-
0/10
بهترین فیلم‌های برد پیت براساس وبسایت متاکریتیک
ستاره همواره درخشان هالیوود
در این مطلب کارنامه کاری برد پیت را مورد بازنگری قرار داده و به رتبه‌بندی بهترین فیلم‌های این بازیگر مطرح براساس متوسط امتیاز درج شده در وبسایت متاکریتیک خواهیم پرداخت.
برد پیت (Brad Pitt) با انتخاب‌های هوشمندانه و نقش‌آفرینی‌های بی‌پروا، یکی از چشمگیرترین کارنامه‌ها را در هالیوود برای خود ساخته است. از نقش آفرینی یک مدیر عمومی تیم بیسبال تا نقش یک بدلکار آثار تلویزیونی در آثار هنری‌تر و هم‌چنین حضور در آثار تجاری و گیشه‌ای‌تر، پیت در نقش کاراکترهای مختلفی ظاهر شده است که قدرت بازیگری این هنرپیشه توانمند را به تصویر می‌کشند.
باید به این موضوع توجه داشته باشید که این لیست براساس متوسط امتیاز فیلم‌ها در وبسایت متاکریتیک تهیه شده و از همین رو، آثار شاخصی چون Seven محصول سال 1995، فیلم Fight Club محصول سال 1999، فیلم Snatch محصول سال 2000 به همراه بسیاری عناوین سینمایی دیگر در این لیست غایب هستند که البته هر کدام تاثیر قابل توجهی در چه سینما و چه در کارنامه بازیگری برد پیت ایفا کرده و از بهترین فیلم‌های ایشان محسوب می‌شوند.
فیلم A River Runs Through It محصول سال 1992
امتیاز متاکریتیک: 68
هنگامی که برد پیت در ابتدای مسیر حرفه‌ای خود قرار داشت به طور مداوم با رابرت ردفورد (Robert Redford) به واسه چهره زیبا با موهای بلوند و چشم‌های آبی‌اش مقایسه می‌شد. منطقی بود که ردفورد در مقام کارگردانی سرانجام بخواهد پیت را به عنوان یکی از ستاره‌های فیلم‌هایش انتخاب کند. این اتفاق سرانجام در اوایل دهه 90 با فیلم A River Runs Through It به وقوع پیوست.
در این اثر برد پیت در کنار کریگ شفر (Craig Sheffer) به عنوان دو برادر نقش آفرینی می‌کردند که علیه پدر سخت‌گیر وزیر خود که توسط تام اسکریت (Tom Skerritt) بازی می‌شد شورش می‌کردند. این فیلم به واسطه زیبایی‌های بصری مونتانا و بازی درخشان بازیگران توسط منتقدان ستایش شد اما ریتم کند و صرف زمان بیش از اندازه روی کاراکترهای در حال ماهیگیری سبب شد بسیاری دیگر هم از تماشای این اثر حوصله‌شان سر برود.
فیلم The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford محصول سال 2007
امتیاز متاکریتیک: 68
علاقه‌مندان به سینما برای مدت‌ها است که ارزش‌های این وسترن طولانی را ستایش کرده‌اند. در این اثر، برد پیت در نقش جسی جیمز ظاهر می‌شود و کیسی افلک (Casey Affleck) نیز در نقش رابرت فورد بزدل قرار می‌گیرد. ساخته اندرو دامینیک (Andrew Dominik) یک وسترن شاعرانه و شبیه به آثار دهه 70 بوده و درباره تلاش‌های جیمز به منظور حفظ جایگاهش و تلاش‌های فورد به منظور ضربه زدن به او است.
با مدت زمان 160 دقیقه‌ای، این وسترن تاریک تحسین منتقدان را جلب کرد که با فیلمبردار افسانه‌ای خود یعنی راجر دیکنز (Roger Deakins) تصاویر چشم‌نوازی را به تصویر می‌کشید اما مخالفان دیگر معتقد بودند که فیلم کاملا خسته‌کننده است. حمایت پیت به عنوان بازیگر و تهیه‌کننده این اثر از فیلمسازان جوان همانند دامینیک در این فیلم نیز مشهود است. کسی که هفت سال پیش با فیلم Chopper تحسین گسترده منتقدان را برانگیخته بود.
