نقد فیلم Those Who Wish Me Dead – کسانی که آرزو دارند من بمیرم

فیلم با این‌که ۱۰۰ دقیقه بیشتر نیست اما در نیمه‌ی اولِ خود آشفته‌‌بازاری است که بیننده را برای درک داستان به شدت به زحمت می‌اندازد. تدوینِ بد و چینش نادرست سکانس‌ها در کنار یکدیگر، طرح داستانیِ به ظاهر منسجم روی کاغذ را به شدت در هم می‌کوبد. مخاطب که ما باشیم باید به سختی تلاش کنیم تمام جوانب داستان را در ابتدا بفهمیم. پدرِ پسربچه‌ی فلک‌زده‌ی داستان درگیر چه ماجرایی شده و چرا عده‌ای می‌خواهند که او سر به تنش نباشد؟ فیلم شسته و رفته اطلاعاتی به ما می‌دهد اما آن‌قدر ضعیف و عاری از هر گونه هیجان که هر از گاهی شاید به خودتان بیایید و از خود سوال بپرسید آیا واقعا فیلم «کسانی که آرزو دارند من بمیرم» یک اثر جنایی است؟ بلاتکلیفیِ فیلم در شرح آنچه گذشت و آنچه که قرار است بر سر شخصیت‌ها بیاید معضل بزرگی است که این فیلم به آن مبتلا شده. با تمام این تفاسیر و با علم به ضعیف بودن سناریو، آنچه که از ضعف‌های این فیلم سینمایی گفتیم، تنها نیمی از نقاط ضعف کلی این محصول است.

فیلم با این‌که ۱۰۰ دقیقه بیشتر نیست اما در نیمه‌ی اولِ خود آشفته‌‌بازاری است که بیننده را برای درک داستان به شدت به زحمت می‌اندازد

فیلم «کسانی که آرزو دارند من بمیرم» نماهای زیبایی دارد و درکِ هنری کارگردان از قاب‌بندی، صرفا در القای نمایش آرامش محیط جنگلی است و بس. حضور یا عدمِ حضور شخصیت در وسط یا کناره‌ی قاب‌های این چنینی قرار نیست دردی را دوا کند و تجربه‌ی بیننده که ما باشیم از این نماها منوط به مفهومی است که پشتِ آن نهفته؛ مفهومی که وجود ندارد یا اگر هم معنی و مفهومی قرار بوده باشد، فرایند انتقال مفاهیم به مخاطب به درستی انجام نمی‌شود. برای مثال در صحنه‌ای که پسربچه را در کنارِ یک اسب می‌بینیم و چند دقیقه‌ی که پدر و پسر عاطل و باطل کنار این موجود نجیب می‌ایستند، نه حسی در بیننده به واسطه‌ی این قاب‌ها به وجود می‌آید و نه لذتی از بابت تماشای این سکانس به دست می‌آوریم. پلان‌های دکوری و تزئینی این چنینی که حذفشان از فیلم لطمه‌ای به تجربه‌ی تماشاگر نمی‌زند، معضل دیگری است که کسی آن را حین پروسه‌ی تولید فیلم جدی نگرفت. با این اوصاف این فیلم می‌توانست توسط کارگردان حداقل چند پله بالاتر از آثار هم‌رده‌اش قرار گیرد.