بررسی فصل اول سریال The Boys – پسران

دو عنصر «کمدی» و «خشونت» در هر نقطه و مکان کنار یکدیگر جلوی دوربین ظاهر شوند، صحنه‌های جالب و خاصی خلق می‌شود که سرسختانه‌ترین مخاطب تلویزیون نیز مجذوب برخی از صحنه‌ها خواهد شد. در سریال پسران هم این دو عنصر، به شدت نمود پیدا می‌کنند. در برخی از قسمت‌ها خشونت و در سایر اپیزودها بار طنز بر درام قصه می‌چربد. شاید به همین خاطر در هر قسمت از فصل اول، یک حس تازگی و طراوت خاصی در آن محسوس است. ایفای نقش فوق‌العاده بازیگران نیز در القای این حس و حال تاثیر قابل توجهی دارد. به عنوان مثال سیر تکاملی هیویی در این فصل و تبدیل کاراکترش از یک فردِ ساده‌لوح و منزوی به یک فرد جسور و دلیر، روی کاغذ شاید ساده باشد اما به تصویر کشیدنش جلوی دوربین، به یک بازیگر توانا مثل «جک کواِید» نیاز داشت.

سریال The Boys مثل یک آش شله قلمکار است که همه چیز آن به جاست

سریال پسران از حیث جذابیت، اثری است بسیار تحسین برانگیز اما فرم روایی این سریال به یک دونده ماراتن شباهت دارد که در ابتدا با سرعتی معقول، نه کم و نه زیاد حرکتش را آغاز می‌کند. همین فرد در اواسط مسابقه از نفس می‌افتد و در نزدیکی خط پایان مجدد به یک باره استارت زده و از خط پایان می‌گذرد. معلوم نیست که آیا ضرب‌آهنگ معمولی و از نفس افتاده سریال در نیمه راه خود، سیاستی تعمدی بوده یا سهوی. در هر صورت در انتها به قدری همه چیز با یک ریتم مناسب اوج مي‌گیرد که می‌توان از تمام ایرادات روایی چشم‌پوشی کنیم.

برای جلوه‌های ویژه بصری سریال زحمات بسیار زیادی کشیده شده و این موضوع بر کسی پوشیده نیست. نه آنچنان نظیر فیلم‌های مارول همه چیز کامپیوتری است و نه مثل سریال‌های شبکه CW با خساست قدرت‌های ابرقهرمانان جلوی دوربین به نمایش کشیده می‌شود. همه چیز در حد قابل معقول و استاندارد است. در حقیقت سریال The Boys مثل یک آش شله قلمکار است که همه چیز آن به جاست. حتی نمک و روغنی که شاید نسبت به سایر مصالح یک آش، کم اهمیت‌تر به نظر برسد.

سریال پسران در ابتدای راه خود، با قاطعیت قدم برمی‌دارد و با پایان‌بندی بسیار جذاب داستانی و غافل‌گیری‌ که در سکانس پایانی به وجود می‌آید، فصل دوم بسیار متفاوت‌تری را از حیث روایی شاهد خواهیم بود. با این حال امیدواریم کریپکه این سریال را به سرانجام سوپرنچرال دچار نکند.