فیلم F1: The Movie محصول سال 2025
امتیاز متاکریتیک: 68
اولین موفقیت اپل در گیشه با افتتاحیه کمی کمتر از 150 میلیون دلار به یک درام پرهزینه فرمول یک به تهیه‌کنندگی جری بروکهایمر (Jerry Bruckheimer) و کارگردانی جوزف کوشینسکی (Joseph Kosinski) که سابقه ساخت فیلم Top Gun: Maverick را در کارنامه دارد، ارتباط دارد. پیت نقش سانی هیز یک راننده پا به سن گذاشته را برعهده داشته که زمانی یک نابغه بوده اما اکنون یک قمارباز در حال ترک است و به عنوان راننده اجاره‌ای روزگار خود را می‌گذراند.
او یک شانس آخر پیدا کرده تا به تیمی محلق شود که برای سرپا ماندن باید در یک گرند پری پیروز شود. در حالی که برخی از منتقدان، فیلم F1: The Movie را چیزی بیشتر از یک تبلیغ برای مسابقات فرمول یک ندانسته و فیلمنامه آن را کلیشه‌ای و بی‌رمق توصیف کرده‌اند، با این حال صحنه‌های اکشن متعدد و بازی کاریزماتیک برد پیت تحسین زیادی را دریافت کرد و از بهترین فیلم‌های ایشان در طول سال‌های اخیر به شمار می‌رود.
فیلم Babel محصول سال 2006
امتیاز متاکریتیک: 69
مسیر حرکت آلخاندرو گونزالس ایناریتو (Alejandro González Iñárritu) به جاده طلایی اسکار با آثار تحسین شده‌ای چون فیلم Amores perros، فیلم 21 Grams و فیلم Babel هموار شد که مورد آخر با هنرنمایی برد پیت و کیت بلانشیت (Cate Blanchett) همراه بود. این اثر یک درام غیرخطی بین‌المللی بوده که در مراکش، مکزیک، ژاپن و ایالت متحده آمریکا جریان دارد و حول محور یک تفنگ می‌چرخد. تفنگی که به عنوان یک محرک عمل کرده و به شکلی عجیب سرنوشت شخصیت‌هایی از سرتاسر دنیا را به هم متصل می‌کند.
منتقدان در ستایش فیلمسازی پرتحرک و بازی‌های احساسی و پرقدرت هم‌صدا بودند با این حال در زمینه این موضوع که ملودرام جهانی و کلیشه‌ای ایناریتو و فیلمنامه‌نویس آن یعنی گی‌یرمو آریاگا (Guillermo Arriaga) بیشتر شبیه مجموعه‌ای از صحنه‌های پراکنده در یک لیست پخش در هم ریخته به نظر می‌رسد، اتفاق نظر چندانی نداشتند. در هر صورت Babel اثری شایسته توجه بوده و از بهترین‌های فیلم‌های برد پیت و شخص ایناریتو محسوب می‌شود.
فیلم Inglourious Basterds محصول سال 2009
امتیاز متاکریتیک: 69
یکی از بزرگ‌ترین بازیگران عصر حاضر یعنی برد پیت سرانجام با یکی از بزرگ‌ترین فیلمسازان عصر معاصر یعنی کوئنتین تارانتینو (Quentin Tarantino) در یک ماجراجویی خیالی از برهه جنگ جهانی دوم تحت عنوان Inglourious Basterds همکاری کردند. پیت نقش کاراکتری به نام آلدو رین متولد تنسی و رهبر یک گروه یهودی-آمریکایی را ایفا می‌کند که به دنبال شکار نازی‌ها بوده و هدف‌شان نیز از بین بردن رایش سوم است.
پیت در این فیلم با لهجه‌ای نقش‌آفرینی کرده که یا آن را دوست دارید یا از آن متنفر خواهید شد. همان‌طور که در آثار تارنتینو و نزد منتقدان این موضوع امری رایج است، واکنش مخاطبین به دو قطب کاملا مثبت یا کاملا منفی تقسیم شد. بیشترین میزان تحسین این فیلم نصیب کریستوف والتز (Christoph Waltz) که نقش سرهنگ هانس لاندا، افسر شیطان‌صفت اس‌اس را ایفا می‌کرد شد که توانست اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را نیز به خود اختصاص دهد.
