بررسی سریال The Witcher – ویچر

البته وفاداری به منبع اقتباس، تنها به داستان محدود نمی‌شود. در روی دیگر سکه، طراحی شخصیت‌ها قرار دارد که در بسیاری از موارد با آنچه در کتاب‌ها توصیف شده، فاصله‌ی بسیاری دارد. ینفر جادوگری با موهای سیاه و پوستی سفید (به قول کتاب: رنگ پریده) توصیف شده که زیبایی غیرقابل وصفی دارد، اما «آنیا چالاترا»، بازیگر نقش او، همانطور که از نامش پیداست، اصلیتی هندی دارد و از این جهت پوستش تیره یا به قول عامیانه «سبزه» است. چالاترا به هیچ وجه آن زیبایی خیره‌کننده‌ای را که ساپکوفسکی در کتاب خود توصیف می‌کند را به بیننده انتقال نمی‌دهد. «فرینجیلا ویگو» جادوگر دربار «نیلفگارد» و از دوستان ینفر، در این سریال به کلی دچار تغییر نژادی شده و نقش او را یک بازیگر انگلیسی-زیمباوه‌ای به نام «میمی ایندوئنی» ایفا می‌کند. البته فرینجیلا تنها شخصیت داستان نیست که از نظر نژادی دچار تغییرات اساسی می‌شود. گونه‌ی خاصی از الف‌های جنگلی به نام «دِریادها» که در جنگل «بروکیلون» ساکن هستند و براساس توصیفات کتاب‌ها، آنها پوستی مایل به رنگ سبز دارند. با این حال سریال The Witcher برای نشان دادن این نژاد از موجودات جادویی نیز به طور کلی از بازیگران سیاه‌پوست استفاده می‌کند.

حتی اگر به سریال The Witcher به عنوان یک اثر مستقل نگاه شود، باز هم نمی‌توان برخی از ایرادات آن را نادیده گرفت

برای اینکه من را یک «نژاد پرست» خطاب نکنید، باید به این نکته اشاره کنم که استفاده از یک نژاد واقعی (مثل افراد رنگین پوست) برای به تصویر کشیدن نژادهای جادویی داستان، به خودی خود ایده‌ای جذاب و قابل دفاعی است. حتی در خود کتاب‌ها و بازی‌های ویچر هم برخی نژادها و سرزمین‌های داستان، از فرهنگ‌های باستانی و تاریخی الهام گرفته شده‌‌اند؛ مثل مردم جزایر «اسکالیگا» که سنت‌ها و فرهنگی شبیه به «وایکینگ‌ها» دارند اما ایراد نوآوری نژادی سریال The Witcher وقتی بیشتر آشکار می‌شود که شاهد حضور یک الف سیاه‌‌پوست در کنار الف‌های سفیدپوست در داستان هستیم. «دارا»، یک الف سیاه‌پوست است که در مجموعه کتاب‌های ویچر وجود ندارد و صرفا برای سریال خلق می‌شود. تنوع نژادی آن هم درون یک نژاد جادویی امری است که نه تنها ذهن مخاطب را به حاشیه می‌برد، بلکه در جهان ویچر که به خودی خودی سرشار از خرده داستان‌های متعدد و اتفاقات عجیب و غریب است، نتیجه‌ای جز سردرگمی بیننده در پی ندارد. اگر تمامی الف‌ها یا دِریادهای سریال توسط بازیگرهای سیاه‌پوست به تصویر کشیده می‌شدند، می‌توانستیم آن را نوعی خلاقیت از سوی سازندگان اثر بدانیم، اما ملغمه‌ی نژادی که سریال The Witcher در برابر بینندگان قرار می‌دهد تنها ریشه در شرایط سیاسی-اجتماعی حاکم بر سینمای آمریکا و به منظور جلب نظر فعالان اجتماعی است.

حتی اگر به سریال The Witcher به عنوان یک اثر مستقل نگاه شود، باز هم نمی‌توان برخی از ایرادات آن را نادیده گرفت.  بزرگ‌ترین نقطه ضعف این اثر، نحوه‌ی روایت داستان است. همانطور که پیش از این اشاره کردیم، سریال The Witcher داستان سه شخصیت اصلی خود را به موازات یکدیگر روایت می‌کند و سرانجام آنها را در قسمت‌های پایانی سریال به یکدیگر متصل می‌کند. با این حال باید بدانید که میان ماجراهای ینفر در قسمت دوم تا گردهمایی نهایی قهرمانان در قسمت هشتم، چیزی نزدیک به ۷۰ سال اختلاف زمانی وجود دارد. به عبارت دیگر، ینفر در قسمت دوم سریال، دختری نوجوان است و در قسمت هشتم، زنی ۹۰ ساله. این امر در خصوص ماجراهای گرالت هم صادق بوده و شاید مخاطبان تیزبین این اثر بتوانند این اختلاف زمانی را از مقایسه‌ی سن پادشاه «فولتست» در دو خط داستانی گرالت و ینفر طی قسمت سوم، درک کنند. عدم اطلاع رسانیِ این بازه‌ی زمانیِ بسیار طولانی باعث می‌شود تا بیننده‌ها بیش از نیمی از سریال را با این خیال طی کنند که شاهد روایت داستان‌هایی موازی در نقاط جغرافیایی مختلف جهان ویچر هستند. اگر فکر می‌کنید که این روایت آشفته حاصل اشتباه فنی و امری ناخواسته بوده، سخت در اشتباه هستید؛ زیرا لورن اشمیت هیسریچ در مصاحبه‌ای اعلام کرد که عمدا تصمیم به چنین کاری گرفته تا بینندگان دچار چنین اشتباهی شوند! او این کار را با هدف «پرتاب کردن بیننده‌ها به اعماق جهان ویچر» انجام داده، آن هم بدون اینکه در ابتدا شنا کردن در این آب‌های خطرناک را به آنها بیاموزد. جهان این مجموعه به خودی خود پر از شخصیت‌ها، وقایع و قلمروهای گوناگون است و روایت این حجم از اطلاعات به شکلی معماگونه، ثمره‌ای جز آزار مخاطب ندارد.