چرا پرواز MH370 مالزی هرگز پیدا نشد

معمای مربوط به پرواز MH370 با بحث در مورد علت ناپدید شدن هواپیما بیشتر می‌شود. ربوده شد؟ آیا دچار شکست مکانیکی شده است؟ یا شاید خلبان آن، ناخدا زهاری احمدشاه ۵۳ ساله، به نحوی درگیر اتفاقاتی بود که روی داد. این تئوری‌ها و موارد دیگر به طور گسترده در گزارش‌های رسانه‌ای در ماه‌ها و سال‌های اولیه پس از ناپدید شدن هواپیما منتشر شد، به‌ویژه این ایده که وی ممکن است اقدام به قتل و خودکشی کرده، مطرح شده بود.

در حالی که گادفری و لاین با هم کار نمی‌کنند یا از توضیح یکدیگر در مورد مکان هواپیما پشتیبانی نمی‌کنند، هر دو معتقدند که دخالت خلبان ممکن است خارج از پایگاه نباشد. گادفری می‌گوید: «کاپیتان یک شبیه‌ساز پرواز در خانه داشت، جایی که پروازی را برای سوختن فرسودگی در اقیانوس هند شبیه‌سازی کرد.

گزارش نهایی ATSB نیز همین موضوع را تایید می کند. در این گزارش آمده است که از شبیه ساز پرواز کاپیتان شش هفته قبل از ۸ مارس ۲۰۱۴ برای ترسیم مسیری تا حدودی شبیه به مسیر پرواز MH370 استفاده شده است که در کوالالامپور برخاسته و «به سمت تنگه مالاکا، با پیچ و تاب سمت چپ و مسیر به سمت بالا رفته و تا جنوب اقیانوس هند پیش رفته است.

اما اگر اینطور بود، چرا خلبان تصمیم گرفت هواپیمای خود را ساقط کند؟ شاید پاسخ هرگز مشخص نباشد، اما مستند بی‌بی‌سی درباره MH370 که در آن گادفری ظاهر می‌شود، به گزارش‌هایی درباره سلامت روان خلبانان خطوط هوایی و بروز قابل توجه افسردگی اشاره می‌کند و به‌عنوان یکی از انگیزه‌های بالقوه برای خودکشی. توسط برخی مطالعات مستند شده است،

مطالعه‌ای که توسط مجله سلامت محیطی منتشر شد، نشان داد که ۱۳.۵ درصد از ۱۴۳۰ خلبانی که در هفت روز گذشته در زمان نظرسنجی به عنوان خلبان هواپیمایی کار می‌کردند، به افسردگی مبتلا بودند در حالی که “هفتاد و پنج شرکت کننده گزارش کرده‌اند که در دو هفته گذشته افکار خودکشی داشته است. اگر این سوال را بپرسید که انگیزه کاپیتان چه بود؟ و هیچ انگیزه دیگری وجود ندارد؛ چراکه او وضع مالی خوبی داشت، روابطش خوب بود، در شرف طلاق نبود، پس به این نتیجه می‌رسید که وضعیت روحی بدی نداشته است.

ردیابی مکان نهایی هواپیما

گادفری که به‌طور مستقل کار می‌کند، به تلاش‌های خود برای تعیین محل نهایی لاشه MH370 ادامه داده و لاین نیز برای انجام این کار به‌تنهایی تلاش کرده است. تلاش گادفری شامل مطالعه سیگنال‌های WSPR رادیویی از شب ناپدید شدن هواپیما بود. محققان رادیویی دائماً سیگنال‌های آزمایشی ارسال می‌کنند و داده‌های سیگنال را ضبط می‌کنند، چیزی که دهه‌هاست در حال وقوع است.

به همین دلیل است که این داده‌ها بسیار مهم هستند، زیرا وقتی هواپیما از طریق سیگنال رادیویی عبور می‌کند، سیگنال را مختل می‌کند و از این اختلال می‌توان حضور هواپیما را ردیابی کرد. گادفری توضیح می‌دهد: «به ۸ مارس ۲۰۱۴ برگشتم و همه سیگنال‌ها را دانلود کردم. هزاران نفر از آنها وجود دارد و من از آخرین نقطه شناخته شده MH370 که توسط رادار تعریف شده بود شروع کردم و مسیر آن و داده‌های اقیانوس شناسی را ردیابی کردم.”

تمام این تلاش‌ها و بیشتر از سوی گادفری، از جمله ترکیب مجموعه‌ داده‌های مختلف که قبلاً در حوزه‌های جداگانه نگهداری می‌شد، او را به این نتیجه رساند که هواپیما در ۱۵۰۰ کیلومتری غرب پرث، استرالیا قرار دارد. گادفری می‌گوید: «محل سقوط MH370 که توسط فناوری WSPR تعریف شده است، در دایره‌ای با شعاع ۳۰ کیلومتری و در مرکز ۲۹.۱۲۸ درجه جنوبی ۹۹.۹۳۴ درجه شرقی قرار دارد. “این منطقه در ۱۵۶۰ کیلومتری غرب پرث استرالیا قرار دارد. فقط یک جستجوی دیگر در این منطقه طول می‌کشد و ما MH370 را پیدا خواهیم کرد.”

