بررسی فیلم The Hunt – شکار

پی‌رنگ کلی فیلم قبل از تماشای این اثر، تکلف و پیچیدگی خاصی ندارد. تا به امروز بالغ بر صد مدل فیلم در سبک وحشت ساخته و اکران شده‌اند. با این حال جالب است بدانید دیمن لیندلف، شورانر دو سریال مهیج و معمایی گمشدگان (Lost) و «بازمانده‌ها» (The Leftovers) در بخش فیلم‌نامه‌نویسی این اثر همکاری داشته است. حضور لیندلف در لیست دست‌اندرکاران فیلم «شکار»، به ظاهر دلگرمی خوبی برای تماشاگران است که با خیالی آسوده به سراغ این اثر بروند؛ غافل از این‌که «شکار»، برای فرار از کلیشه‌های ژانر، دست به دامان فیلم‌نامه‌ای می‌شود که به نوعی سنگ بنای خرابی است؛ شالوده و بنیانی که این اثر سینمایی، بر پایه‌ی آن ساخته شد.

«شکار»، برای فرار از کلیشه‌های ژانر، دست به دامان فیلم‌نامه‌ای می‌شود که به نوعی حکم یک سنگ بنای خراب را دارد

خشونت در «شکار» نه تنها کنترل شده نیست، بلکه کارگردان از تک تک موقعیت‌های فیلم‌نامه‌ استفاده می‌کند تا حجم گسترده و زیادی از صحنه‌های خونین و قطع عضو را به مخاطب نشان دهد. این علاقه‌ی بی‌حد و اندازه‌ی فیلمساز در نمایش خشونت توجیه‌پذیر نیست. با آن‌که برای فیلم «شکار» درجه‌بندی بزرگسالانه لحاظ شده، تماشای کل ماجرای فیلم به یک اعصاب پولادین نیاز دارد. بخش زیادی از فیلم به همین نمایش خون و خون‌ریزی خلاصه می‌شود و «شکار» از این حیث، اثری سرگرم‌کننده و جذاب است. با این وجود، باید از خودتان سوال کنید که آیا هدف کارگردان از تولید این فیلم تنها نمایش خشم و خشونت برای سرگرم ساختن ما بوده یا اهدافی دیگر در سر داشته که ما از آن بی‌خبر هستیم؟

البته که کارگردان طرز فکر خاصی را مد نظر داشته؛ در غیر این صورت دیمن لیندلف به این پروژه وارد نمی‌شد. حضور لیندلف به عنوان فیلم‌نامه‌نویس مساوی است با تزریق رگه‌هایی از فلسفه به درون بطن داستان؛ چرا که او پیش از این فیلم، با آثار دیگری به ما نشان داده که چطور می‌تواند مفاهیم مختلفی را از فلسفه به خوبی به ما منتقل کند. به واسطه‌ی صحنه‌های اکشن متعدد فیلم، روایت داستانی تند و سریع پیش می‌رود، اما ضعف‌های اصلی فیلم در یک سوم پایانی داستان، خودشان را نشان می‌دهند؛ درست زمانی که فیلمساز، مخاطبش را به زمانی در گذشته برده و با نمایش یک فلش‌بک، از انگیزه‌ی شکارچی‌ها پرده برمی‌دارد. آیا انگیزه‌ی شخصیت‌های غریبه‌ی داستان برای مخاطب قابل قبول است؟ اگر بخواهیم منطقی به آن نگاه کنیم، باید در جواب یک «خیر» قاطعانه گفت. انگیزه‌ی شخصیت‌ها همگی غیرمنطقی و احمقانه است؛ برای مثال در اولین سکانس اکشن فیلم، رفتار کاراکترها به هیچ عنوان توجیه‌پذیر نیست؛ چه برسد به اینکه باورپذیر باشد. اگر ژانر فیلم کمدی بود، می‌توانستیم برخی وقایع علت و معلولی را در فیلم نادیده بگیریم، اما ماجرا اینجاست که در این اثر رازآلود و وحشتناک، تا آخرین لحظه‌ی داستان با شخصیت‌هایی روبه‌رو هستیم که از سر لجاجت و چه بسا سماجت به جلو پیش می‌روند. از یک طرف شکارچی‌هایی را تماشا می‌کنیم که نه شخصیت‌پردازی قابل قبولی دارند و نه اهداف منطقی را در طول داستان دنبال می‌کنند؛ از طرفی دیگر شخصیتی به اسم «کریستال» (با بازی بِتی گیلپین) را می‌بینیم که به طرز غیرقابل باوری باهوش و تنومند است و برای یک مقصود و نیت تا انتهای داستان با قدرت پیش می‌رود. این حجم از عناصر فیلم که بدون هیچ منطق و برهانی کنار هم گرد آمده‌اند برای یک مخاطب سینما، حتی فردی که دلش می‌خواهد برای ساعتی هم که شده سرگرم شود، به هیچ عنوان قابل قبول نیست.