بررسی فیلم The Devil All the Time – شیطان تمام‌وقت

شخصیت‌ها به جز آروین، ویلارد و حتی سندی تکلیفشان کامل مشخص است و بیننده نیز پس از مدت زمانی هر چند کوتاه متوجه می‌شود که کاراکترهای دنیای فیلم با خودشان چند چند هستند. حد وسطی برای شخصیت‌ها به جز سه کاراکتری که اشاره شد، نه تعریف می‌شود و نه حس. این مقوله البته تقصیر کارگردان و سناریونویس این پروژه نیست. قصه این‌گونه به صورت اورجینال نوشته شده که در فیلم The Devil All the Time هیچ شخصیت مثبتی وجود ندارد و در واقع نویسنده‌ی رمان دیدگاهی به این صورت داشته که یک انسان، چه با گرایش مذهب و چه بدون مذهب، تابع قوانین و نیازهای فیزیولوژیک بدنش است و اگر یک انسان در شرایطی سخت قرار گیرد یا اتفاق بدی برای عزیزانش بیفتد، احتمال این‌که این فرد بخت‌برگشته دست به انجام کارهایی بزند که از دید قانون، یک بزه و خلاف است بسیار زیاد خواهد بود. در حقیقت نام فیلم (شیطان تمام‌وقت)، اشاره‌ای است به همین طرز تفکر که اصلا واژه‌ای به اسم فرشته در دنیای واقعی فیلم نه معنی پیدا کرده و نه کسی می‌تواند به این سمت و سو با اختیار خودش پیش برود. کارگردان فیلم، معنا و مفهوم مندرج در رمان را گرفته، درصد اغراقش را به شدت بالا برده و در نهایت تحویل مخاطب سینما می‌دهد. آیا هدف این بوده که بیننده‌ی فیلم قادر باشد تا بزه و خلاف را در جامعه ریشه‌یابی کند؟ اگر به ریشه‌یابی بود پس چرا میزان اغراق در این فیلم به شدت زیاد حس شد؟ یافتن فردی که در این فیلم معصیتی نکرده کار بسیار سختی است، اما دوربینِ فیلم‌ساز نیز عمده توجه‌‌ها را به سمت اعمال قبیح خلافکاران فیلم می‌برد. با توجه به پایان فیلم و گفت‌وگوهای پایانی دو شخصیت انتهایی داستان شیطان تمام‌وقت، این موضوع به صورت مستقیم، و نه غیرمستقیم نتیجه گرفته می‌شود که اگر مثل دنیای وسترن، فرد صلاح ببیند که برای انتقام باید جان فرد دیگری را بگیرد، این اتفاق هم منطقی است و هم از طرفی دیگر نمی‌توان به آن خرده گرفت. کارگردان موفق می‌شود در طول مدت ۲ ساعت و خرده‌ای فیلم کاری کند که ما با آروین راسل، احساس هم‌ذات‌پنداری کنیم و حال و روز او را درک کنیم. کارگردان رسما و با زبانِ بی‌زبانی هم ذاتِ اصلی بشری را نشان می‌دهد و هم به‌واسطه‌ی دیالوگ‌‌ها با بیننده صحبت می‌کند که ذات انسانی تا چه اندازه می‌تواند پلید باشد. شاید تفاوت اصلی رمان شیطان تمام‌وقت با فیلمش در این موضوع است که ما به عنوان مخاطب فیلم می‌پذیریم که این پلیدی در واقع چیز بدی نیست و جزئی از وجودمان است و خبری از یک محرکه‌ی خارجی و ماورایی به اسم شیطان نیست. در اواسط فیلم هم شما می‌توانید بفهمید که چرا اسم این ماجرا، شیطان تمام‌وقت است. از دید نویسنده‌ی فیلم و نه راوی، ما همگی شیطان هستیم و تنها در زمان و مکان درست، روی و خصلت اصلی خودمان را در جامعه به نمایش می‌کشیم. این نمایش‌های شیطانی را بارها و بارها در طول مدت فیلم تماشا می‌کنیم و با توجه به پایان‌بندی فیلم و ورود شخصیتی کاملا جدید و صد البته غریبه به داستان، می‌توان این موضوع را به کل دنیای ذهنی نویسنده‌ی داستان تعمیم دهیم که تمامی انسان‌ها، مثل هم هستند؛ فارغ از مفاهیم و گرایش‌های مذهبی.