فیلم The Curious Case of Benjamin Button محصول سال 2008
امتیاز متاکریتیک: 70
برد پیت و کارگردان دیوید فینچر (David Fincher) پس از فیلم Seven که به طور شوکه‌کننده‌ای در این لیست حضور ندارد و فیلم Fight Club بار دیگر در داستانی با خشونت کمتر و عاشقانه‌تر همکاری کردند که درباره مردی است که در قالب یک پیرمرد متولد می‌شود و سپس = به طور معکوس با گذر زمان جوان‌تر می‌شود. این فیلم اقتباسی از یک داستان کوتاه نوشته اف. اسکات فیتزجرالد (F. Scott Fitzgerald) به واسطه ارزش تولید پرزرق و برق و جلوه‌های ویژه شگفت‌انگیزش مورد ستایش واقع شد و کمک کرد تا پیت هم در نقش پیرتر و هم در نقش جوان‌تر دیده شود.
با این حال فیلم نزدیک به سه ساعت به طول می‌انجامید و بسیاری از منتقدان، حتی آنانی که فیلم را دوست هم داشتند، از این موضوع شکایت کردند که تماشای فیلم مثل گذر سال‌ها، زمان می‌برد و ریتم کندی دارد. از سوی دیگر عده‌ای نیز مدعی شدند که جدای از مفهوم پیر شدن معکوس، شخصیت بنجامین باتن اساسا کسل‌کننده است.
فیلم Ocean’s Eleven محصول سال 2001
امتیاز متاکریتیک: 74
یکی از سلاح‌های پنهان برد پیت، درخشش در میان گروه بازیگران است که مثال بارز آن در فیلم Ocean’s Eleven، نخستین فیلم از سه‌گانه جنایی استیون سودربرگ (Steven Soderbergh) به تصویر کشیده شده است. پیت نقش راستی رایان را ایفا می‌کند که یک هتل‌دار شیک‌پوش و کلاهبردار بوده که به برنامه‌ریزی‌های دزدی از لاس وگاس در فیلم کمک می‌کند.
این فیلم به طور کلی مورد استقبال قرار گرفت حال آن که برخی از منتقدان سودربرگ که همواره روحیه‌ای مستقل دارد، او را به دلیل ساختن فیلمی صرفا سرگرم‌کننده و سبک متهم کردند.
فیلم 12 Monkeys محصول سال 1995
امتیاز متاکریتیک: 75
در سال 1995، استودیوها هنوز مشغول عرضه پروژه‌هایی مانند فیلم‌های بلند سفر در زمان که ادای احترامی به فیلم‌های کوتاه فرانسوی از جمله La Jetée محصول سال 1962 به شمار میرفت، بودند و به طور مشخص می‌توان به فیلم پرآشوب 12 Monkeys ساخته تری گیلیام (Terry Gilliam) اشاره کرد. بروس ویلیس (Bruce Willis) نقش کاراکتری را ایفا می‌کند که از آینده فرستاده شده تا جلوی کشته شدن میلیون‌ها انسان را توسط یک ویروس مرموز بگیرد.
این فرد به یک تیمارستان فرستاده می‌شود و در آن‌جا کاراکتر جفری گویینز را با هنرنمایی برد پیت ملاقات می‌کند. کسی که ممکن است ارتباطی با این ویروس مرگبار داشته باشد. به نمایش کشیدن این کاراکتر که از نظر ذهنی ناپایدار بوده در یکی از بهترین فیلم‌های برد پیت با روایت داستانی پیچیده برای او جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش مکمل مرد و هم‌چنین اولین نامزدی اسکار را به دست آورد. حال آن که در نهایت جایزه اسکار را به رقیبش یعنی کوین اسپیسی (Kevin Spacey) برای فیلم The Usual Suspects باخت.
فیلم Ad Astra محصول سال 2019
امتیاز متاکریتیک: 80
در فیلم Ad Astra، پیت نقش روی مک‌براید را ایفا می‌کند که یک فضانورد بوده و به یک سفر بین کهشکانی قدم می‌گذارد تا منبع افزایش قدرت ناگهانی که بر زمین نیز تاثیر می‌گذارد را بیابد. این ماموریت کاراکتر اصلی را به بخشی از فضا می‌فرستد جایی که پدرش 30 سال قبل ناپدید شده است. جیمز گری (James Gray) یکی از نویسندگان و کارگردان این اثر علمی تخیلی بوده که بیشتر از هر چیزی روی درام و احساسات شخصیت‌ها تمرکز دارد.