در همین حال، لاین می‌گوید که این هواپیما در غرب پرث در امتداد طول جغرافیایی پنانگ پیدا خواهد شد. این مکان بسیار مهم است زیرا پنانگ زادگاه خلبان بود و مشخص شد که هواپیما در ساعاتی پس از خروج از مسیر خود به پانانگ منحرف شده است، شاید تا کاپیتان بتواند نگاه نهایی را داشته باشد. لاین معتقد است مکان دقیق MH370 و مسیر پرواز برنامه ریزی شده آن از اطلاعات شبیه‌ساز خلبان رمزگشایی شده است.

مانند گادفری، لین به اطلاعات زیادی که از ۸ مارس ۲۰۱۴ مرتب کرده است، اشاره می‌کند که بیشتر از نظریه مکان‌یابی او پشتیبانی می‌کند، مانند یک دنباله ۳۰۰ کیلومتری از ناهنجاری‌های ابری که مربوط به مسیر پرواز نهایی MH370 است. لاین می‌گوید: «خلبان سعی می‌کرد با پرواز در میان ابرها پنهان شود، اما در عوض یک دنباله طولانی قابل مشاهده در پنج تصویر ماهواره‌ای مستقل از سه گذر ماهواره‌ای بر جای گذاشت.»

لاین می‌گوید: «فقط یک نفر در آن هواپیما وجود داشت که می‌توانست آن مسیر مخفی پرواز و مکان فرود را که از اهمیت ارتباط با طول جغرافیایی پنانگ خبر داشت، طراحی کند.»

لاین معتقد است که بزرگ‌ترین چالش برای یافتن نهایی هواپیما این است که «سنجش لازم» پیرامون هر نظریه یا مکان پیشنهادی جدید معمولاً توسط مقاماتی که بر ادامه جستجو در منطقه‌ای به نام قوس هفتم تمرکز دارند رد می‌شود. همانطور که اسناد ATSB توضیح می‌دهند، قوس هفتم منطقه‌ای است – بر اساس تجزیه و تحلیل داده‌های ماهواره‌ای و مدل‌سازی رانش – که گمان می‌رود MH370 زمانی که سوختش تمام شد و شروع به فرود کرد به آن رسیده است.

لاین می‌گوید که قوس هفتم مکان اشتباهی است، زیرا بر اساس «این تصور غیرممکن است که هواپیمایی که سوختش تمام می‌شود، فوراً با یک شیرجه با شتاب گرانشی با سرعت بالا مواجه می‌شود، اما حتی یک تکه زباله هم در آن منطقه وجود ندارد».

لاین می‌افزاید: «هیچ گروه بین‌المللی برای بررسی علمی وجود ندارد که به‌طور عینی همه شواهد را ارزیابی کند و یک استراتژی جستجوی جدید ارائه دهد». در عوض طرح جستجوی جدید به طور انحصاری از قوس هفتم یا در یک منطقه کوچک با بررسی ضعیف گسترش می‌یابد، که ادعا می‌کند یک گروه MH370 را پنهان کرده است.

پیدا کردن هواپیما چه چیزی را فاش می‌کند

صحبت از جستجوهای بیشتری برای یافتن MH370 شده است. مکان‌یابی لاشه هواپیما به حل بسیاری از معماها و سؤالات مهم در مورد پرواز محکوم به فنا کمک می‌کند، شاید مهم‌ترین آنها، اینکه چه کسی در زمان ناپدید شدن هواپیما در حال پرواز بود و آیا واقعاً کاپیتان هواپیما بود یا خیر.

گادفری می‌گوید: «تا زمانی که لاشه هواپیما و جعبه سیاه را پیدا نکنیم تا زمانی که این معما را حل نکنیم، شواهد کافی برای ایستادن در دادگاه و تصمیم‌گیری، مقصری نخواهیم داشت.» یافتن لاشه هواپیما همچنین به ما امکان می‌دهد بفهمیم چه کسی در کابین خلبان است.

گادفری می‌گوید: «تنها در این‌صورت است که می‌توانیم از این رویداد درس بگیریم تا بتوانیم هوانوردی را در آینده ایمن‌تر کنیم». به‌گفته وی، هر کجا که لاشه هواپیما قرار گرفته باشد، احتمالاً حداقل ۳ تا ۴ هزار متر زیر آب، در یک محیط عمیق، تاریک و بسیار سرد قرار دارد – محیطی که برای حفظ شواهد ایده‌آل است، حتی ده سال پس از این واقعیت.