نقد فیلم Harry Potter 20th Anniversary: Return to Hogwarts

اول از همه این‌که خبری به آن صورت از جی.کی رولینگ نیست. چطور می‌شود که برای مالفوی‌ها یک فصل را طراحی می‌کنند، اما برای جی.کی رولینگ در حد چند صحنه در این مستند تدارک دیده شده؟ کسی که خالقِ این دنیای جادویی عظیم است لیاقت یک فصل را داشت. شاید خیلی از ما دلمان می‌خواسته تا نظر رولینگ را درباره تک تک فیلم‌ها بدانیم و از طرفی دیگر از سلایق و علایقش نسبت به صحنه‌ها، سکانس‌ها، بازیِ هنرمندان و خیلی از موارد دیگر باخبر شویم. عجیب است که در صحبت کارگردان‌ها، آنها در توضیح برخی مسائل و چالش‌های پیشِ روی‌شان مثل تصویرسازی مسابقه کوییدیچ به رولینگ استناد می‌کنند اما سوال پیش می‌آید که چرا نظر خودِ رولینگ را تمام و کمال از زبان خودش نشنیدیم؟ آیا از روی غرض‌ورزی و مشاجره‌های پشت پرده رولینگ را کنار گذاشتند یا از آن سو، رولینگ دلش نمی‌خواسته چنین ضیافتی برپا شود؟‌

خبری به آن صورت از جی.کی رولینگ نیست

مسئله‌ی دومی که آزارمان می‌دهد، در مدت زمانِ کمی بود که به هنرمندانِ متوفی اختصاص داده شده بود. برای مثال دلمان می‌خواست تا از اولین بازیگر دامبلدور یعنی ریچارد هریس اطلاعات بیشتری کسب کنیم. به هر حال او کم آدمی نبود. برای نویسنده‌ی این نقد واقعا سوال بود که یکی مثل ریچارد هریس که با فیلم‌های گلادیتورِ ریدلی اسکات و کمِلوتِ جاشوا لوگان اوج گرفت، چطور سر از نقشِ دامبلدورِ هری پاتر در آورد. از این نقش مهمتر، آلن ریکمن بود که در نقش سوروس اسنیپ خوش درخشید و چه سکانس‌های زیبایی را می‌توانیم در همین الان در ذهن‌مان مرور کنیم. مگر می‌شود صحنه‌های احساسی مربوط به اسنیپ از یادمان برود؟ به جایِ صحنه‌‌های مربوط به بلاتریکس – که کم هم نیست! – ای کاش درباره‌ی سکانس‌های اسنیپ صحبت می‌شد. با این اوصاف تدوینِ کار را به گونه‌ای در آوردند که این مستند با جمله‌ی عاشقانه‌ی ماندگار اسنیپ به پایان برسد. حداقل به این شکل تلاش کردند تا ادای دینی کنند به هنرمندِ دوست‌داشتنی‌ای که نقش بسیار سختی در طول این همه سال برعهده داشت.

اگر این دو نقطه ضعف را کنار بگذاریم، مستند هری پاتر: بازگشت به هاگوارتز حس و حال خوبی به ما می‌دهد. در نهایتِ امر، عوامل دست‌اندرکارِ این پروژه موفق شده‌اند که اشکِ دنیل ردکلیف و دوستانش را در پایان مستند در بیاورند که ما هم کمی بغض کنیم اما این دورهمیِ دوستانه باعث شد تا از تماشای سن و سالِ کنونی بازیگرهای مورد علاقه‌مان در نقش شخصیت‌هایی که با گوشت و پوست خود دوستشان داشتیم کمی به فکر فرو برویم. از این‌که چطور ۲۰ سال عین برق و باد گذشت؟ این مستند حس و حال خوب به ما می‌دهد، ولی در کل محوریتش بر این قضیه استوار شده تا کارگردان‌های پروژه را بیشتر شناخته و با روحیاتشان آشنا شویم. این مستند را می‌توان جدا از اهداف ریز و درشتی که داشته، علنا یک مدل تیزرِ تبلیغاتی برای فیلم‌سازهای سری هری پاتر نیز دانست.