بازی احساسی برد پیت در کنار کارگردانی جیمز گری از سوی منتقدان مورد تحسین واقع شد. اثری که در آن به خوبی تعادل میان عظمت فضا و عمق احساسات پیچیده کاراکترها رعایت شده بود.
فیلم The Big Short محصول سال 2015
امتیاز متاکریتیک: 81
تغییر مسیر آدام مک‌کی (Adam McKay) از کمدی عامه‌پسند به داکو-کمدی از این فیلم آغاز شد جایی که تعدادی از سرمایه‌گذاران خصوصی از فروپاشی اقتصادی به منظور منافع خود بهره‌برداری می‌کنند. این فیلم که اقتباسی از کتاب غیر داستانی The Big Short: Inside the Doomsday Machine نوشته مایکل لوویس (Michael Lewis) بوده، شامل حضور کریستین بیل (Christian Bale)، استیو کارل (Steve Carell)، رایان گاسلینگ (Ryan Gosling) و برد پیت می‌شود.
پیت نقش یک تاجر سابق بازنشسته را داشته که به چند سرمایه‌گذار جوان کمک کرده و سپس آن‌ها را در خصوص آسیب‌هایی که معاملات می‌تواند به جمعیت آمریکا وارد کند، آموزش می‌دهد. فیلم با استقبال گسترده همراه شد، با این حال نقش کوچک‌تر پیت که شاید کسی تصور کند بیانیه پایان‌نامه مک‌کی را درباره طمع و همزمان آسیب‌های آن نمایندگی می‌کند در میان سیل عظیمی از دیالوگ‌های فیلم گم شدند.
فیلم Once Upon a Time in Hollywood محصول سال 2019
امتیاز متاکریتیک: 84
ده سال پس از نقش آفرینی در Inglourious Basterds، برد پیت باری دیگر با کوئنتین تارانتینو (Quentin Tarantino) در یک بازنگری از یک دوره کلاسیک دیگر یعنی اواخر دهه 60 لس آنجلس همکاری می‌کنند. پیت وظیفه نقش آفرینی کلیف بوث را برعهده دارد که یک بدلکار/جایگزین/ راننده برای ریک دالتون ستاره تلویزیونی با هنرنمایی لئوناردو دیکاپریو (Leonardo DiCaprio) است و هر دو شخصیت نیز با چالش تغییرات سریع در صنعت سرگرمی دست و پنجه نرم می‌کنند.
ترکیب دو نفر از بزرگ‌ترین ستاره‌های هالیوودی در کنار مارگو رابی (Margot Robbie) که وظیفه نقش آفرینی شارون تیت برعهده دارد، با کارگردانی یکی از بهترین فیلمسازان عصر معاصر، تحسین جهانی منتقدان و مخاطبین را به همراه داشت. برد پیت در یکی از بهترین فیلم‌های کارنامه هنری خود سرانجام توانست اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را به دست بیاورد.
فیلم The Tree of Life محصول سال 2011
امتیاز متاکریتیک: 85
کارنامه بلندبالا و متنوع پیت سبب شد تا او با فیلمسازان مستعد فراوانی همکاری داشته باشد اما هیچ کدام به مانند فیلمساز مولف ترنس ملیک (Terrence Malick) نبودند. این کارگردان آثار کلاسیکی چون فیلم Badlands و فیلم Days of Heaven در دهه 70، پس از غیبتی طولانی باری دیگر با فیلم The Thin Red Line به سینما بازگشت و سرانجام به سمت اثر سینمایی برجسته خود یعنی The Tree of Life حرکت کرد.
اگرچه پیت، شان پن (Sean Penn) و جسیکا چستین (Jessica Chastain) در این اثر نقش آفرینی می‌کردند، ستاره اصلی آن به عناصر بصری مسحورکننده به نمایش در آمده توسط فیلمبرداری شگفت‌انگیز امانوئل لوبسکی (Emmanuel Lubezki) ارتباط دارد که عناصر به نمایش در آمده در مقابل لنز دوربین او، مواردی چون آزمون‌ها و مصائب زندگی مدرن تا آفرینش زمین را شامل می‌شود.
