چرا باید سریال Black Mirror را یک اثر در سبک وحشت دسته‌بندی کرد؟

اغلب اوقات پس از پایان‌بندی اپیزود، کارگردان ما را به حال خودمان رها می‌کند

تا این لحظه که این یادداشت را مطالعه می‌کنید، پنج فصل از سریال آینه سیاه پخش شده و چارلی بروکر، شورانر سریال همچنان علاقه‌مند است تا اپیزودهای بیشتری را در قالب فصل‌های مختلف تولید کند. البته ایده‌پردازی و نگارش یک سناریو که بتواند حس و حال خفقان و چه بسا ترس از آینده بشر را از حیث پیشرفت هوش مصنوعی و فناوری به درستی نمایش دهد، کار بسیار دشوار و سختی به شمار می‌رود. نکته جالب اینجاست که اگر از بیننده‌های آینه سیاه بخواهید اپیزود مورد علاقه‌شان را از بین پنج فصل انتخاب کنند، احتمالا هر بیننده، یک اپیزود خاص را برمی‌گزیند که شاید همان اپیزود از دید یک بیننده‌ی دیگر، چندان دندان‌گیر نباشد. نباید به این موضوع، به چشم یک نقطه ضعف نگاه کرد؛ چرا که دنیای به تصویر کشیده در هر اپیزود قرار نیست روی تمام بیننده‌ها اثر یکسانی داشته باشد. برای نمونه اگر شما هم مثل من، خودتان را یک گیمر کهنه‌کار می‌دانید، احتمالا بیشتر از اپیزودی لذت می‌برید که یک شرکت بازی‌سازی تصمیم داشته تا یک بازی ترسناک کاملا رئال و واقعی را تولید کند.

در هر صورت شاید سریال آینه سیاه در ظاهر از عناصر ژانر علمی-تخیلی بهره می‌برد اما از جنبه معنایی و نوع روایت داستانی، به یک فیلم وحشتناک مثل سری فیلم‌های فعالیت‌های ماوراالطبیعه (Paranormal Activity) شباهت دارد. همان‌طور که پس از تماشای پایان قصه‌ی قسمت اول «فعالیت‌های ماوراالطبیعه» تا مدت‌ها حتی از تکان خوردن پرده‌ی اتاق تا سر حد مرگ وحشت می‌کردیم، پس از تماشای هر اپیزود از سریال آیینه سیاه هم احتمالا ذهن‌تان تا مدت‌ها درگیر این موضوع خواهد شد که «نکند واقعا این اتفاق در آینده نزدیک برای ما هم بیفتد».