، دیده نشد.
4. Annihilation
کارگردان: الکس گارلند
سال اکران: ۲۰۱۸
بازی در این فیلم علمی-تخیلی از الکس گارلند که پیشتر فیلم Ex Machina را ساخته بود، برای ناتالی پورتمن حرکتی عجیب به نظر می‌آید. با این وجد، همه‌ی عوامل دست به دست هم دادند تا این فیلم که در ساختار، به فیلم‌هایی چون Solaris و The Thing شبیه است، عالی از کار درآید. پورتمن در نقش یک زیست‌شناس به همراه یک تیم زنانه به محیطی مرموز به نام «بارقه» قدم می‌گذارد تا از ماجرا سر درآورد و به شکلی حماسی با یک موجود فضایی بی‌نام، ترسناک و عجیب برخورد می‌کند. او شخصیتی باهوش اما از نظر احساسی آسیب‌پذیر را به زیبایی تمام به تصویر می‌کشد. فقط می‌توانیم امیدوار باشیم که پورتمن بیشتر به سراغ این نقش‌ها برود.
3. V for Vendetta
کارگردان: جیمز مک‌تیگو
سال اکران: ۲۰۰۵
این فیلم که توسط برادران واچوفسکی (و امروزه خواهران واچوفسکی!) بر اساس رمان تصویری «آلن مور» و «دیوید لوید» نوشته شده، شاید یکی از قوی‌ترین اقتباس‌ها از رمان معروف ۱۹۸۴ از «جورج اورول» باشد. این ترکیب از پیشگویی‌های قدیمی و تفسیرهای مدرن از فلسفه، برای طرفداران کارهای اورول و دنبال‌کنندگان گفتمان سیاسی امروز در جریان سینمای بدنه، نمونه‌ای عالی است. در این فیلم، بیشتر زرق و برق معمول سینما به چشم می‌خورد تا زیرمتن سینمایی، اما همین امر مخاطبان عام سینما را به شنیدن و دیدن وامی‌دارد. ایوی (ناتالی پورتمن) توسط دولت و رهبر جدیدش «وی» در مسیری قدم می‌گذارد که یا اهمیت آزادی بیان را دریابد یا جبر ساکت ماندن را تحمل کند.
2. Léon: The Professional
کارگردان: لوک بِسون
سال اکران: ۲۰۱۵
این فیلم به دلایلی امتیاز بالا گرفته است. اول این‌که پورتمن در نقش ماتیلدا، یکی از باورپذیرترین و احساسی‌ترین بازی‌های یک کودک را به سینما هدیه داده است، و دوم این‌که شاید این فیلم بهترین اثر در کارنامه‌ی «لوک بسون» باشد. لئون (ژان رنو) یک قاتل اجاره‌ای بی‌احساس است که ماتیلدای جوان (ناتالی پورتمن) که دختربچه‌ای آسیب‌دیده و افسارگسیخته است، سر راه او قرار می‌گیرد. شعله‌ی انتقام در سینه‌ی ماتیلدا زبانه می‌کشد و لئون از دیدن نفرت در قلبی به این کوچکی مورد آزار می‌بیند و در تلاش است تا به عنوان فرشته‌ی نجات از او محافظت کند.
بازی‌های شایسته‌ی تقدیر ناتالی پورتمن
پیش از آن‌که به بهترین فیلم از نگاه تیم سرگرمی برسیم، بد نیست تا نگاهی به تعدادی از دیگر بازی‌های خوب او بیندازیم.
پورتمن در فیلم جنجالی Vox Luther که درباره‌ی یک خواننده‌ی پاپ است که از تیراندازی‌های یک مدرسه در جوانی جان به در برده، نقش بزرگسالی او را با شخصیتی باجذبه و هیولاوار با استادی تمام ایفا کرده است. در فیلم Jane Got a Gun که اشکالات تولید و کاستی‌های مالی حاصل از ورشکستی استودیو آن را نابود کرد، بازی بازیگران اصلی آن از جمله پورتمن در نقش یک قهرمان زن وسترن، شاید تنها نقطه‌ی قوت آن باشد. هرچند که در بین فیلم های «ترنس مالیک» این از نامفهوم‌ترین‌هاست، بازی پورتمن در نقش یک معلم که به تازگی پیشخدمتی می‌کند، فیلم Song to Song را که قصه‌ی سرراستی هم ندارد، قابل دیدن کرده است. در همکاری دیگر پورتمن با ترنس مالیک، فیلم Knight of Cups فیلم قوی‌تری از آب در آمده است که پورتمن در نقش یکی از چندین معشوقه‌ی جک (کریستین بیل)، بیشترین تاثیر را بر زندگی نابسامان او می‌گذارد. در نهایت پورتمن در اولین تجربه‌ی کارگردانی‌اش، فیلم A Tale of love and darkness را ساخت که از یک رمان اتوبیوگرافی اقتباس شده بود. او در ساخت، به منبع بسیار وفادار بود اما پایان فیلم را عجولانه بست. با این وجود، از بسیاری جنبه‌ها در پشت دوربین و جلوی آن، در نقش یک مادر آسیب دیده که از مشکلات روانی رنج می‌برد، پورتمن حقیقتا یک استعداد بزرگ در سینما است.
1. Black Swan
کارگردان: دارن آرونوفسکی
سال اکران: ۲۰۱۰
همه چیز آماده بود تا پورتمن در این فیلم آرونوفسکی که گاه یک درام روانشناختی است و گاه یک فیلم ترسناک، در نقش یک رقصنده‌ی باله خوش بدرخشد. پورتمن در نقش «نینا» به شکلی غیرمنتظره به یک بالرین تراز اول در اجرای باله‌ی «دریاچه‌ی قو» ترفیع می‌یابد. ناتالی پورتمن با آن شکنندگی احساسی خاصش در بازی و در ترکیب با یک خودتخریبی روانی، شخصیتی بی‌مثال می‌آفریند که در دوره‌ی جنبش MeToo که همگان از سواستفاده‌ی جنسی کارگردانان از بازیگران شکایت داشتند، توانست این شکست روحی را در کاراکتر نینا به تصویر بکشد. جایزه‌ی اسکاری که پورتمن برای این بازی گرفت حق او بود و باید اعتراف کرد که «قوی سیاه» پس از این همه سال، همچنان یک اثر تماشایی و شگفت‌انگیز است.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید