-
0/10
برای تماس با فرازمینی‌ها ۴۰۰ سال باید منتظر بمانیم
آیا امکان برقراری ارتباط با بیگانگان وجود دارد
برخی از دانشمندان بر این باورند که تا زمان تماس با فرازمینی‌ها حداقل ۴۰۰ سال زمان باقی است تا انسان به دانش کافی در‌باره ارتباط با این موجودات دست یابد.
هیچ کس به‌طور قطع نمی‌داند، تعداد انبوه ستارگان در آسمان و بی‌نهایت تمدن‌های هوشمندی که سیارات در حال گردش به دور آنها هستند ممکن است پناهگاهی برای فرازمینی‌ها باشند و اینکه چرا ما هرگز هیچ نشانه‌ای از آنها ندیده یا نشنیده‌ایم.
این سوال که اکنون به عنوان پارادوکس فرمی شناخته می‌شود، مدت‌هاست که اخترشناسان و دیگر دانشمندانی را که در حال مطالعه برون‌شناسی هستند که امکان وجود حیات دیگر در کیهان را بررسی می‌کند به سر می‌برد. با توجه به مقاله‌ای که در سایت arXiv منتشر شده، حاکی از آن است که بیگانگان در جایی در کهکشان ما زندگی می‌کنند فقط باید به آنها زمان بدهیم تا متوجه ما شوند و با ارتباط برقرار کنند.
این مقاله که توسط امری واندل، دانشمند ارشد اخترفیزیک در دانشگاه عبری اورشلیم نوشته شده است، بر یافته‌های جدید تکیه نمی‌کند، بلکه تحلیلی متفکرانه از اندازه و مقیاس کیهان است که ما امروز آن را درک می‌کنیم. زندگی در دنیاهای دیگر وجود دارد و این بیگانگان می‌دانند که ما اینجا زندگی می‌کنیم.
بر أساس تجزیه و تحلیل این دانشمند، تخمین زده می‌شود که ۴۰۰ میلیارد ستاره در کهکشان راه شیری و دو تریلیون کهکشان در جهان وجود دارد. بر اساس یافته‌های تلسکوپ فضایی کپلر و سایر رصدخانه‌های زمینی و فضایی، تقریباً هر ستاره در آسمان حداقل به دور یک سیاره دور می‌زند و بسیاری از آنها، مانند خورشید با زباله احاطه شده‌اند.
این موضوع باعث می‌شود تریلیون‌ها تریلیون‌ها دنیا وجود داشته باشد که حداقل در تئوری، می‌تواند روی آنها زندگی حاکم باشد. اما این سکوت بزرگ برای چیست و چرا تماس با فرازمینی‌ها ممکن است سال‌ها به‌طول بینجامد. سیارات زنده مانند سیاره ما ممکن است در جهان بسیار رایج باشند و گونه‌های هوشمندی که آنجا زندگی می‌کنند، به دنبال آن هستند دنیایی سبز و زنده با موجودات هوشمند دیگر پیدا کنند.
بر این أساس انسان از یک قرن پیش اقدام به ارسال سیگنال‌های رادیویی کرده که از اتمسفر عبور می‌کنند و به فضا می‌روند. به‌اصطلاح حباب رادیویی ما که در همه جهات – شمال و جنوب، شرق و غرب – جریان دارد، فقط ۲۰۰ سال نوری قطر و۱۰۰ هزار سال نوری وسعت در جهانی که ۹۴ میلیارد سال نوری قدمت دارد.
علاوه بر این، اگر تمدنی سیگنال ما را دریافت کرده و پاسخی را تا‌کنون ارسال کرده باشد، باید در فاصله ۵۰ سال نوری از ما قرار داشته باشد، یعنی ۵۰ سال طول می‌کشد تا سیگنال رادیویی ما با سرعت نور حرکت کرده و به آن رسیده باشد و ۵۰ سال دیگر برای گیرنده پیامی ارسال کند. این یک قرن فقط زمانی برای یک سلام دو طرفه است.
