نقد فصل دوم سریال The Witcher – ویچر

این تداوم و یکپارچگی باعث شده تا سکانس‌های بی ربط زیادی در سریال وجود نداشته باشد و تمرکز روایت و بیننده روی داستان و شخصیت‌های مهم آن باقی بماند. ماجراجویی گرالت و سیری در زیر ژانر فانتزی حماسی دسته بندی می‌شود که رگه‌هایی از فانتزی غلیظ «High Fantasy» مانند خاکستری بودن موقعیت‌ها و شخصیت‌ها نیز در آن دیده می‌شود. از سوی دیگر با جهان بی رحمی طرفی هستیم که وجه تمایز ویچر با دیگر داستان‌های فانتزی محسوب می‌شود و سریال در به تصویر کشیدن آن عالی عمل کرده است.

یکی از بهترین شخصیت پردازی‌های این فصل به وزمیر تعلق دارد که طرفداران در بازی‌ها و انیمیشن The Witcher: Nightmare of the Wolf به خوبی با او آشنا شده‌اند و نقش و اهمیت او را به خوبی درک می‌کنند. وزمیر حکم پدر را برای گرالت و دیگر ویچرها دارد و نمود رفتارها و شیوه‌ی آموزش او را می‌توان در رابطه‌ی گرالت و سیری و دیگر ویچرها به وضوح دید. همچنین سنگینی بار مسئولیتی که وزمیر را چند بار بین دو راهی منطق و احساس گیر می‌اندازد به ایجاد لحظات دراماتیک کمک شایانی کرده که نیمی از آن به لطف بازی خوبی کیم بودنیا میسر شده است.

خطی شدن روایت در فصل دوم باعث ایجاد تداوم در آن و بوجود آمدن نوعی یکپارچگی در داستان شده و این موضوع نقش زیادی در جذابیت بخشیدن به داستان سریال ایفای کرده است.

هنری کویل در فصل دوم سریال The Witcher بار دیگر ثابت می‌کند که بهترین انتخاب برای ایفای نقش گرالت است و هنر خود را خصوصا در سکانس‌های اکشن سریال به رخ می‌کشد. بخش مهمی از سریال را مبارزات در بر گرفته‌اند که از قسمت اول با سیر سعودی همراه بوده و در نبردهای حماسی قسمت آخر چه از نظر فنی و چه از نظر هیجان به اوج خود می‌رسند. ترکیب تکنیک فیلم‌برداری، تدوین درست و موسیقی متن‌های خاص و شنیدنی در این سکانس‌های اکشن باعث به وجود آمدن مبارزات حماسی و جذابی شده که بیننده از تماشای آنها به وجد خواهد آمد. همچنین استفاده‌ی به جا از Slow motion در به تصور کشیدن جلوه‌های ویژه‌ی خوب سریال نقش پررنگی ایفا کرده است.