فیلم Moneyball محصول سال 2011
امتیاز متاکریتیک: 87
این اثر درام سینمایی از کتاب غیرداستانی Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game نوشته مایکل لوویس (Michael Lewis) درباره بیلی بین (Billy Beane) مدیر عمومی تیم بیسبال اوکلند ای و نحوه استفاده رادیکال و نوآورانه او از داده و تحلیل‌های آماری در اوایل دهه 2000 به منظور انتخاب بازیکنان تیم آن هم در شرایطی که پول و بودجه، گزینه روی میز محسوب نمی‌شد بود.
برد پیت نقش بین را ایفا کرده و جونا هیل (Jonah Hill) نقش نسخه‌ای غیرواقعی از پل دپودستا (Paul DePodesta) را به تصویر می‌کشد کسی تیمی منحصر به فرد را با روش‌های غیرمعمول گرد هم جمع می‌کند. فیلم توسط بنت میلر (Bennett Miller) کارگردانی شد و به واسطه بازی پرشور و پرانرژی پیت از نگاه بیشتر منتقدان یک موفقیت بزرگ به شمار میرفت. به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های برد پیت این اثر نامزدی دریافت دو جایزه اسکار را برای این بازیگر به همراه داشت که یک مورد برای بازیگری در این اثر و دیگری برای تهیه‌کنندگی آن بود.
فیلم Thelma & Louise محصول سال 1991
امتیاز متاکریتیک: 89
اولین همکاری برد پیت با کارگردان بزرگ سینما ریدلی اسکات (Ridley Scott) در نقش ولگرد خوش‌قیافه‌ای به نام جی.دی بوده که وارد زندگی تلما با بازی جینا دیویس (Geena Davis) و لوییز با بازی سوزان ساراندون (Susan Sarandon) می‌شود آن هم در حالی که این دو در حال فرار هستند. جی.دی پس از سوار شدن به ماشین این دو و گذراندن اوقاتی خوش با آن‌ها، مسیر فرار آن‌ها را پیچیده‌تر از قبل می‌کند.
این فیلم با استقبال گسترده منتقدان همراه شد، جایزه بهترین فیلمنامه را برای کالی کوری (Callie Khouri) به همراه داشت و شروعی برای بحث‌های دیرهنگام پیرامون حقوق و قدرتمندسازی زنان بود. بازی کاریزماتیک و پرهیاهوی برد پیت در این نقش مکمل او را مشهورتر از قبل کرد و راهش را به منظور تبدیل شدن به یک ابرستاره هموار کرد.
فیلم 12 Years a Slave محصول سال 2013
امتیاز متاکریتیک: 96
فیلم سینمایی 12 Years a Slave داستان زندگی سالامان نورتاپ را با هنرنمایی چویتل اجیوفور (Chiwetel Ejiofor) به تصویر می‌کشد که توسط استیو مک‌کوئین (Steve McQueen) ساخته شد و اقتباسی از رمانی به همین نام محسوب می‌شود. این فیلم که با عرضه در سال 2013 با استقبال جهانی منتقدان و مخاطبین همراه شد، داستانی زندگی مرد سیاهپوست آزادی را قبل از جنگ داخلی آمریکا روایت می‌کند که ربوده شده و به عنوان برده فروخته می‌شود و بدین ترتیب، این فیلم نگاهی خشن و بی‌رحمانه به گذشته غیرانسانی اجتماع آمریکا دارد.
برد پیت که در تهیه‌کنندگی این فیلم نیز مشارکت داشت نقش کوتاهی را به عنوان کاراکتری به نام ساموئل باس ایفا می‌کند که یک کارگر کانادایی بوده که همواره صدای نادری از منطق داشته و برای حق و عدالت صحبت می‌کند و سعی می‌کند کمک کند تا سالامان آزادی‌اش را پس بگیرد. این فیلم جوایز مختلفی را به دست آورده که از جمله می‌توان به اسکار بهترین فیلم سال، بهترین فیلمنامه اقتباسی برای جان ریدلی (John Ridley) و بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای لوپیتا نیونگو (Lupita Nyong’o) اشاره کرد.
نظرات
دیدگاه خود را اشتراک گذارید