نقد و بررسی بازی The Ascent

به مانند بسیاری دیگر از عناوین نقش‌آفرینی، اولین کاری که باید انجام دهید این است که کاراکتر خود را انتخاب و شخصی‌سازی کنید. علاوه بر انتخاب جنسیت شخصیت اصلی (که تاثیری هم در روند بازی ندارد) شما می‌توانید چهره، هیکل و لباس او را نیز به سلیقه‌ی خود شخصی‌سازی کنید. من از همین جا پیشنهاد می‌کنم که سایبرپانکی‌ترین کاراکتر ممکن را طراحی کنید چرا که قرار است به‌زودی در اتمسفر بی‌نظیر دنیای The Ascent غرق شوید.

بازی در همان نقطه‌ی شروع، شما را در دل دشمنانی ناشناخته – البته برای مخاطب – قرار می‌دهد تا از همان ابتدا حساب کارتان دستتان بیاید! این که توجیه باشید، بازی اسنت قرار نیست که شوتر معمولی باشد بلکه یک بازی نقش‌آفرینی، با زاویه دوربین بالا به پایین به شمار می‌رود که به لحاظ میزان سختی و جدیت، دست کم از عناوین بیست سی سال پیش ندارد!

سازندگان ترجیح داده‌اند تا با تزریق برخی ایده‌ها و بهره‌وری از یک گرافیک چشم‌نواز، ساخته‌ی خود را تا حد و اندازه‌ی یک عنوان AAA بالا ببرند.

حتی چک‌پوینت‌های بازی هم حسابی حس نوستالژیک شما را تحریک می‌کند چرا که ابر و باد و مه و خورشید و فلک دست به دست هم داده‌اند تا در برخی مواقع، حسابی حرص شما دربیاید اما چیزی که در همان دقایق ابتدایی، و شاید بهتر باشد بگویم ساعت‌های آغازین باعث آزار بازیکن می‌شود، میزان سختی نیست؛ چرا که با استفاده از حالت همکاری یا همان Co-op به راحتی می‌توانید بر درجه‌ی سختی بازی غلبه کنید اما ایراد اصلی بازی که خیلی زود هم نمایان می‌شود، ضعف در داستان، شخصیت‌پردازی و روایت آن است.

اجازه دهید خیالتان را راحت کنم؛ این طور در نظر بگیرید که هیچ یک از موارد فوق در بازی وجود ندارد چرا که هر سه المان، به بدترین شکل ممکن، یا در بهترین حالت، به معمولی‌ترین شکل ممکن در بازی The Ascent پیاده‌سازی شده است.

شما باید در طول بازی، کارگری را کنترل کنید که در جهانی آشفته و بی‌رحم، به فکر نجات دنیا و رساندن حق به حق‌دار است! حال این که چطور یک انسان کاملا معمولی به چنین فکری می‌افتد و با قدرت سایبرنتیکی خود و سلاح‌هایی خفن(!)، اعضای مسلح سندیکاها و گنگسترها را قلع و قمع می‌کند، الله اعلم!

ماجرا از این قرار است که گروهی شبه نظامی تحت عنوان The Ascent با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته سعی می‌کند تا ضمن پیش بردن اهداف خود، با استفاده از نیروهای توانمند، کنترل شهر را به دست بگیرد؛ چرا که دنیای سایبرپانکی این بازی که آن را تحت عنوان Veles می‌شناسیم، پر شده از گروه‌ها و انسان‌ها منفعت طلب که جز قدرت و ثروت، هیچ درک دیگری از جهان هستی ندارند و برای رسیدن به این دو خواسته، با تمام قدرت از قشر ضعیف سواستفاده می‌کنند تا تصویرگر دنیایی پر از بی‌رحمی و کثیفی و مملو از اختلاف طبقات اجتماعی باشند.

بعد از این که بنابر اتفاقاتی نامشخص گروه اسنت از هم می‌پاشد، این کارگر ارتقا یافته تصمیم می‌گیرد تا برای برقراری دوباره‌ی نظم به سراغ ریشه‌ی مسائل برود؛ مسائلی که باعث شده تا گروه اسنت به غیبتی مبهم فرو رفته باشد و از همین رو برای برگرداندن نظم و عدالت به دنیای ولس، لازم است تا یک بار دیگر اتحاد برقرار شود و بسیاری از سندیکاها و اشخاص منفعت طلب، از بین بروند.

با این حال، هر چند داستان بازی کار راه‌انداز به نظر می‌رسد، اما به سبب نبود فرمول روایی مناسب، هرگز نمی‌توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم؛ از طرفی دیگر، برای پیش بردن اکثر ماموریت‌های اصلی و فرعی، باید از اشخاصی دستور بگیریم که شخصیت پردازی ضعیفی دارند و تا حدی هم تاثیری روی روند اصلی داستان نمی‌گذارند. از طرفی دیگر هم، باید اعتراف کنم که تمام این کاراکترها، یکی از یکی کلیشه‌ای‌تر و چندش‌آورتر هستند! غرق شدن در چنین داستانی، واقعا کار هر کسی نیست؛ اگر نظر من را بخواهید، می‌گویم که کار هیچ کسی نیست.