چه تعداد از آن سیارات ممکن است میزبان حیات باشند؟
برای این کار باید تعداد تمدن‌های کهکشان ما را که قادر به دریافت و پاسخگویی به سیگنال‌های رادیویی هستند، به‌عنوان فاکتور طیفی از متغیرها، از جمله سرعت شکل‌گیری ستارگان خورشیدی، برابر نسبت ستارگانی که توسط سیارات به دور می‌چرخند، نسبت آن دسته از سیاراتی که می‌توانند حیات را پشتیبانی کنند، سیاراتی که واقعاً در آنها حیات پدید می‌آید، آن دسته از اشکال حیاتی که هوش را توسعه می‌دهند و به اندازه کافی هوشمند برای دریافت و ارسال سیگنال هستند و مدت زمانی که چنین تمدنی در واقع آن سیگنال‌ها را قبل از نابودی یا خاموش شدن به هر دلیل دیگری ارسال می‌کند، در نظر گرفت.
البته یک تمدن بسیار پیشرفته بیگانه می‌تواند به جای یک سیگنال رادیویی، یک کاوشگر را به سمت زمین بفرستد، اما این احتمال کم است و انجام آن در نزدیک به ۱۰۰ سالی که ما امواج رادیویی خود را به فضا می‌فرستیم، سخت‌تر است. برای فرستادن حتی یک فضاپیمای نسبتا کوچک به سمت ما، زمان بسیار طولانی و مهارت‌های فنی زیادی لازم است. محاسبات نشان می‌دهد که شتاب دادن یک کاوشگر ۱۰۰۰ کیلوگرمی به حتی یک دهم سرعت نور، ۱۰ هزار برابر بیشتر از تولید سالانه کل انرژی جهانی زمین است.
به نظر می‌رسد که ما به دنبال ارسال این سیگنال‌ها به فضا هستیم، اما به اصطلاح برای «دوران تماس» زمانی می‌توانیم انتظار داشته باشیم که تبادل دو طرفه اتفاق بیفتد که فاصله زمانی بسیار طولانی در پیش داریم. حتی با فرض وجود یک میلیون تمدن هوشمند در سراسر کهکشان، تعداد بزرگی که با در نظر گرفتن تعداد سیاراتی که در دور 400 میلیارد ستاره راه شیری می‌چرخند، بسیار کوچکتر به نظر می‌رسد و آغاز دوره تماس با فرازمینی‌ها ۴۰۰ سال در نظر گرفته می‌شود.
البته این احتمال همیشه وجود دارد که تمدن‌های دیگر می‌توانند سیگنال‌های رادیویی را دقیقاً به همان شکلی که ما هستیم منتشر کنند و ممکن است قبل از اینکه ما را شناسایی کنند، ما آنها را شناسایی کنیم. اما در اینجا، پیشرفت تکنولوژی مانع می‌شود. دانشمندان معتقدند که زمینیان به‌طور فزاینده‌ای به ارتباطات بی‌صدا رادیویی مانند فیبر نوری روی می‌آورند. در نهایت، این امر می‌تواند پنجره را حداقل تا حدی بر روی سیگنال‌هایی که ما ارسال می‌کنیم ببندد درست همانطور که پیشرفت‌های تکنولوژیکی مشابه می‌توانند دنیاهای دیگر را ساکت کنند.
هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که ما از بیگانگان خبری نخواهیم داشت یا آنها از ما چیزی نمی‌دانند. معنی آن این است که اولین تماس با فرازمینی‌ها ممکن است بسیار بیشتر از آنچه تصور می‌کنیم طول بکشد. سکوت بزرگ ممکن است واقعاً با یک سلام بزرگ شکسته شود. سوالی که هیچ کس نمی‌تواند پاسخ دهد این است که چه زمانی.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید