نقد فیلم C’mon C’mon – بی‌خیال بی‌خیال

در کنار یک تجربه‌ی بصری معنادار، گرم‌ترین عنصر فیلم صمیمیت بین شخصیت‌هاست، تا جایی که شخصیت‌ها برای مخاطب بازیگر جلوه‌ نمی‌کنند، در اصل تبدیل به موجوداتی شده‌اند که به ‌‌آن‌ها اهمیت می‌دهید. سیاه و سفید گرفته شدن فیلم شاید اشاره‌ای باشد به به طیف چنین داستانی در اعصار مختلف جوامع بشری؛ برای هرکس، در هر زمانی. این‌چنین است که گوهر داستان به‌واسطه تصمیمات فیلم‌برداری و فضاسازی‌های معتبر خودنمایی می‌کند. لازم نیست کودک مورد مصاحبه‌ی جانی باشید، پرسش‌های او ابتدا از خود و سپس از مجموعه تماشاگران فیلم است که در طول فیلم تکامل پیدا می‌کند. سخت است که فکر کنیم مخاطب با سوالاتی چون: «آینده را چگونه تصور می‌کنی؟ چه چیزی تو را خوشحال می کند؟» بیگانه باشد. این سوال هم در طول فیلم بی‌خیال بی‌خیال مطرح است که آیا جانی صرفا یک فرد روشن فکر است یا مانند پیامبری‌ست که همزمان و به تناسب موقعیت‌ها از بازدارنده‌ها و محرک‌های معنوی می‌گوید؟

فیلم زودباش زودباش طوفانی‌ست از احساسات تلخ و شیرین، عواطفی که جوانب احتیاط را کنار گذاشته و به عمیق شدن ادامه می‌دهند

فیلم زودباش زودباش طوفانی‌ست از احساسات تلخ و شیرین، عواطفی که جوانب احتیاط را کنار گذاشته و به عمیق شدن ادامه می‌دهند؛ دیدن آن نیاز به حوصله دارد. شاید شخصیت جانی به یک معلم یا ابزار داستان‌سرایی شبیه باشد، این یک عیب نیست، در اصل این فرد همان موجود کنجکاوی‌ست که از فرصت آموزش به جسی استفاده می‌کند، کتاب‌هایی برای او می‌خواند و گاهی به وضوح گریزی به ارزش مقام مادر می‌زند. سخت‌ترین کار فیلم‌ساز دور شدن از کلیشه‌های مرتبط با زندگی‌ست؛ از نگاه مخاطبِ متحیر این مورد به‌خوبی انجام شده است چراکه وزن عاطفی فیلم در جریان است و تنها روی طرح داستانی -یعنی روابط جانی و جسی- متمرکز نشده، از طرفی کودکانِ فیلم به‌دلیل ماهیت کودکانه‌ی خود، طبیعتا قصد بروز افکار عمیقی را ندارند (هرچند که این‌طور به‌نظر می‌رسد) و سایر شخصیت‌ها به‌طرز زننده‌ای فلسفی نمی‌شوند. مخاطب برای این ارتباط دایی و خواهرزاده ارزش قائل است، در طرف دیگر جانی چنین فرایندی را دشوار می‌یابد، گاهی حتی خشمگین می‌شود. در تمام این جزئیات، میلز به‌شکل هوشمندانه‌ای عناصر دراماتیک را کم‌رنگ نگه داشته تا جسی در مقابلِ نگاه جانی به شخصیتی معنادار تبدیل شود.

این اثر از جنبه‌ی قیاسیِ خود دست به اقدامی ارزشمند می‌زند؛ جانی راهنمای کودکی‌ست و خود توسط خواهرش راهنمایی می‌شود. کودکان حاضر در فیلم تخیلی خلق نشده‌اند و حتی همه آن‌ها بازیگر هم نیستند، این صحنه‌ها در فیلمنامه نگاشته نشده‌اند. فینیکس در برخورد با آن‌ها بداهه‌پردازی می‌‌کند؛ اصالت و صمیمیت فینیکس اجازه داد تا کودکان با او از اعماق دل صحبت کنند.