نقد فیلم The French Dispatch – گزارش فرانسوی

فیلم گزارش فرانسوی روی مرز باریکی از واقعیت و تخیل قصه‌اش را روایت می‌کند. این تعادل و بالانس بینِ دو وضعیت شاید در ابتدا کمی کلافه‌کننده به نظر برسد، اما رفته رفته مجذوب می‌شویم به آنچه در حال رخ دادن است. وقایع فیلم الهام گرفته از مقالاتی است که در روزنامه چاپ شده، اما جالب است که خط داستانی فیلم گزارش فرانسوی به سمت و سوی دیگری حرکت می‌کند که به مذاق بیننده‌ها خوش می‌آید. جالب است بدانید که فیلم‌برداری و استفاده از تکنیک‌های مربوط به رنگ باعث شده تا سیرِ پیشرفت ژورنالیسم را به واسطه‌ی همین تغییر رنگ‌ها حس کنیم.

فیلم گزارش فرانسوی روی مرز باریکی از واقعیت و تخیل قصه‌اش را روایت می‌کند

از میان سکانس‌ها و قصه‌هایی که در فیلم گزارش فرانسوی وجود دارد، قصه‌ی موزز روزنتالر جذابیت بیشتری برای بیننده دارد؛ چراکه بنیسیو دل تورو، لئا سیدو و آدرین برودی با بازی خوب‌شان در این ماجرا خیلی عالی به یکدیگر جفت و جور می‌شوند. این فیلم سینمایی از حیث اسم و آوازه‌ی بازیگران، چیزی کم ندارد اما اگر بخواهیم از دو، سه نفر از بهترین بازیگرهای این اثر یاد کنیم، قطعا این سه هنرمند بهترین بازی را داشته‌اند. دیگر بازیگران نیز هنرنمایی خوبی جلوی دوربین دارند؛ برای مثال تیموتی شالامی عملکرد خوبی در انقلابِ به تصویر کشیده‌ی فرانسه داشته اما روایت از هم گسیخته‌ی مربوط به آن بخش کاری کرده تا بازی این هنرمند چندان به چشم نیاید. وس اندرسن به صورت خواسته یا شاید هم ناخواسته در نمادگرایی مربوط به این بخش زیاده‌روی کرده است؛ برای مثال احتمال دارد آن صحنه‌ی مربوط به بازی شطرنج برای مخاطبین فیلم به درستی جا نیفتاده باشد؛ صحنه‌ای که بین رهبر انقلاب و پلیس جریان پیدا می‌کند و به نوعی به زبانِ بی‌زبانی تاکتیک‌های هر جناح در مقابله را نشان می‌دهد. شیوه‌ی تدوین، اکتِ بازیگرها و حتی جملات و دیالوگ‌هایی که رد و بدل می‌شود به شدت سنگین است برای افرادی که خیلی سرسری پای فیلم می‌نشینند.