نقد فصل چهارم سریال Stranger Things – اتفاقات عجیب (تا پایان قسمت هفتم)

وقتی از قمارِ بزرگ برادران دافر صحبت می‌کنیم، از ریسکی حرف می‌زنیم که در سایر فیلم و سریال‌های ژانر وحشت به وضوح به چشم می‌بینیم. سریال داستان وحشتناک آمریکایی (American Horror Story) نمونه بارزی در این زمینه است. با این‌که سازندگان این سریال از چارچوب‌ موفق فصل‌های ابتدایی برای خلق فصل‌های جدید استفاده کرده‌اند، نتیجه مطلوبی در بر نداشته و خروجیِ کار، یک محصول رده پایین از لحاظ کیفی بود. به هر ترتیب، یک محصول تلویزیونی اگر نوآوری و بداعت خاصی در زمینه قصه‌گویی از خود نشان ندهد، استفاده مکرر از یک ساختار موفق نه تنها تدبیر درستی نیست، بلکه مخاطب از تماشای سلسله اتفاقاتی تکراری کلافه خواهد شد. با این حال، برادران دافر نه به دلیل شانس، بلکه استفاده از یک سری نکات خاص توانسته‌اند در این قمار پیروز شوند.

برادران دافر همچنان نسبت به روس‌ها دیدگاهی صفر و یکی دارند

فصل چهارم سریال اتفاقات عجیب مثل سایر فصل‌های پیشین از روایت‌های چند جانبه استفاده می‌کند. از یک طرف جویس، از یک سمت دیگر هاپر، از سمتی دیگر الون و از سمتی دیگر گروه همیشگی بچه‌ها را داریم که هر کدام برای هدف مد نظرشان تلاش می‌کنند. همچنان تدوین درست و تغییر زاویه روایت از شخصیتی به شخصیتی دیگر یکی از هیجان‌های این سریال محسوب می‌شود. با این حال، در فصل چهارم هاپر نیز به جمع راوی‌های سریال می‌پیوندد. قصه هاپر بیش از اندازه کلیشه‌ای و قابل حدس است. از یک طرف دیگر، برادران دافر همچنان نسبت به روس‌ها دیدگاهی صفر و یکی دارند؛ یعنی روس‌ها در دنیای سریال اتفاقات عجیب یا کاملا بد هستند یا کاملا خوب. زندان‌بانی هم که در نهایت با هاپر تا حدودی عیاق می‌شود، نگرش و خصیصه‌های رفتاری به نسبت مشترکی با هاپر دارد. گویا سازندگان تلاش کرده‌اند تا این دیدگاه نژادپرستانه خود را تا حدودی با خلق چنین شخصیت یک بار مصرفی توجیه کنند که آدم خوب یا بد همه جا و در هر جامعه‌ای حضور دارد. با این حال، چنین ابتکاری درست از آب و گل درنیامده و نمایش یک شخصیت در میان گروهی از افراد دیگر که تمام و کمال منفی و سیاه هستند قرار نیست تنفر داستان‌نویس‌ها از نژاد روس را به همین راحتی توجیه کند.