نقد انیمیشن The Super Mario Bros. Movie – برادران سوپرماریو

مشکل دیگری که از همان ابتدا گریبان‌گیر فیلم می‌شود و تا پایان رهایش نمی‌کند، فیصله‌ی سست و شتاب‌زده‌ی برخی از وقایع است. مثلا نگاه کنید به شکست ارتش کرانکی کونگ (فرد ارمیسن) از سربازان فدایی باوزر که چندان متقاعدکننده به نظر نمی‌رسد. چون پیش‌تر از زبان پرنسس هلو شنیده بودیم که ارتش کرانکی کونگ قوی‌ترین ارتش دنیاست، پس انتظار نداریم که ارتشی با آن قدرت و ابهت _ چنین عاجزانه _ تسلیم سربازان باوزر شود.

با این حال آنچه باعث می‌شود که انیمیشن برادران سوپرماریو چند قدم جلوتر از برخی همتایان خود بایستد، توفیق آن در خلق شخصیتی فکرشده و دوست‌داشتنی است. در واقع، فیلم توانسته است که به شمایل خام و بدون روح ماریو هویت ببخشد و از این مرد سیبیلوی گرد و قلمبه شخصیتی زنده و همدلی‌برانگیز بسازد. او در این‌جا هم دارای هدف و هم صاحب پیشینه‌ای است که کنش‌های متعدد و گوناگونش را به سمت و سوی مشخصی هدایت می‌کند. به همین دلیل، تلاش ماریو برای اثبات توانایی‌های خویش برای تماشاگر ملموس و قابل فهم است و علاقه‌ی این شخصیت به برادرش را نیز می‌توان در جای جای داستان به‌خوبی حس کرد. همچنان که عشق بی‌چشمداشت او به پرنسس هلو یا دشمنی‌اش با کرانکی کونگ امری بدون مقدمه و تقدیری نیست.

در مقابل اما دوستان ماریو از چنین خصوصیاتی بی‌بهره‌اند. اولا روابط کرانکی کونگ با پدرش مبهم و شعارگونه است، ثانیا معلوم نیست که اشاره‌ی فیلم به گذشته‌ی پرنسس هلو با چه هدفی صورت می‌پذیرد، و بدتر از همه، غیبت لوییجی در سرتاسر داستان از او شبحی بی‌شکل و قواره می‌سازد که فقط منتظر است تا ماریو از زندان مخوف باوزر نجاتش دهد! بگذریم از اینکه باوزر چقدر آنتاگونیست باورنکردنی و درمانده‌ای است و دلیل آن‌همه آوازهای فالش و سرسام‌آور هم مشخص نمی‌شود.

مخاطب انیمیشن برادران سوپرماریو کیست؟