نقد فیلم Moonfall – سقوط ماه

اگر فیلم سقوط ماه را از لحاظ داستانی به دو نیم تقسیم کنیم، نیمه ابتدایی فیلم اصلا و ابدا چیزی نیست که بتوان آن را صرفا «خوب» دانست. ریتم عجولانه روایت داستانی، منطق عملیات بسیار ضعیف عوامل مدیریتی ناسا و خلق چند موقعیت زودهنگام تنها چند ایراد محرز نیمه ابتدایی فیلم است. امریش طبق معمول بدون حوصله تلاش می‌کند روایت یک قصه را بدون فوت وقت آغاز کند. آن هم بدون هیچ مقدمه‌چینی و خلق چند موقعیت من باب آشنایی با شخصیت‌ها و جهان پیرامون‌شان. از آنجایی که فتحِ بابی صورت نمی‌گیرد و مستقیم و بدون درنگ وارد اولین اتفاق داستانی می‌شویم، ارتباط با کاراکترهای اصلی یعنی برایان هارپر (با بازی پاتریک ویلسون) و فاولر (هِیل بری) ممکن نیست. از آن سو، پس از چند سکانس بدون هیچ زمینه‌چینی خاصی، با شخصیتی دیگر به اسم کِی‌سی هاوس‌من (با بازی جان برادلی)‌ آشنا می‌شویم؛ فردی که قرار است نقش کلیدی در این داستان ایفا کند. وقتی نقطه صفرِ شخصیت‌ها یعنی معرفی‌شان به این شکل است، نمی‌توان به شخصیت‌پردازی اشخاص داخل داستان دل خوش بود. رفتارهای کی‌سی در پایان، تعامل و مراوده خیلی راحتِ برایان با فاولر و صد البته رفتار برایان با پسرش سانی و خیلی از رفتارها و خصیصه‌های کاراکترها نشان می‌دهد که امریش به پرورش شخصیت‌های خیالی‌اش اصلا و ابدا فکر درست و حسابی نکرده و هر کدام از شخصیت‌ها صرفا بیانگر و نماینده یک صفت هستند.

فیلم سقوط ماه در نیمه ابتدایی خود، بیشتر از این‌که تمرکزش را روی قصه‌گویی بذارد، روی نمایش آخرالزمان مانور می‌دهد

فیلم سقوط ماه اثر سرگرم‌کننده‌ای است. شاید نتوان با شخصیت‌های فیلم ارتباط برقرار کرد اما با آخرالزمانِ داخل داستان چرا! اتفاقاتی که به‌واسطه سقوط ماه در حال نمایش است، پایه و اساس علمی دارد اما امریش نمایش آخرالزمانِ‌ فیلمش را صرفا محدود کرده به چند نمای کامپیوتری که صرفا خرابی‌های روی کره زمین را نشان می‌دهد. فیلم سقوط ماه در نیمه ابتدایی خود، بیشتر از این‌که تمرکزش را روی قصه‌گویی بذارد، روی نمایش آخرالزمان مانور می‌دهد. کارگردان به هدفش می‌رسد اما اکثر این نمایش‌ها یک مدل نمایشِ فخرفروشانه‌ایست که هیجان زیادی را به بیننده تزریق نمی‌کند و علنا صحنه‌هایی دکوری محسوب می‌شوند؛‌ چراکه بحران‌های پیشِ روی انسان‌ها صرفا از دور قابل مشاهده است و خطر مهلک و نگران‌کننده‌ای برای کاراکترهای اصلی رخ نمی‌دهد. اگر هم در چند صحنه شخصیت‌های اصلی در حال تکاپو برای نجات جان‌شان باشند هم نمی‌توان آنها را جدی گرفت؛‌ چراکه می‌دانیم بقای سرگرمیِ فیلم سقوط ماه، به زنده نگه داشتن شخصیت‌ها تا اواخر فیلم است؛ به این خاطر که کلی سوالِ بی‌پاسخ باید از طریق کنجکاویِ همین شخصیت‌ها به جواب برسند.